Het was een genoegelijke namiddag, mijn moeder had haar naaimachine opgeborgen en ging verder werken aan de variahexjes, en ik had alweer 2 huisjes klaar

Uit de keuken kwamen al de zaligste geuren, ik rook stoofvlees, en verheugde me op een oerHollandse maaltijd, maar van rechts van me kwam gegrinnik, zij wist wel beter, maar wilde niks verklappen.
Ik was stijf van het zitten, en had even behoefte aan een frisse neus en een stevige boswandeling, we hadden nog een uur voor we aan tafel konden, dus liep ik gewapend met digit in mijn eentje de deur uit; de rest van de dames waren of net terug, of hadden geen zin, en op de heenweg in het bos kwam ik een paar dames tegen die al kletsend terug naar honk liepen.

Ik zag mooie schimmeltaferelen in allerlei vormen en maten, kijk, jullie weten vast wel wat er onder de mooie witte draden zit hè? Sorry voor de dames met tere magen 😉

Ik was zo lekker aan de wandel, en dacht dat als ik 3 keer rechtsaf ging aan het eind van het pad, ik er wel zo weer zou komen.  Ik liep na 2 afslagen opeens tegen een megazandbak aan, durfde toen niet meer terug te lopen het bos in, want het was al aan het schemeren, en stel dat ik in een donker bos zou verdwalen…helluppie.

Gelukkig had im mijn iPhone bij, en zette googlemaps aan, zodat ik op het kaartje zag waar ik was. Had ik het adres maar bij me, dan was het helemaal geen probleem geweest, maar ja, dat was ik vergeten. Ik hield het bos aan de rechterkant van mij, en liep een onverhard wandelpaadje af, en maar lopen, en maar lopen, tot ik in de verte een wielrenner zag, die op mijn hulpgeroep reageerde door te stoppen. Hij krabde zich onder de helm achter de oren, en zei dat het nog wel een kilometer of 3, 4 was, en wees me de weg.  Achterop bij hem meeliften was geen optie, hij had geen bagagedrager,  constateerde ik hardop, en hij moest lachen; “Nee, en ik moet ook de andere kant op.”

Het was al kwart over 6, ik zette er nog een tandje bij, en liep me helemaal in het zweet, herkende totaal niks van de omgeving (gek hè, ik kom hier niet vandaan) en hoorde plots in de verte honden blaffen, en ze klonken als de honden van de buren van ons verblijf, maar met meer boerderijen in de omgeving blijft het een gok, om op het geluid af te lopen.

Het was ondertussen half 7, ik probeerde te Dorry bellen, maar helaas nam ze niet op, (oh, ’t is Shirley maar, die zie ik zo wel), dus liep ik stug door, het fietspad volgend, en mijn hart maakte een sprongetje toen ik in de verte een gebouw zag staan, maar helaas bleek dit hem niet te zijn, maar na de bocht in de weg zag ik ons quilthonk staan, achter de verlichte ramen van het naaiatelier zag ik nog beweging,  dus het eten was nog niet geserveerd.

Ze hadden gelukkig niet op mij gewacht met eten, sterker nog, niemand had mij gemist (!), mijn moeder dacht dat ik de katten in de buurt op de foto aan het zetten was; het eten was wat later, omdat het lastig koken bleek met moeilijke pannen. Toen er: ” Aan tafel!”  werd geroepen, bleek het geen Hollandse maal, maar een heerlijke Indische maaltijd te zijn, verschillende soorten vlees, rijst, zalige boontjes, bloemkoolroosjes en nog zoveel meer. We mochten via de keuken de warme gerechten opscheppen, en dan via de bar de side-dishes erbij doen, zoals nootjes en kroepoek, zoet-zuur en zulks. Ik had honger en dacht echt niet aan foto’s maken, vooral, dus moeten jullie het doen met wat er over was gebleven, uit de pannen.
Het uitbuiken was net als het eten zeer aangenaam, helemaal rozig zaten we wat te lummelen, moeizaam op gang komend, maar eenmaal op gang gekomen werd het een dolle boel, er werden quilts gehaald voor de show& tell, zie mijn vorige blogje.

Na afloop gingen we weer lekker spelen met lapjes, om moe maar voldaan namiddernacht  in bed te ploffen, het was weer een zalige dag geweest.