Toen ik  vrijdag in de tuin aan de slag was gegaan

viel mij op dat de Japanse holpijp (ik heb de grote variant) aan de wandel was gegaan, met dunne zwarte wortelstokken groeide het van de oorspronkelijke planten weg over de rand van het vijverfolie heen hup de grond in, en vlak bij de schutting zag ik her en der de mooie groene stengels omhoog komen.

Ojee, ik wist dat het een woekeraar was, maar dat ze zo snel zouden groeien met het koude weer, daar had ik niet op gerekend. Voor de niet-groene-vinger-lezers die alleen maar groene vlekken op de foto’s zien want alle planten lijken op elkaar,  heb ik het hieronder iets verduidelijkt.

Dat werd dus een uurtje graven, stenen verplaatsen en wroeten in de grond om alle wortelstokken te verwijderen, de katten kwamen regelmatig even kijken wat ik deed,

maar waren weer net zo snel afgeleid door een vogeltje of een ritselend blad elders in de tuin.

De wortelstokken richting de schutting doken helaas ook onder de houten schijf , ik heb de delen naar en van de stam af wel verwijderd, maar niet wat er onder ligt; dit komt wel zodra het leven rond de vijver uit de winterslaap is gekomen, want wie weet wat ik allemaal verstoor onder het hout.

Ik heb de grote pol holpijp die in het moerasgedeelte stond (waar de rode lijn van de foto hierboven vandaan komt)  eruit gehaald (zie foto hieronder, waar het grijze lampje staat),

en hier in de plaats is een lelie gekomen en het mooie Japanse bloedgras wat vuurrood verkleurd in de nazomer, hoe meer zon hoe roder. Hiervan stonden twee polletjes dichter bij de schutting onder de Buddleja, maar stond in de verdrukking. Zie hier op de foto van aug. 2016 toen de vijver net een maand oud was.

De Japanse holpijp die in de vijver in een bak staat heb ik nog even met rust gelaten, de dieren in de vijver zitten nog bij te komen van de duik van Jon in het water.

Hij is nog een paar keer met natte poten en natte buik binnen gekomen, hardleers manneke. En na een dag ravotten is het goed toeven op de naaikamer binnen mijn handbereik.