Tijdens het maken van een hele normale draaibeweging zondagmorgen schoot er iets verkeerd in mijn rug; ik liep met een "het zal toch niet wáár wezen" de trap af, maar toen ik een op de grond gevallen ding wilde oprapen en het niet lukte, wist ik dat het waar was. Om de boel los te houden ben ik ’s middags gaan Nordic Walken in het bos, want gewoon lopen ging goed. Hoe goed ik mijn best ook deed om honden te ontwijken -‘every man and his dog’ liepen in het bos- hapte er toch onverwachts een klein keffertje met succes naar m’n stok en zwiepte ik het beest met een hup beweging naar voren (ik vond wel dat de stok wat zwaarder ging) en schrok me lam van het aanhangend bontjasje dat niet los wilde laten, totdat het baasje zo hard "LOS!" riep, dat ik er van schrok. Maandag verging het mijn rug helemaal niet beter, ik was zelfs al bang dat ik komend weekend niet naar Nieuwkerke zou kunnen gaan voor het quiltweekend bij en met onze quiltende en bourgondische zuiderburen, maar na vandaag heb ik weer goede hoop. Ik kan me al weer wat beter bewegen , het lopen gaat iets vlotter al, hoewel ik nu niet helemaal jubel nog zolang ik die ‘streep’ over mijn linker bilpartij voel trekken, en met niezen moet ik ook voluit gaan, want dat inhouden doet pijn. Jullie zijn weer op de hoogte, ik ga stoelhangen met Zopje’s nagels onder mijn kin of in mijn been.