Ik heb moeite mijn gedachten op papier te zetten, ze dwalen steeds af, zoekend naar een woord of een zin die ik eerder zo uit mijn mouw schudde alsof ik een tonprater was. En hoe vaak ik tijdens dagelijkse bezigheden niet denk “dat moet ik zo even opzoeken/nakijken” en dan zittend aan de koffie mijn iPad erbij pakkend niet meer weet wat ik wilde opzoeken, heel frustrerend. Ik geef het slechte slapen de schuld, het moe zijn, tobben over later, verdriet over hoe het leven van mijn lief het afgelopen jaar en zeker de laatste maanden was verlopen, verdriet over het loslaten. Morgen is het acht maanden geleden dat het leven voor hem stopte.

Maar gelukkig komen ook de mooie herinneringen naar boven, soms heel onverwachts zoals afgelopen week toen ik op zoek naar iets in de tussenkamer deze bak naar de naaikamer bracht om het uit te zoeken. De bak zette ik nagenoeg leeg terug, nadat ik onder het genot van een mok thee de quilttijdschriften doorbladerde. En nee, ik vond niet wat ik zocht, en wtf doet een verfroller in een verfrolbakje daar?

maar ik kwam wel enkele foto’s uit diverse pretparken tegen. Dikke pret in Europa park, Evelien had haar haar in een staart terwijl Suzanne ze los had gelaten.

Hier waaien haar haren uit het gezicht, de vrolijkheid spat er vanaf, maar Perry vind het wel spannend.

net als hier. 

Ach ja, mooie tijden. En die zijn er nog steeds.

En toen ik toch bezig was besloot ik alvast een la van mijn snijtafel te gaan opruimen, om zo een groot project (de hele naaikamer) in kleine stukken te verdelen om gefocust te blijven en niet ontmoedigd te raken.

De laden van mijn snijtafel kwamen steeds voller te zitten, zodanig vol dat er ook van alles aan de achterkant uitviel en op de grond terecht kwam. Ik begon na het opvegen van de vloer met het leegmaken van de onderste la, de naaitafel raakt aardig vol . Ik sorteerde naar wat elders opgeborgen moest worden, wat afgemaakt moet worden, en wat weg kon, (en sorteerde dit gelijk in bak/zakken: doneer/verkoop, plastic-, papier- of restafval).
In de onderste la zit van alles wat ik ooit voor knutselen en handwerken nodig zou kunnen hebben, ooit, misschien. Hier valt nog wel wat van weg te doen, maar het loslaten is een proces waar ik nu niet te hard mee van stapel moet lopen. Zo ziet het er nu uit, de gestreepte rol bevat breinaalden, een paar kleine ufo’s in zakjes rechtsonder, wat poppenmaakspul (wat ik al 30 jaar niet meer doe) in het doosje rechtsboven, en helemaal links een weefgetouw waarmee ik Sophie wel aan zie werken over een paar jaar  

De middelste la is voor kleding naaien, zelf patronen tekenen en stoffen bewaren, dit is slechts een klein deel van mijn kledingstoffen voor wie weet wanneer.

En dit is er na, de bak met overlock garens vond ik tijdens het opruimen van een doos in een andere kamer, ik had in de naaikamer slechts een paar klossen en snapte er al niks van dat dit alles was. Ik kan weer vooruit en weet nu waar alles ligt 😆

De bovenste la is voor kleine handige dingen die ik vast nog wel een keer ergens anders zou opbergen en almaar voller raakte (geen foto van gemaakt), en zelfs nu na het opruimen zijn er nog veel spullen zoals lege fotoroldoosjes, ander soorteigen doosjes en blikjes waar ik geen raad mee weet, maar wegdoen wil ik niet. Net als dat borduurwerk, een Romeins tafereel, iets voor op een tas, een kussen of een quilt? De batterijen heb ik in een van de vele  zondeomwegtegooien doosjes van een nieuwe iPhone van 6 jaar geleden gestopt, dit had ik veel eerder moeten doen. Dit is de foto van een opgeruimde la 😆  het rondzwervende rode ligakoekdoosje op de batterijen had eigenlijk naar de keuken gemoeten (voor Sophie?) en is denk ik er gewoon ingevallen, vanzelf. Zo gaat dat met dit soort lades. Wat te denken van de inmiddels vintage opklaptelefoon? Kan je alleen maar mee bellen en sms’en, ik kan me er niet toezetten om het weg te doen, misschien over een tijdje lukt het me wel, als ik met een stofkam door deze la ga om het verder te ontrommelen. 

