Zipje was geheel tegen zijn gewoonte in maandagavond niet thuis gekomen van de frisse neus halen, gisterochtend zat hij niet zoals verwacht naast de voordeur met zijn neusje tegen het raam aan naar binnen te kijken. Ik zocht de omgeving af, keek langs de weg, en postbezorgers die me zagen en hoorden zoeken, vroegen wie er kwijt was en zouden hun ogen open houden. Toen Zipje ’s middags zich nog niet had gemeld, trok ik mijn stevige wandelschoenen aan en besloot de bermen van de beek achter ons huis af te struinen, want ik vermoede dat Zipje het eind voelde naderen en op een rustig plekje wilde doodgaan. Foto van afgelopen zondag, toen ik hem een nieuw zacht mandje had gegeven voor in het tuinhuisje, waar hij graag lag te slapen.
Na nog geen tien minuten speuren langs het water zag ik zo’n 25 meter van waar ik stond een donkere vlek bij de beplanting onderaan de helling langs het water, ik riep en zag de vlek bewegen, volgens mij was dat Zipje, en ik riep nog een keer. Een vrouw liep langs en bleef staan, ik wees naar de vlek en zei dat ik bijna zeker was van mijn zaak, en zocht de kant af hoe ik er het beste naar toe kon lopen. De helling van waar ik stond was te steil, dus besloot ik door de bossage achter de huizen door te lopen en de helling van die kant te nemen, ik had dan in ieder geval houvast aan de struiken. Half lopend, half om m’n achterwerk glijdend kwam ik aan bij Zipje, die zo te zien een heerlijke zonnige plek had gevonden tussen de planten in een bedje van gras, hij spinde, maar toen ik hem wilde oppakken begon hij te grommen. Sorry ventje, maar ik laat je toch niet alleen hier, en ik pakte hem op en klauterde weer omhoog, gelukkig groeide er ook veel klimop en kon ik me daar aan vasthouden. Toen ik uit de struiken vandaan kwam stond de vrouw me op te wachten, Zipje aaiend en blij dat het me gelukt was. Ze was gebleven voor het geval ik hulp nodig had of in het water zou vallen. Lief.
Thuis aangekomen dacht ik Zipje blij te maken met wat eten en drinken, maar hij miauwde alleen maar en plofte neer op de vloer. Ik raapte hem op om hem beter te kunnen bekijken, want dat grommen was van de pijn, was hij misschien aangereden? Gelijk met het onderzoeken maakte ik hem met twee natte doekjes schoon, zoals ik de afgelopen weken ook steeds had gedaan, want hij hield zijn vachtje zelf niet meer zo goed bij. Niks van verwondingen te zien, hij was gewoon helemaal op, versleten, 14 jaar oud en een goed leven gehad, ook al denken de muizen en eksters hier anders over. Zijn gebrek aan eetlust de afgelopen dagen lag dus niet aan het eten, we waren al overgeschakeld op een ander merk om te zien of hij dat wel at, maar helaas.
Ik legde Zipje op zijn kussen bij het raam, hij liet zelfs de snoepjes liggen en legde zijn kopje neer, toen het te warm was ging hij bij de schuifpui liggen die op een kier stond, nee ventje, je mag niet meer naar buiten, hij dook in zijn mandje, na een rondje draaiend lag hij helemaal verstopt, zijn oortje zie je op 11 uur, rug naar links.
waar hij het een half uurtje uithield en strompelde toen weer naar het kussen bij het raam.
Elke keer als we hem aaiden begon hij heel hard te spinnen, je zag aan zijn ogen dat hij zich heel beroerd voelde.
Ik wist wat ik moest doen, de dierenarts bellen om een afspraak te maken om Zipje in te laten slapen, want hij hoefde niet langer meer te lijden, maar wat is dat zwaar; we mochten aan het einde van het spreekuur langskomen, 19.15. Filmpje gemaakt voor Evelien, die in Amsterdam wonend en werkend geen afscheid kon nemen.
Verdriet bij ons allen, allemaal tranen van liefde, Zipje gaf ons zoveel troost in tijden van verdriet en zorgen, hij was echt een knuffelkat die pijn en verdriet aanvoelde.
Net zoals Witje, ach lieve Witje.
In de ronde mand op mijn schoot in de auto naar de dierenarts was voor Zipje het prettigst, hij legde zijn kopje op mijn arm en keek naar buiten, niet één miauwtje onderweg, terwijl hij andere keren altijd een tenenkrommende aria liet horen. In de wachtkamer was hij allert, maar bleef rustig liggen.
Perry en ik keken verdrietig toe hoe de dierenarts na ons te hebben aangehoord en Zipjes conditie bekijkend, Zipje een volle spuit slaapmiddel toediende terwijl hij opgerold in zijn mandje lag. Hij viel al spinnend na iets van tien minuten in slaap, zijn ademhaling werd minder, en toen de dierenarts hem nogmaals een dosis gaf zakte hij langzaam weg in de dood.
