Ook al ben ik een grote fan van de serie Game of Thrones, ik ga er geen meerdere blogs aan wijden, maar wel aan twee naamgenootjes die wij sinds 5 oktober in huis hebben, Evy en Freddy.

en

Ik heb ze uit het asiel in Breda gehaald, ik had tevoren gebeld of ik even mocht komen kijken, en dat mocht. Ik stond bij de desk, en toen de jonge vrouw achter de computer vroeg of ze me kon helpen, zei ik dat ik kwam kijken naar Evy en Petra. “Evy en wie?” Ik schoot in de lach, “ik bedoel natuurlijk Evy en Freddy”, zei ik, op het spiekbriefje kijkend dat ik had meegenomen. “Evy en Petra zijn twee vrouwen die ik ken van een quiltwinkel,” zei ik nog ter verduidelijking, maar het meisje keek me warrig aan, hier had ze duidelijk geen tijd voor. Ik mocht met een andere medewerkster naar de kamer gaan waar de kittens zaten, en nadat ik ze had gezien was ik verkocht, en ik mocht ze gelijk meenemen na het invullen van alle papierwerk en betaling uiteraard. Ik liep naar de desk terug en zei dat ik Evy en Petra gelijk mee naar huis wilde nemen, ik had al een reiskooi bij me in de auto. “U bedoelt Evy en Freddy, neem ik aan, een momentje.”

En zo zaten ze in de kooi in mijn auto, en ze gedroegen zich voorbeeldig, slechts een enkel miauwtje!
En hier zitten ze bij onze eigen dierenarts, 4 dagen later

vanwege aanhoudende diaree wilde ik ze even nagekeken hebben; ze scheelden teveel in formaat om broer en zus te zijn, ook al stond op de pagina van het asiel dat ze nestgenootjes zijn, en afgezien van de diarree zagen ze er gezond uit. 
Jammer genoeg bleken ze -bij nader poeponderzoek bij het asiel waar ze vandaan kwamen- allebei besmet te zijn met de eencellige parasiet Giardia, die onder de microscoop er als een spookje uitziet, zeer besmettelijk is voor mens en dier, en heel lastig is uit te roeien. De dierenarts van het asiel gaf medicatie mee en instructies zoals ze moeten in quarantaine blijven tot ze “schoon” zijn. 

Mijn handen zitten onder de krabben; de dag dat ik voor het quiltweekend weg ging kreeg ik al een tetanus injectie, vooral de bijtwondjes in mijn wijsvinger en aan mijn pols zagen er lelijk ontstoken uit, maar gelukkig is er geen vinger of hand afgevallen. Arya had op de kattenbak gepoept en stapte hup met haar achterpootje in de poep, dus greep ik haar bij de kladden en poetste haar pootje schoon, iets waar mevrouw helemaal niet van gediend was en zo’n beetje ontplofte in mijn handen.

Het schildpadkatje Arya is een lief, verlegen, maar ook pittig ding, als ze het niet vertrouwt blaast ze zo allerschattigst, Jon is op een paar haren op zijn onderbuik helemaal zwart, het is een boefje, lief en aanhalig, maar met een “La-me-los” houding als je hem op schoot neemt om te kroelen; geen gekrab of bijten, alleen maar loswurmen tot hij vrij is. 


Hier ligt madam als een diva heel hard te spinnen en wilt ze dat ik haar buikje aai.

Ik stofzuig, dweil, verschoon en was me elke dag een slag in de rondte in hun kamer, en tijdens deze werkzaamheden zitten de kleintjes in de kooi op de kamer bij Suzanne, waar ze spinnend en soms klagend miauwend toekijken, zo kan ik de kitten-kamer goed luchten met ramen en deur open. 

Deze quilt op bed is na het constateren van Giardia na het wassen en in de hete droger te zijn geweest niet meer op de kamer gegaan, nu ligt er alleen maar textiel dat tegen vaak en warm (70 graden) wassen kan. Na de eerste kuur van drie dagen medicatie voelden ze zich duidelijk veel beter; Jon krijgt het in een kneedpilletje die hij smakelijk opschrokt, zelfs als hij eerst het kneedpilletje opeet gaat de witte pil er achteraan naar binnen, want die ruikt (stinkt) dan net zo lekker als de kneedpil. Zopje en Loki trapten hier maar een paar keer in en krijgen het nu via de pillenschieter toegediend. Arya krijgt het als een suspensie in haar bekje gespoten, in de week pauze zag ik Arya weer minder worden, humeuriger en kwijlerig, maar dit was daags na de eerste shot van de tweede kuur al voorbij, gelukkig. 

Het zijn schatjes, ze spelen heerlijk met pingpongballetjes en verenstokjes, hier trekt Jon de krabpaal bijna onder het logeerbed.

Jon klimt graag op de stoelleuning, en net als je denkt dat hij lekker ligt

staat hij aan mijn haren te trekken, au, scherpe nageltjes

Ze genieten van alle aandacht, ook al blijft Arya wat schuwer. Hier zie je het verschil in formaat.

Jon is al een paar keer bijna uit de kamer geglipt, hij is het zo beu, zodra hij geluid hoort van een van ons zet hij het op een klagelijk gemiauw, vanmorgen was het al om 6 uur, toen Suzanne wakker was.

Vandaag was de laatste dag medicijnen geven, dan drie dagen poep opvangen en dit na laten kijken (dezelfde dag uitslag) en dan duimen dat ze door het huis mogen gaan spoken. Zaterdag kan ik ze dan eerst zonder aanwezige Zopje en Loki in de woonkamer laten rondlopen, en dan als ze weer voor de nacht op hun kamer zitten kunnen Zopje en Loki wennen aan hun geuren. De kleintjes hebben hun geuren al vaker geroken, het zit in de dekentjes die ze eerst kregen, en in het speelgoed, ook al zit de geur er na de eerste keer wassen/stomen niet meer in.