En zo ziet mijn naaikamer er nu uit, in de witte bak onder de naaitafel zitten quilt gerelateerde spullen, het mandje wat er op staat is nagenoeg leeg en de bakken rechts hiervan zijn helemaal leeg. 

Nu de andere kant van mijn naaikamer nog ordenen, ik weet dat in twee witte bakken kleding naaispullen zitten, maar verder? Rechts van de witte bakken staan de UFO’s gestapeld en in de rode mand zit nog wat naaiwerk, uit de onderste la kwam een zak met daarin een vier jaar geleden geknipte bloes van tulpenstof, geen idee waarom ik het toen niet heb afgemaakt  

Begin van de maand heb ik twee pyjama’s gemaakt voor onze kleine meid, Jon was maar al te blij dat hij mocht assisteren

Het is van een fijne iets dikkere tricot stof, en ze was er heel blij mee, ze benoemde gelijk alle dieren die ze zag, het was een dankbaar project ☺️

Sophietje was 13 september jarig, ze mocht 1 kaarsje met het nummertje 3 uitblazen en werd zwaar verwend met cadeautjes van opa en oma’s en oom en tantes. Zie ze gaan op haar nieuwe step, ze zette zelf haar helm op, laarsjes aan en steppen maar. Zo lief 🥰 Toen ik ze zo zag steppen heb ik wel even de snoeischaar uit het schuurtje gehaald om wat zijtakken van de de mahonie af te halen die in de weg zaten, Sophie riep steeds dat de plant prikte. 

De rode bloempjes rechts van het pad komen van deze Salvia, de bijen zijn er gek op, het is een hele sterke struik; op de foto is hij 1 meter hoog, dit is als je hem niet snoeit, maar je kan het ook gewoon in maart snoeien als het blad begint te komen. En ook later als hij te ver over het pad begint te groeien,  het is wel een hele mooie zomer en herfst bloeier.

Begin september was ik er ook om een middagje op te passen, en toen Tim bij thuiskomst ging koken hielp Sophie gelijk mee, tomaatjes snijden met haar eigen mesje 😆

Altijd genieten. Wordt vervolgd uiteraard, en hopelijk wat sneller dan zoals het tempo nu is. 

De kip heeft het tot een goed einde gebracht, ondanks een paar missers. Ik heb heel wat keren een deel uitgehaald omdat ik het verkeerd had gelezen, of wel goed gelezen maar aan de verkeerde kant was begonnen met de korte rijtjes, waardoor er van symmetrie weinig sprake meer was. Je moet het patroon wel heel goed in de gaten houden. Zelfs met het vastnaaien van de kam ging ik mis,

Het was ook zo weer losgepeuterd en goed vastgezet. 

Ik had de oogjes besteld en haalde zakken met vulling bij de HEMA, en om het wachten op de oogjes nuttig te besteden begon ik aan kip nummer twee, want het zou nog net uit dezelfde bol wol kunnen. En wederom ging ik aan de slag met dit patroon van Ravelry en deze stap voor stap video uitleg van  dit filmpje van The Knitting Tree, LA
Ik besloot om de staart delen aan elkaar te breien volgens dit filmpje, en ja het was even een geklungel met de eerste steken van de pennen en ondanks dat het er ingewikkeld uit leek te zien ging het heel makkelijk. Een aanrader!

De witte kettingsteken plat liggen tussen de delen, ipv er op als je het volgens het patroon doet. De gele lijn doet me denken aan de haren op de rug van Fay, die liggen ook heel vaak als een kammetje naar elkaar toe vallend recht omhoog

De quilt voor Sophie is doorgequilt, de bies van 2,5 inch breed is gesneden en dubbel gestreken, en kan er opgenaaid worden. Ik koos voor een roze bies, deze kleur komt her en der terug in de quilt

Paaszondag liep ik met mijn ziel onder mijn arm, het waren emotioneel heftige dagen en het zijn ze nog steeds, dinsdag 29 April zou mijn lief 66 jaar worden 😢

Toen ik ‘s middags hoorde dat er in de avond regen werd voorspeld  besloot ik nog snel het gras te maaien, te verticuteren en weer te maaien, om alle niet goed opgeharkte losse mos en dode grassen op te zuigen. 

