Woensdag trok ik mijn dappere stappers aan en gooide het vorig jaar gebreid vest dat al veel te groot was uitgevallen en tijdens het dragen almaar groter werd, zodanig dat ik er met gemak nog vier man onder kon verstoppen, in de was. Ja lees deze zin maar nog een keer, ik wacht wel even.

Marloes had toen ik haar een paar weken eerder in Quiltshop Leur over dit super oversized vest vertelde al geopperd deze te wassen, vooral omdat ik dit na het breien niet had gedaan. “Dan trekt hij weer mooi in vorm”, was haar advies. Als ze had geweten dat het van puur wol was gebreid had ze er vast bij vermeld dat het vooral koud en handwas moest zijn. Ik wist dit wel, maar had er weinig fiducie in dat het veel te los gebreid vest na een koud handwasje zich opeens ging gedragen als een eenpersoons vest, het mocht van mij wel krimpen en dus niet te flauwtjes, hup in de wasmachine met een kort wasprogramma op 40 °C en 600 toeren centrifugeren.
Zo, die is er mooi vervilt uitgekomen, met een beetje gelukt paste hij hij me net, en ik trok nog wat aan de mouwen in de hoop dat ze lang genoeg zouden zijn. Het drogen op tafel duurde twee dagen, vooral de zakken bleven lang klam, en wonder boven wonder is er geen kat op gaan liggen voor zover ik weet.

en jawel, waar het vest eerst ruim over mijn knieën viel, was het nu een kittig kort jasje geworden

Hier een foto van mij kijkend naar Hennie’s double weddingring in wording, het vestje dichthoudend (de knopen moeten er nog opgezet worden, zodra ik ze heb gevonden (heb ze ergens neergelegd waar de katten niet bij konden, maar waar?) ik heb nog wol over om er polswarmers bij te breien, misschien kan ik ze er wel aan vastmaken ook. We zullen wel zien.

De bee was op vrijdagmorgen, mijn hoofd stond er eigenlijk niet naar, zenuwachtig om wat we ‘s middags van de longarts zouden horen, en het naderende einde van mijn zwager in mijn hoofd,  maar mijn lief drong er op aan om toch te gaan, vooral omdat Monique haar cadeautjes zou krijgen van ons vanwege haar 50e verjaardag. Zie ze er eens klaar voor zitten, geen idee wat haar overkwam, ze vindt het maar wat spannend.

Marry overhandigde na een korte speech het ingepakte koffertje met daarin onze blokjes.

Verbazing, verwondering, bewondering, gelach, onze noeste handwerkjes werden zeer gewaardeerd,

hier liggen ze bij elkaar (twee ontbreken, die zijn nog in de maak); drie keer raden welke ik heb gemaakt

Juist ja, de octopus uit de ronde Great Barrier Reef quilt van de mystery van Helen Godden, tik rechts op de onderstaande foto om alle foto’s hiervan te zien 🤭

Ik koos voor de octopus, want als je een winkel runt en een gezin hebt, dan kan je wel meer armen gebruiken om alle ballen in de lucht te houden. Gekleurd met Caran‘dAche Neocolors 2 op ongebleekt en ongewassen pitjeskatoen

De lijnen heb ik daarna geborduurd met een kettingsteek.

Bij Jeanette de Vries zag ik eerder op Facebook een zelfgemaakte kaart voorbij komen waar het getal 50 in elkaar grijpend stond, en dat vond ik zo mooi dat ik haar permissie vroeg het na te maken.

Wie jarig is trakteert, Monique had snel iets lekkers geregeld, en zie deze kleine cupcakes maar eens zonder kliederen op te eten, en nee, de hiervan gemaakte foto’s waren niet geschikt voor publicatie, hoe komisch het er ook uitzag. 

Maar deze foto wil ik jullie niet onthouden, een vrolijke Miranda met haar evenzo vrolijke kerstquiltje, het patroon is van Els Feteris van Bobbin.

Ik ging voor de lunch naar huis, blij dat ik toch gegaan was.