Afgelopen zaterdag was ik naar de kapper geweest, voor kamstrengen (ordinair blonderen, met een kam worden er strepen blonderingsmiddel door het haar getrokken) en knippen. De kapper jubelde dat de uitgroei haast niet meer te zien was, m.a.w. ik ben al flink grijs aan het worden, maar omdat hij hier zo blij bij keek, deed ik net of het ook het beste nieuws was wat ik in tijden gehoord had. De teleurstelling slikte ik samen met mijn cappuccino en het bijgeleverde koekje weg. Oké, ik ben ook al bijna 50 (nog een jaartje) en moet ik me er maar bij neerleggen; één troost: ik word lekker spierwit grijs, want dat zit in de familie. Ik loop terug naar de parkeergarage en zak een verdieping af om het kaartje te betalen, de auto stond op de 3e en ik moest daarna dus 4 verdiepingen omhoog. Beetje lichaamsbeweging kan geen kwaad, en ik nam de trap in een stevig tempo en was best tevreden met mezelf dat ik hierbij niet liep te hijgen als een werkpaard. Doet ze effe.

Ik doe de deur van het trappenhuis open, een echtpaar -begin 40-ers- komt net aanlopen van hun auto af, en ik hoor de man tegen zijn vrouw zeggen: "nee hoor, we pakken de lift, want al die trappen af, pfff.". Terwijl hij de liftknop indrukt, loop ik langs hem en mompel: "Watje"; zijn vrouw hoort het ook en ze kijkt me grinnikend aan. Zijn gezicht zie ik jammer genoeg niet, maar hij zal wel héél gek gekeken hebben, uit die hoek verwachte hij vast geen commentaar.