Onze laatste nacht in dit huis, het doet raar aan. De kinderen zijn heel opgewonden van de verhuisspanning (Perry en ik zijn te moe om nog opgewonden te raken), er wordt gelachen en gek gedaan, maar ook hard mee geholpen.

Vanmorgen om kwart voor 8 kwamen de verhuismannen, ze kwamen met z’n vieren, allemaal vrolijk en beleefd.  Eerst een kopje koffie, toen een rondleiding vol vragen en daarna gingen ze aan de slag. Gelijk inpakken geblazen, 2 boven en 2 beneden. Ze hadden me af en toe nodig om te vertellen wat ook al weer wel mee moest, en daarna verliep het gladjes. Zipje lag met grote ogen op Suzanne’s bed, Zopje was naar buiten geschoten en Witje, tja, Witje deed net alsof het de gewoonste zaak van de wereld was en liep rustig langs dozen en de vreemde mannen -die hem aaiden- naar zijn slaapplekje. Op het laatst lag hij met een dikke stofwolk aan zijn snorharen op de enige bank die er nog stond, in diepe rust. 

Even terug naar begin van de morgen: De wasdroger stond om 9 uur nog aan en ik heb -om toch maar wat te doen- de strijk weggewerkt. Je moet toch wat. Inpakken dat hoefde niet, dat deden ze toch veel sneller en effectiever. Om half 10 gingen ze aan de koffie en ging ik even naar ons nieuw huis kijken.

De regelneef had gebeld dat het huis vol volk liep, maar dat ze niet via de voordeur mochten in en uitlopen, zo had hij ze geïnstrueerd, alles moest via de garage. En inderdaad, de deur was dicht en ik zag binnen mannen op sokken lopen ☺De keukenman had het blad erop zitten en was bezig met de kookplaat ed monteren, het zag er al heel mooi uit.

De elektraploeg was 3 man sterk en hadden hun handen vol en hadden geen vragen, de sanitairman was aan het bellen, weer een verkeerde tussenstuk geleverd waardoor het bidet nog steeds niet opgehangen kon worden. Zuchtend en boos kijkend hing hij op, "communicatie is blijkbaar heel lastig voor sommige mensen",  zei hij tegen mij en ik kon het alleen maar beamen. Toen ik via de voordeur weer weg wilde gaan viel me een grote barst in het raampje naast de deur op, precies daar waar de timmerman het slot naast had gezet in het kozijn. Ik belde gelijk de regelneef en hij zei dat hij er ook achter was gekomen, en het raampje zou opgemeten en vervangen worden.

En zo ben ik iedere paar uur even langs gelopen, kreeg ik zeer uitgebreid uitleg over de werking van de HR ketel, ook hoe ik moest bijvullen en ontluchten, en hoe de thermostaat in de kamer werkte. Snel weer naar ons oude huis, waar de vrachtwagen al voor de helft gevuld was. En wat een mooi gezicht:

Tussen de bedrijven door heb ik medicijnen opgehaald (de mannen hadden alle medicijnen uit het keukenkastje ingepakt en in de wagen gezet, en even een receptje door laten sturen naar de apotheek en een paar uur later de pillen ophalen ging sneller. En terwijl ik toch vlak bij AH was heb ik gelijk koffiebonen gehaald voor het koffiecentrum, want daar wil ik morgen wel een kopje van proeven.

  Iets na 1 uur ging ik met Suzanne naar de othodontist, afzeggen had geen zin want er was een plaatje van haar beugel los geschoten dit weekend, dus ze moest wel. En terwijl Suzanne bij de ortho zat ging ik een tiental meter verder op ons nieuwe huis binnen 🙂 en daar heb ik nog wat opgeruimd; de keukenman was klaar en mijn hemel wat een rotzooi had hij er van gemaakt. De hele vloer lag vol papier, plakband, stukken karton, stukjes isolatie en waar ik nog het meest kwaad om was: sigarettenpeuken! Zodra de keuken helemaal klaar is (we moeten nu nog een paar weken wachten op de glazen achterwand) zal ik hier zeker over gaan klagen bij de keukenzaak.  Toen Suzanne aan kwam lopen en even haar kamer had bekeken (ze had haar bureau nog niet gezien) gingen we weer naar huis, Suusje bij haar vriendin achterlatend.

Om half 4 was de verhuiswagen helemaal vol, er kon echt niks meer bij, dus gingen de mannen naar de zaak met de verhuiswagen, welke dan achtergelaten werd op een afgesloten terrein. Morgenochtend tussen 7 en half 8 rijden ze met volle wagen naar ons nieuwe huis en dan is het uitladen geblazen. Perry zal zorgen dat hij er is met de koffie en zodra Suzanne naar school is volg ik, voor die tijd kan ik dan de bedden afgehaald hebben. En als de wagen leeg is halen ze de rest op, ik zorg dan dat de katten op de logeerkamer zitten (bed, bureau en kast blijven daar staan), want ik weet niet hoe ze gaan reageren op een nog leger huis.  En zodra alles binnen is, ga ik de katten ophalen, ik heb vanmiddag bij de Boerenbont nog 2 kattenkooien gekocht, zodat ik ze in 1 keer kan meenemen. Ze hadden daar ook een superdikke krabpaal, die krijgt Zipje vast niet omver, en dan hebben ze wat om aan te krabben voor de komende 4 weken dat ze binnen moeten blijven. Dat vind ik wel het spannendste van de hele verhuizing, hoe trekken de katten het.

We hebben vanavond een frietje gegeten met snacks, we hadden allemaal kei veel honger. De katten lagen allemaal lekker te slapen, Zopje vind het nog steeds heel eng, maar kon de lol van een lege kamer ook wel inzien. Er lag genoeg zooi op de grond om mee te spelen. Ze zijn nu alledrie buiten, de laatste kans om een Krekelbergs muisje te vangen, alleen weten ze dat niet. Nee, ik heb ze nog steeds niks verteld.

Meer foto’s staan links in mijn fotoalbum, kijk in het mapje ‘nieuw huis’. Na het eten zijn we even naar ons nieuwe huis gegaan om de garage op te ruimen, zodat de kasten gelijk op hun plek gezet kunnen worden, mijn ogen plakken van de droge stof die tijdens het vegen opstoof. Ik zal wel lekker slapen, maak me totaal geen zorgen om morgen, een beetje om de katten, maar echt niet om het verhuizen zelf. Heerlijk als je zo’n ploeg profs hebt om te verhuizen.