Ik haalde er vier grote blauwe zakken vol droog materiaal af, het was zo droog dat het vederlicht was.

En daarna ging ik het weer verticuteren haaks op de vorige richting. En weer kwam er idioot veel mos en hooi vanaf, weer alles bijeenharkten, in zakken stoppen en weer “maaien”. Na anderhalf uur was mijn hoofd leeg, en knalrood. En ik had ongeveer hetzelfde kapsel als de kip voor de correctie van haar kam. 
De regen hing in de lucht, dus moest ik opschieten met opruimen. In het schuurtje vond ik nog een zak bemesting/zaad speciaal voor na het verticuteren, en de eerste druppels vielen al toen ik halverwege was. Maar het zette niet door, het bleef bij een paar minuten gedruppel, de weergoden werden aangeroepen door Jon, maar helaas, niks viel uit de zware wolken, dus moest ik halverwege de avond toch maar de sproeier aanzetten

Tegen middernacht ging het eindelijk regenen, slechts 4 mm zag ik later in de meter, maar gelukkig viel er de afgelopen dagen iets meer dan dat, en lekker dat het rook!

Je ziet de tuin nu met de dag groener worden

Ik had een lavendelhaagje gesnoeid en van het snoeisel heel wat stekjes gemaakt, hier staan ze in de groene bloembak, vlak bij de andere kuipplanten die verse grond en een lichte snoeibeurt hadden gekregen. Volgend jaar kunnen ze misschien verplant worden. Wat me leuk lijkt om te doen is om er instant haagjes van te maken door ze in meerdere bloembakken te laten doorgroeien tot grotere planten. 

Tijdens het tuinieren kom ik vaak leuke verrassingen tegen, zoals deze twee takken rechts van de bloempotten die ik van de ministering had geknipt en met een “je weet maar nooit” voorlopig hier in de grond had gestoken. Ze lopen uit 🥳 Ik moet ze wel verplanten, ik zal ze tijdelijk in grote potten zetten. De lente is bij uitstek het moment om planten te vermeerderen door stekken te maken 😊  maar dat wisten jullie al hè  

De zaailingen van “Suzanne met de mooie oogjes” heb ik weer in dezelfde bak gezet als waar deze plant vorig jaar stond, en tijdelijke vorst bescherming gegeven door een glazen pot er op te zetten

De geraniums doen het heel goed, ze overwoekerden enkele andere vaste planten

dus moest ik ingrijpen zodat het loof van de bloembollen weer recht omhoog kan groeien, en de sedum en Japanse anemonen meer licht en ruimte krijgen. 

De cosmea jonkies kregen meer ruimte en de katten keken of er ook nog iets voor hun te halen viel, vooral het kattenkruid met witte bloemen die ik voor Suzanne heb gekocht zijn niet te versmaden, zo lekker om even op de takjes te knauwen en een stukje mee te nemen naar het grasveld om er in te gaan rollen. Gekkies  

De mini sering staat in bloei en lekker dat het hier ruikt! Ik had deze struik vorig jaar gedeeltelijk gesnoeid, oude takken ingekort, en uit deze takken schoten nieuwe takken die nu in bloei staan en als een plumeau uitwaaierde, zo mooi

Woensdagmiddag kwamen de oogjes binnen en ‘s avonds stond de kip te pronken.

Ik heb hem flink opgevuld, en hoewel hij groot is weegt hij drie keer niks, en dat is heel licht. Nog lichter en ze zou vliegen. Welke vulling zou meer gewicht geven? Ik dacht aan wol, maar dan ruikt de kip naar schaap en dat is verwarrend.

Het breiwerk voor de tweede kip ligt even stil, mijn li pols (die ik in ‘15 brak) heeft bezwaar ingediend bij de brei commissie, gevalletje overbelasting; de pijn zit precies bij de breuk.

Dan maar naar boven om wat op te ruimen op de werkkamer van manlief, Jon en Sherlock kwamen gelijk buurten. 

Toen ik daar klaar was en nog even de naaikamer indook om wat op te ruimen vond ik in de la onder de snijtafel een zak met flanellen stoffen, een project waar ik jaren geleden aan was begonnen maar nooit had afgemaakt omdat? Wie het weet mag het zeggen. Ik plakte ze tegen de designwall, en zag bij de onderste stapel dat ik hier vier van dezelfde kleur (rood) aan elkaar had genaaid tot een blok.

