Afgelopen nachten sliepen Jon en Sherlock samen in de woonkamer, kattenbak er bij en deur naar de hal en keuken dicht voor de broodnodige nachtrust voor ons mensen. Een paar boeken uit de boekenkast getrokken en verder niks te zien aan de kamer dat er gevochten was. Jon wilde ‘s morgens gelijk naar buiten en Sherlock zag ik pas tegen de middag plots door de kamer rennen richting de trap. Elke dag hetzelfde beeld.
Zaterdagmiddag sprong hij van tafel op de poef en liep toen door tot op mijn schoot en genoot van de aaitjes. Opeens schrok hij van een geluid vanuit de keuken of van boven, en toen raakte hij zo in paniek dat ik hem even stevig vasthield, ik de hoop dat hij dan weer rustiger zou worden als hij merkte dat er geen gevaar was. Hij kalmeerde ietsje maar wilde zo graag weg dat hij er een nat (druppeltje) windje van moest laten. Nou, geloof me maar, dan wil je wel loslaten 🤢 Hij schoot naar boven, we zagen hem daarna pas uren later weer beneden komen, maar pas toen het schemerde en Jon in de kamer zag.
Er moest zondag toch even gestofzuigd worden, en omdat Sherlock onder de bank zat deed ik dit met het centraal stofzuigsysteem, zodat het meeviel met het geluid. Ik merkte dat hij veel schrikachtiger was, meer dan normaal; normaal is dat hij miepend de kamer in komt lopen, zijn ogen scannen de kamer af, fixeren zich even op mij en dan op mijn schoenen, en loopt met een grote boog om mij heen naar de schuifpui, of naar de bank, of gaat onder of op de tafel liggen. Maar zodra hij een geluid hoor van een schuivende voet, stoel of als ik ga staan, dan schiet hij gelijk heel angstig kijkend weg, onder de bank of naar boven, net waar hij zich het snelst veilig voelt. Oppakken is absoluut geen optie als ik sta, wel als hij naast m mijn stoel staat en zich laat aaien.
Zondag was een community Day van Pokemon, een zeldzame Pokemon was in grote aantallen aanwezig, en zelfs de shiny vorm, waarbij ik bij de eerste een beetje opgewonden was toen ik hem ontdekte, maar bij de negende een “Oh, weer een shiny” gevoel had.
Nog een raid gedaan waarbij ik nog een shiny raidboss kreeg, altijd leuk
Eind van de middag ging ik naar Nispen waar mijn vroegere personal trainer Terry een open dag had om haar on track coaching en voice power sessies te promoten. Ik was als laatste op de middag en mocht de tuin bekijken terwijl Terry nog een gast sprak. Nou ja, tuin, zeg maar gerust park, schitterend gewoon.
Wat rook het hier lekker naar bos en vlierbloesem. Toen de laatste gast was vertrokken zaten we in de tuin, lekker fris watertje erbij en even bijpraten, zo gezellig, de tijd vloog. Snel naar huis, ze bood me mispels aan, ik mag ze komen rapen zodra ze van de boom vallen, en dan eens kijken of ik hier iets lekkers van kan maken.
Maandagmiddag in de schaduw even samen met Jon zand in de schoongespoten voegen vegen, en daarna nog de bodem van de vijver zo goed als het ging schoon geschept. Nou ja, een poging tot, er lag heel veel “bagger” op de bodem, maar het stonk niet. En ik kwam geen beestjes tegen in het schepnetje, ook wel apart. Een paar kikkers hupten wel langs.
En na het avondeten onkruid uit het gras halen, ik ontdekte een lieve zaailing van een geranium
en maaien, Jon bleef wel op de schommelbank wachten tot ik klaar wass
Maandagmiddag zat Sherlock weer opeens bij me en kon ik hem met aaitjes op mijn schoot houden, hij genoot zichtbaar, maar nog steeds hoor ik geen gespin. Maandagavond kwam Jon na een paar uur buiten te hebben gebanjerd weer binnen, en toen Sherlock hem begroette zag ik een verandering: ze raakten elkaar met de neuzen aan, en Sherlock mocht Jon een paar tellen besnuffelen zonder dat er gegromd werd. Dat is een goed teken.
Jon wordt alleen stik sjacherijnig van dat Sherlock hem continue volgt, ik probeer ze dan af te leiden met een speeltje, en dan is het ook heel even goed.
Terwijl ik naar The Handmaid’s Tale keek lag Jon voor de tv en Sherlock boven op het fluffy kleedje op de toren. Dit was altijd Jon’s plekje, het is wachten op de dag dat ze hier samen liggen.
