Al sinds de 18e niks meer van me laten horen, foei. Maar het lag niet aan mij; @home had een upgrade naar de modems gestuurd en vanaf toen (de 19e) lag internet gedeeltelijk op zijn gat. Ik kon wel alle e-mails ontvangen maar niks meer sturen. Ook op homepages kon ik kijken maar niet verder doorklikken, bv om iets te zien of in de messages iets te posten. Frustrerend.

De 20e had ik een controle bij de internist/oncoloog en alles was in orde! Ik was gelukkig niks aangekomen meer. Mijn bloed liet zien dat mijn hormoonlevel zo laag was dat het niet meetbaar was, dus de conclusie "je bent echt helemaal diep in de menopauze" kwam niet als donderslag bij heldere hemel. Andere klachten wezen ook al die kant uit; gewrichtspijn, libidoverlies (ik hoef niet heethitsig door het huis te lopen maar helemaal niks voelen is ook niet leuk meer) en dan de onzichtbare botontkalking die bij de menopauze hoort. Omdat het kankersoort wat ik had niet hormoongevoelig was, mocht ik gelijk aan een hormoonpreparaat. Ik mocht het via de huisarts regelen, het is iets van femirol geworden (ben slecht in namen en heb geen zin en puf momenteel om het beneden te gaan checken). Elke dag een tabletje en dan komt het wel weer in orde met mijn libido en zo :-)). Dat ik dan ook weer een onregelmatige en lichte vorm van menstruatie krijg is jammer, ik vond het wel geschikt zo, geen gedoe met pluggen en zo. Maar goed, dat neem ik er gewoon bij; er zijn wel ergere dingen. Door dit hormoonpilletje stopt ook gelijk de botontkalking. Over 3 maanden mag ik weer terug op controle komen, eerst prikte de secretaresse 27 december maar dat heb ik toch even laten verzetten naar 10 januari. Ik wil met Kerst niet in de buurt van het ziekenhuis komen als ik het kan helpen. Ik moet wel afvallen van de arts maar geen kg’s zonder dat ik er moeite voor heb moeten doen, ik mag hem niet laten schrikken. Nou, ik zal blij zijn met een kg per maand eraf, zeker nu ik weer met fitness bezig ben.

De internetverbinding was weer in orde gemaakt toen ik al lang en breed in Westouter zat (schuin links onder Antwerpen tegen de Franse grens aan), te genieten van een quiltweekend met nog heel veel andere quiltende dames, 1 heer; de kok en 1 jonge deerne die de kok hielp. Eigenlijk was het een culinair weekend met quilten als bijzaak, want wat kregen we lekker eten. Ook was er een heerlijk zoet buffet waarbij de vullingen haast je mond uit sprongen. Met een mooi bos naast de deur heb ik samen met andere dames getracht enkele calorieën eraf te lopen maar of 40 minuten zwoegen op een heuvelachtig terrein afdoende was valt te betwijfelen gezien de halve kg die mijn weegschaal vanmorgen meer aangaf. Vorig jaar was ik ook van de partij in Westouter en toen riepen we bij afscheid ook allemaal "tot volgend jaar" naar mekaar, maar nu was ik me wel heel bewust hoe teer zoiets is. Ik had het aan tafel ook heel moeilijk toen Mieke zei blij te zijn dat ik ook weer in hun midden was, pats: daar kwamen de tranen en het volle besef dat dit ook door mijn hoofd was geschoten toen ik aan de eerste chemokuur bezig was; de onzekerheid van ‘is er wel een volgend jaar voor mij’. Vandaar dat gisteren gedag zeggen tegen iedereen me ook weer zwaar viel, en gezien de natte oogjes bij sommige was ik niet de enige. Niet dat ik denk dat ik er volgend jaar niet meer ben, in tegendeel! Maar je weet maar nooit he.

Vanmiddag moest ik weer zwoegen en zweten bij de fitness, bijna 1½ uur achter en op de apparaten werken en met gewichten stoeien. Ik voelde mijn spieren wel protesteren, vooral mijn kuiten en scheenbenen. Morgen zal het wel weer zwaar aanvoelen met traplopen, maar elke week een stapje vooruit met de conditite zal wel heel fijn zijn. We eten vanavond gewoon boterhammetjes, ik kan geen pan meer optillen en heb geen puf om naar de supermarkt te gaan.