Dus dit was uiteindelijk mijn plan geweest? Even per kleur opplakken

Saai. Maar nu zie ik ook waarom ik er niet aan verder was gegaan, denk ik. Rechtsonder heb ik maar twee stuks per kleur en print. Eens kijken wat ik hiervan kan maken, platte kussens voor op de bank voor over de armleuningen? Of een antimacassar voor mijn stoel? Dat leg je over het hoofdsteungedeelte van de stoel ter bescherming tegen haargel en zulks, dat je geen vlekken krijgt op de stoel van het heufd. Ach ja, zo leer je elke dag wel wat. 

Sophietje kwam op de opvang aan met een gehaakte beer, en toen de juf haar hier complimenten over gaf, zei ze: “Heeft mama gemaakt”, waarop Yvonne heel lief werd aangekeken met de vraag of ze een kleine versie van hun pop Puk wilde haken. Yvonne zocht op internet naar foto’s, en zonder een patroon te hebben gevonden haakte ze hem na (niet voor de verkoop); deze foto plukte ik van Yvonne’s Instagram pagina, waar nog veel meer creaties van haar hand te zien zijn.

Zo knap gedaan 👌 
Ze heeft een winkel op Etsy, klik hier waar ze zelf bedachte patronen verkoopt en ook de gehaakte knuffels, zoals deze unicorn 

Ze heeft het zichzelf geleerd in de covid tijd, 2020, ze haakte er op los, en nu staat de kast in de woonkamer vol met knuffels waar Sophie mee kan spelen (die zijn niet voor de verkoop)

We maken een kringetje van jongens en van meisjes, we maken een kringetje van tralala.
Yvonne heeft ook vestjes voor Sophie  gehaakt en van restjes een jurk voor haar pop, altijd leuk 🥰 Sophie doet aan haar pop voor hoe ze een boterham moet smeren, “goed opletten.”

Lachsalvo’s komend van de bovenste verdieping galmen door het huis, ik zit beneden in mijn luie stoel mee te grijnzen; heerlijk geluid, zussen onder mekaar zo’n pret maken, ook een beetje “walk down memory lane”. Evelien en Suzanne zijn boven de  spullen van Suzanne’s oude kamer aan het bekijken en sorteren, wat kan weg en wat neemt ze mee. Na drie en een half jaar samenhokken bij haar vriend mag het wel, en helemaal nu Evelien over een week weer thuis komt wonen en de bovenste twee kamers gaat gebruiken.
Gisteren heeft Evelien het oude bed van Suus afgebroken, de bedombouw van 1x 2 meter ga ik proberen te verkopen via marktplaats, net als de twee glazen deuren van de Billy kast.  Jon kijkt of er nog wat onder het bed ligt

We moeten ruimte maken voor haar inboedel, de eerste rit naar het afvalsorteercentrum met kapotte lattenbodem en matras is vanmorgen al gemaakt, en er zal deze week nog wel eentje volgen, Evelien komt beneden met de melding “de vuilnisbakzakken zijn op.” Nee hoor, er ligt nog een rol in de garage.

Afgelopen donderdag was mijn laatste vaste oppasdag bij Sophie 😢 het wordt me mentaal te zwaar samen met de zorg voor/over manlief, ik hol mezelf een beetje voorbij en dat is niet de bedoeling. Het was een vrolijke boel met ons kleine meisje, ondanks hoektandjes die doorkwamen

Ze is gek op de camera

Zondag zagen we ze weer op mijn verjaardag,  🎂 en terwijl mijn lief haar eten gaf

begon Suzanne met het maken van een zalige risotto

Jon hield het op een zeer relaxte manier goed in de gaten,

Tim maakte een grote schaal nacho’s klaar en Evelien zorgde voor wraps en saté met stokbrood, heerlijk allemaal 👌 

Na het eten speelden we nog een leuk spelletje DoodleDash, voor het donker werd was iedereen weer naar huis, en moe maar voldaan genoten we nog lang na van deze heerlijke dag.

Afgelopen nachten sliepen Jon en Sherlock samen in de woonkamer, kattenbak er bij en deur naar de hal en keuken dicht voor de broodnodige nachtrust voor ons mensen. Een paar boeken uit de boekenkast getrokken en verder niks te zien aan de kamer dat er gevochten was. Jon wilde ‘s morgens gelijk naar buiten en Sherlock zag ik pas tegen de middag plots door de kamer rennen richting de trap. Elke dag hetzelfde beeld.

