Vandaag gingen we met z’n allen in de auto naar Amsterdam, Evelien wegbrengen. Ze heeft van morgen t/m vrijdag haar introductieweek en verblijft in een Stay-Okay hostel in het centrum van Amsterdam, in een giga grachtenpand. We kwijlden toen we het zagen en hadden er zo willen blijven, de slaapzaal van 16 man zouden we voor lief hebben genomen.

We vertrokken in de middag, net na de koffie, lekker Amsterdam bekijken en eten in een restaurantje tegenover de Bijenkorf, waar we met onze verloving én 16 jaar later ook hebben gegeten. De stemming zat er goed in, tot we vlak bij Schiphol een telefoontje kregen van de alarmcentrale dat het alarm bij ons thuis af ging. De melder in de kamer was ergens van geschrokken, en vanaf de achterbank kwam de opmerking dat het vast Zopje was. Die heeft de laatste tijd de gewoonte om opgekruld in een donkergroene eetkamerstoel te gaan liggen, en zolang hij niet beweegt of niet snurkt, zou je niet zeggen dat daar een kat lag.

Ik kon me wel voor het hoofd slaan dat ik daar niet op had gelet, maar net als dat mijn ventje met een "dat overkomt jou toch ook wel eens?" mijn "hoe krijg je het voor elkaar?" opmerking passeerde, terwijl ik de ravage van een leeg gelopen koffiemelkflesje in de koffiekopjes la  aanschouwde, zo bekeek ik mijn blunder ook maar. Helaas betekende deze blunder wel dat, wanneer we geen sleutelhouder te pakken konden krijgen, we terug naar huis moesten gaan.

DH had al besloten dat hij ons in het centrum van A’dam zou afzetten, zodat hij terug kon rijden, om vervolgens weer terug te komen. Van 1888 kregen we enkel een 06 nummer van een sleutelhouder uit onze straat, hun vaste nr. bleek geheim. En van de andere sleutelhouder leken we ook geen hulp te kunnen vragen, ze waren zelf ook niet thuis, zo zei mijn lieve schoonzus over de telefoon. Nou ja, ik kan moeilijk van hun verwachten dat zij wel terugrijden, dus dan hield het op en moest DH wel terug rijden.

Al deze telefoontjes geschiedde met Eveliens mobieltje, daar de mijne geen verbinding kon maken, ik had dat ding het liefst het raam uit gegooid. Ook eenmaal in de stad lopend nog geprobeerd, helaas. Wel kreeg ik toen een helder moment en belde (met die van dochterlief) de alarmcentrale, of het alarm al afgemeld was? Nee, dit was niet het geval, maar hij kon wel -toen ik er om vroeg- het vaste tel.nr. van de sleutelhouders uit onze straat geven. Ik kon hem wel zoenen, want ik wist bijna zeker dat zij wel thuis zouden zijn, en ja hoor, hij nam op en wist me te vertellen dat de auto van schoonzus voor de deur stond! Ik zei dat het alarm vast was afgegaan vanwege een kat in de woonkamer, en hij zou het doorgeven, en terwijl hij er naar toe liep hoorde ik hem praten tegen schoonzus, die zei dat ze haar broer -mijn man- al had gebeld dat het goed was.

Snel mijn ventje gebeld, die me geruststelde met de melding dat hij alweer bijna in Amsterdam zat, we spraken af tegenover de Bijenkorf en opgelucht kon ik toen verder shoppen met de kinderen, want we zaten toen al een half uur in de Kalverstraat, schoenwinkel in, schoenwinkel uit. Blijkbaar is dat het summum van shoppen, kwijlend langs schoenen lopen en je voeten in de meest sexy muiltjes proberen te schuiven. 2 paar pumps, 1 tas, 1 vest en 1 paar hele vette sneakers later liepen we 20 minuten later weer terug, als het aan mij had gelegen de verkeerde kant op, wist Tim later grinnikend tegen z’n vader te vertellen.  " ’t Is dus echt waar, als ze links zegt, moet je rechts gaan!" 

We doken voor een klein uurtje binnen bij Madam Tussauds, genoten weer van de tocht langs alle bekende mensen; in de Chamber of Horrors mocht ik voorop lopen, want mijn gegil verhoogde de pret en waarschuwde hun voor het gevaar, zei Tim, toen we er eindelijk weer uit liepen. Flauw hoor, ik schrik nou eenmaal heel snel, kan ik niks aan doen. 

Na een watertandend lekker maaltje mosselen met frietjes en een zalige salade, en koffie toe reden we naar de Stay-Okay hostel om onze oudste af te zetten. Ik liep even mee naar binnen, ik wilde meeluisteren aan de balie, voor het geval dat. Loslaten, dat moet voorzichtig gebeuren, vooral voor de ouders; voor de uitvliegende kinderen is alles  één groot avontuur, één groot feest.