Thuisgekomen hebben we Zipje begraven bij de vijver, hij lag hier graag vanwege het kattenkruid, lekker in het zonnetje met een grote bak water vlakbij,
ik heb de beeldjes er vannacht nog opgezet om te voorkomen dat er katten in zouden gaan graven, later zal ik er nog kattekruid planten.
We zullen Zipje enorm missen, zo’n lieve kletskous, het is gedaan met zijn avontuur, Zopje en Loki zullen het zonder hem voort moeten zetten. Onderste foto van dit voorjaar, links Zopje, rechts Zipje, twee broers maar qua conditie zo verschillend.
Ach nee, wat een verdrietige posting, met een brok in de keel en wazige ogen zit ik dit te lezen…Sterkte met het gemis…
Oh lieverd, wat is dit verschrikkelijk. Ik herinner me nog goed dat jullie andere poesje is aangereden en overleden. Het is iedere keer weer afscheid nemen. Heel veel sterkte voor jullie allen. Lieve groet Wilma
Ach lieverd wat aangrijpend. Heel veel sterkte met het verlies van jullie lieve poezenbeestje.
??? anneke vaes
Ach toch, heel veel sterkte met jullie verdriet zeg.
Die Zipje is niet meer, maar heeft een goed leven gehad b bij jullie………………liefs.Conny
Heel heel veel sterkte.
Warme knuffel voor jullie.
groetjes, Truus uit Drenthe
xxx sterkte met het gemis van Zipje
anneke
sterkte met het verlies van zipje
Wat een waardig afscheid van jullie geliefde Zipje. Sterkte met het gemis.
Piep ach meid wat verdrietig.. hebben het ook meermaals meegemaakt.. maar de eerlijke keuze op niet te laten lijden siert een dierenvriend.. hoeveel verdriet jullie ook hebben.
Dag lieve spinnepoes, het gaat je goed in de poezehemel..
Troostknuf
Slik, heel veel sterkte met dit verlies.
Wat een triest bericht. Heel veel sterkte.
xxx
Ach Shirley wart een verdriet maar wat fijn dat je hem vond zodat hij in jullie warme omgeving in kon slapen. Sterkte voor jullie allemaal.
Ach Zipje, wat een verdriet. Wel fijn dat je hem nog op tijd gevonden hebt. Sterkte!
Wat een verdrietig bericht. Heel veel sterkte.
Heel verdrietig het afscheid. . Ik hoop dat over een poosje ook bij jullie door de tranen van het gemis, de glimlach van de herinnering door zal breken. Sterkte!
Lieve Shirley.Ik las je bericht over jullie lieve poes.-Altijd meegenoten met verhalen over alles wat poes uitspookte.. Een poes is toch een deel van je gezin.Veel lieve gedachten voor jullie en poes.Fijn dat hij bij jullie in detuin mag rusten.liefs Bep.
Wat is het toch altijd een groot verdriet om een dier te laten gaan.
Gelukkig heeft hij een goed leven gehad bij jullie.
Heel veel sterkte.
wat heb je dat mooi op papier gezet. ontzettend fijn dat het hem hebt gevonden. heel veel sterkte samen
Wat een verdrietig berichtje. Heel veel sterkte met het verwerken!
Ach wat verdrietig! Met tranen in mijn ogen zit ik je verhaal te lezen.
Van harte gecondoleerd en heel veel sterkte gewenst met de stilte die hij achter laat.
Knuffel op afstand vanuit Sneek!
heel veel sterkte
Wat fijn Shirley, dat je zoektocht beloond is en dat je Zipje mee kon nemen naar zijn eigen plekje en niet alleen de laatste uurtjes was. Je weet nu dat hij rustig is ingeslapen. Het is moeilijk om een huisgenoot (zo mag je het wel noemen) los te laten. Jullie hebben veel vreugde aan hem beleefd en Zipje aan jullie. Hij ligt op een mooi plekje in tuin. Ik wens je sterkte en veel fijne herinneringen. Lieve groet , Ria vd Drift
Wat een verdriet is het toch om een dier te moeten missen. Maar zo fijn dat je einde kunt maken aan het lijden, hoe moeilijk dat ook is. Wens jullie heel veel sterkte, ook voor je dochter die hem geen knuffel meer heeft kunnen geven….
Wat een droevig bericht… Het valt niet me, afscheid nemen van een geliefd huisdier. Sterkte gewenst.
Ach, arme Zipje, arme jullie, wat een verdriet. En wat heb je er een mooi en herkenbaar verhaal over verteld, Shirley. Zo herkenbaar dat het beestje stil is tijdens zijn laatste rit naar de dierenarts. Ik wens jullie veel sterkte en liefde toe!
Groetjes van Marjon