Zaterdagmiddag sprong hij van tafel op de poef en liep toen door tot op mijn schoot en genoot van de aaitjes. Opeens schrok hij van een geluid vanuit de keuken of van boven, en toen raakte hij zo in paniek dat ik hem even stevig vasthield, ik de hoop dat hij dan weer rustiger zou worden als hij merkte dat er geen gevaar was. Hij kalmeerde ietsje maar wilde zo graag weg dat hij er een nat (druppeltje) windje van moest laten. Nou, geloof me maar, dan wil je wel loslaten 🤢 Hij schoot naar boven, we zagen hem daarna pas uren later weer beneden komen, maar pas toen het schemerde en Jon in de kamer zag.

Er moest zondag toch even gestofzuigd worden, en omdat Sherlock onder de bank zat deed ik dit met het centraal stofzuigsysteem, zodat het meeviel met het geluid. Ik merkte dat hij veel schrikachtiger was, meer dan normaal; normaal is dat hij miepend de kamer in komt lopen, zijn ogen scannen de kamer af, fixeren zich even op mij en dan op mijn schoenen, en loopt met een grote boog om mij heen naar de schuifpui, of naar de bank, of gaat onder of op de tafel liggen. Maar zodra hij een geluid hoor van een schuivende voet, stoel of als ik ga staan, dan schiet hij gelijk heel angstig kijkend weg, onder de bank of naar boven, net waar hij zich het snelst veilig voelt. Oppakken is absoluut geen optie als ik sta, wel als hij naast m mijn stoel staat en zich laat aaien.

Zondag was een community Day van Pokemon, een zeldzame Pokemon was in grote aantallen aanwezig, en zelfs de shiny vorm, waarbij ik bij de eerste een beetje opgewonden was toen ik hem ontdekte, maar bij de negende een “Oh, weer een shiny” gevoel had.

Nog een raid gedaan waarbij ik nog een shiny raidboss kreeg, altijd leuk

Eind van de middag ging ik naar Nispen waar mijn vroegere personal trainer Terry een open dag had om haar on track coaching en voice power sessies te promoten. Ik was als laatste op de middag en mocht de tuin bekijken terwijl Terry nog een gast sprak. Nou ja, tuin, zeg maar gerust park, schitterend gewoon.

Wat rook het hier lekker naar bos en vlierbloesem. Toen de laatste gast was vertrokken zaten we in de tuin, lekker fris watertje erbij en even bijpraten, zo gezellig, de tijd vloog. Snel naar huis, ze bood me mispels aan, ik mag ze komen rapen zodra ze van de boom vallen, en dan eens kijken of ik hier iets lekkers van kan maken.

Maandagmiddag in de schaduw even samen met Jon zand in de schoongespoten voegen vegen, en daarna nog de bodem van de vijver zo goed als het ging schoon geschept. Nou ja, een poging tot, er lag heel veel “bagger” op de bodem, maar het stonk niet. En ik kwam geen beestjes tegen in het schepnetje, ook wel apart. Een paar kikkers hupten wel langs.

En na het avondeten onkruid uit het gras halen, ik ontdekte een lieve zaailing van een geranium

en maaien, Jon bleef wel op de schommelbank wachten tot ik klaar wass

Maandagmiddag zat Sherlock weer opeens bij me en kon ik hem met aaitjes op mijn schoot houden, hij genoot zichtbaar, maar nog steeds hoor ik geen gespin. Maandagavond kwam Jon na een paar uur buiten te hebben gebanjerd weer binnen, en toen Sherlock hem begroette zag ik een verandering: ze raakten elkaar met de neuzen aan, en Sherlock mocht Jon een paar tellen besnuffelen zonder dat er gegromd werd. Dat is een goed teken.

Jon wordt alleen stik sjacherijnig van dat Sherlock hem continue volgt, ik probeer ze dan af te leiden met een speeltje, en dan is het ook heel even goed.

Terwijl ik naar The Handmaid’s Tale keek lag Jon voor de tv en Sherlock boven op het fluffy kleedje op de toren. Dit was altijd Jon’s plekje, het is wachten op de dag dat ze hier samen liggen.