55 Minuten wachten bij de vervangende huisarts, de wachtkamer doet zijn naam eer aan; het is een kleine ruimte waar ze toch nog 7 stoelen in hebben weten te proppen, de hoekstoelen zitten zo dicht tegen elkaar aan dat de inzittenden met de knieën knus tegen elkaar aan scharren. Ik zit in een hoek tegen de muur aan,met naast mij een man die om de paar minuten hevig hoest, en elke keer als hij hoest schiet een oude vrouw in de andere hoek -met een dik smoezelig uitziend slordig aangelegd verband om haar scheenbeen- hem een vernietigende blik toe, alsof die man er wat aan kan doen. Tussen hun in zitten 2 moeders elk met 2 kinderen, 2 zijn duidelijk ziek en zitten heel loom en broeiierig voor zich uit te kijken, de andere 2 kindjes moeten mee omdat hun mama bij de dokter moet zijn. Ze zijn heel speels -lief uitgedrukt he- en al snel is de inhoud van de speelgoedmand leeg en de vloer vol; de eenden, auto’s en knuffels staan opgesteld in rijen en het 4 jarig knulletje gaat helemaal op in zijn fantasiespel terwijl zijn zusje van amper 2 alles wilt afpakken en aan mama wilt geven. Het ventje heeft duidelijk geleerd van zich af te bijten, het meisje leert te incasseren en vast te bijten, letterlijk. Als na 55 minuten mijn naam over de intercom schalt ben ik blij de ruimte te kunnen verlaten, en ik doe mijn best mijn benen niet te breken over de kinderen en het speelgoed.

Thuisgekomen duik ik met een kopje koffie, een lekkere koffiekoek (heb ik wel verdiend zo beredeneerde ik mijn plotselinge kooplust bij de bakker na het ophalen van het antibiotica receptje) en de nieuwste ‘Linda’ in mijn luie stoel. Om gelijk bezoek te krijgen van Zopje. Ai, het tijdschrift lezen en de koek eten gaan niet goed met Zopje op schoot, hij kan zijn geliefde houding (kont in de lucht) niet aannemen en maakt zijn ongenoegen kenbaar door alle nagels in mijn benen uit te zetten. Witje staat dan opeens buiten bij de schuifpui, met grote zielige ogen kijkt hij me recht aan, en met een pootje tikt hij ter verduidelijking een paar keer tegen het raam aan; "ik wil naar binnen".

Zuchtend zet ik het bordje en de koek op het tafeltje naast me en terwijl ik poog op te staan hupt Zopje op de voetenbank. En zodra Witje binnen is en ik weer ga zitten, hupt Zopje weer terug op schoot. Amper geïnstalleerd gaat de telefoon, die normaal naast me op het tafeltje ligt, maar nu dus niet. Ik hijs me overeing (diepe zit) en weer hupt Zopje op het voetenbankje. De telefoon stopt nog voordat ik hem te pakken heb en dan besluit ik maar mijn koek staand op te eten, het blad te laten voor wat het is en naar boven te gaan met mijn kopje koffie. Ik wil even rust aan mijn hoofd, Zopje zit nog braaf op het voetenbankje als ik naar boven loop.