Toen ik woensdagmorgen half 10 Blokzijl binnen reed, leek het wel of ik in de wereld van Anton Pieck was beland, wat een prachtig stadje is dat; ik kan me de aantrekkingskracht wel voorstellen om er te wonen, of gewoon langs te gaan als toerist. “Zodra jij een naaimachine hebt, kom ik je wel naailes geven”, stelde ik haar voor op het quiltweekend in Loon op Zand, georganiseerd door Dorry voor haar vaste klanten, en was nu gast bij Ingrid, en oooh wat was het een gezellige dag! Het leek het net of ik door mijn beeldscherm heen haar weblog was binnen gestapt, best wel een grappige gewaarwording dat nu alles 3D was, en dat de poezen en hond bewogen, en de verhalen werden nu verteld, ipv dat ik ze zelf moest lezen. 😉 Na een rondleiding door het prachtige oude huis met de heerlijk in stijl aanwezige prachtige quilts gingen we aan de koffie met heel wat lekkers, en werden mij GDO blokjes bewonderd, in het echt altijd mooier dan op de foto (als het goed is) ; dit was onze ochtend hapje bij de koffie:

en dit snoepten we op bij de middagthee:
 ojee, op, nou ja, ze waren zalig, met en zonder slagroom, afgetopt met een aardbeitje. Te lekker, en ik ga uit zelfbescherming ook niet op zoek naar deze koekjes, want pak open=pak leeg. Ik ken mezelf.

o foei, wat een zalige zonde was dat, en ik zat nog niet koud in de stoel, of mijn schoot werd al verwarmd door een zwart-witte poes, aanhaliger en kroeleriger dan je voor mogelijk houdt, ik denk dat ze Zipje en Zopje rook, en ze wilde op deze manier haar visitekaartje afgeven (wat bij thuiskomst al kwijlend in ontvangst werd genomen);

bij het 2e kopje koffie (Ingrid vertoonde duidelijk uitstel gedrag door me maar te voeren met koffie, gebak en verhalen 🙂 ) kwam ook poes nummer 2 erbij zitten (geen foto hiervan), poes 3 en 4 gingen heerlijk in de buurt op hun vaste plekje liggen, en Brechje kwam ook een kijkje nemen, keek van mijn volle schoot recht in mijn ogen aan, en ik zag dat hij dacht: “Ik mag er zeker niet bij komen liggen, hè?”, en zo stond hij een tijdje met zijn kop tegen mijn arm aan, stil voor zich uit te kijken, en slofte toen naar zijn mand in de hal. Toen het echt niet meer langer kon uitblijven kwamen de naaimachines in actie,
en hielp ik Ingrid over haar koudwatervrees heen. Geen onderdeel van de machine lieten we ongemoeid, er werd overal in en onder gekeken, een mens moet immers eerst weten hoe iets werkt, voordat je er mee kan werken, zodat je logisch kan redeneren als er iets mis gaat. En gelukkig ging er tijdens het naaien van lapjes van alles mis (liever nu dan wanneer je er alleen voor staat), draadjes werden opgevreten door het spoelhuis, kwamen klem tussen spoel en spoelhuis te zitten,  zodat het spoelhuis er helemaal uit werd gehaald om ze weer te verwijderen, wat lastig ging, waarvoor ik even hulp inriep, maar toen hulp terug belde, had ik de klus al geklaard, zoals je ziet op deze charmante foto.

, ook om te laten zien dat het allemaal vrij eenvoudig is (als je je kan herinneren hoe het alweer moest), je kan uit elkaar halen en weer in elkaar zetten en dan doet-ie het gewoon weer. Een heerlijk machientje wat dit betreft hoor, en als een volleerde monteur zette Ingrid het steekplaatje weer vast op zijn plek.

Ik heb haar dit express een paar keer laten doen, want als je niet oplet dat het pinnetje van het spoelhuisje precies in het inkepinkje van het steekplaatje zit, dan kan je niet naaien, dan draait het spoelhuis gewoon bij de eerste steek 1 slag in de rondte en slaat hij vast. Dit had ik de eerste keer met mijn SF en wat heb ik peentjes gezweet, eer ik het probleem ontdekte.

Opgestaan plaatsje vergaan is echt een kattending,

’s Middags voelde ik dat er ogen op mij gericht waren, en jahoor, 2 paar prachtige ogen keken me haast verliefd aan, oooh, ik smolt.

Na een lekkere lunch en weer even doorwerken (ik zat te werken aan een nieuw project, o foei, gij zondaar) hield Ingrid opeens een perfect 4 patch omhoog, tot haar grote verbazing 🙂 , want wat sloot het mooi aan op het kruispuntje, en het was eigenlijk minder eng dat ze dacht, soms leek het haast toveren, met zo’n lief naaimachientje!

De dag ging veel te snel voorbij, na een zalig diner en een vlotte autorit met muziek en geklets van Tom Lehrer
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=yhuMLpdnOjY]
(dank je wel Hans, ik heb genoten!) schoof ik om half 11 de straat bij ons in, compleet de punt af, maar o zo happy!  Zipje en Zopje waren blij me te zien, waren extra kroelerig, snuffelden even aan mijn kleren met hun bekjes open, ik kreeg nog een paar heerlijke kopjes, en toen gingen ze weer naar buiten, op muizenjacht, want je kan wel alles overdrijven hè. Morgen laat ik mijn nieuw project zien, zomaar een tussendoortje hoor, ik zal de GDO niet verwaarlozen, ik kan wel multitasken.