Donderdag haalde ik bij het magazijn van Ikea een grote doos op, twee jonge mannen in een geparkeerde auto schuin achter mij keken toe hoe ik met een onhandig grote doos op een karretje naar de auto liep, ik opende de achterklep en hoopte dat de doos er vlot in zou gaan zonder door mijn rug te gaan; een blik op de auto met jongens werpend zag ik dat ze wel keken maar niet van plan waren te helpen, zwakke ruggen zeker. Hoefde ook niet.
Ik kantelde de zware doos een beetje zodat hij met de rand op de kofferbak leunde, en snel zonder dat het karretje wegreed tilde ik de andere kant van de doos op en schoof hem zonder moeite zo de auto in. Jee, dat had ik niet gedacht en helemaal happy bracht ik met een grijns onder mijn mondkapje het karretje terug.
En thuis ging het net zo makkelijk, de doos liet ik op het hondje zakken en reed het zo naar binnen, Jon was er als de kippen bij, een verse doos is net als een verse quilt: onweerstaanbaar.

En niet één maar twee dozen, namelijk de bak en het deksel, mochten even in de kamer staan terwijl ik de stoel monteerde. Purrrfect

Even kijken of je er lekker in kan stoeien, het gaat er heftig aan toe maar dit is dus gewoon spelen

En na afloop even kijken of de stoel goed zit, goedgekeurd door Jon, en DH was ook happy.

Donderdagmiddag ging ik verder met doorquilten

Jon hield het luchtverkeer in de gaten, de eksters waren flink van hun neus aan het maken, wat een herrie

De bloemen waren een klus om te quilten, en ik kreeg spanningsproblemen, het onderdraad kwam te ver omhoog, en dit kreeg ik niet opgelost door de bovenspanning losser te zetten. Het was ook niet logisch om dit te doen terwijl het de hele tijd goed was gegaan. Het probleem zat in het spoelhuis, als ik aan het spoeldraadje trok voelde ik geen enkele weerstand, er zat een dotje stof achter het spanningsplaatje. Ik zag het zitten toen ik in het spoelhuisje keek, het piepte een stukje uit het gaatje, helaas nam ik deze foto nadat ik het stofpropje had verwijderd

Door met een dunne speld of naald voorzichtig achter het spanningsplaatje te steken maakte ik ruimte achter het spanningsplaatje

kwam het propje los en was het probleem opgelost

En zo kon ik weer verder gaan

De veren waren wel een dingetje om gek van te worden, blij dat het klaar was, ook Jon moest er ook van bijkomen

Misschien zet ik nog een lichte streep op de snavel om het wat meer glans te geven.

Op naar de volgende blok, het aapje, hier heb ik de grote bladeren links al gedaan

Toen een van de kranen in de badkamer in juli opeens weer flink had gelekt en alle loodgietersbedrijven op vakantie waren en alleen voor spoedgevallen een gaatje in de agenda’s maakten, besloot ik dat onze kraan geen spoedje was, daar de andere kraan ernaast niet lekte, en de lekkende kraan ook niet lekte als de hendel naar links draaiend dicht bleef. Voor de zekerheid zette ik bakken in het kastje om evt. lekkage op te vangen.

Na de vakantieperiode duurde het nog even tot er een monteur kon komen kijken, het was al September, en toen bleek het metalen binnenwerk van de 26 jaar oude grote kraan kapot te zijn. Vervangen door eentje van de bouwmarkt raadde hij af daar hier de binnenwerken allemaal van kunststof zijn en na een paar jaar al gaan mankeren. Er kooppraatje of niet, doe ons dan maar kranen van degelijk materiaal als ze ook weer 25 jaar meegaan. Hij ging ze gelijk bestellen, een maandje later kregen we een belletje dat het nog wel even zou duren eer het binnen was, het zou november worden. Klopt, het werd ook november, en ook december, maar geen kranen in beeld. En opeens kregen we 20 januari een telefoontje, of ze de volgende ochtend de kranen konden installeren. Joh, dat is schrikken. Toen we gistermorgen terug waren van de bestraling maakte ik de wastafel leeg, veegde de haren van de vloer (manlief is in de rui) en haalde de deurtjes van het wastafelmeubel af. Badkamerraam op een flinke kier open en luxaflex omhoog, laat de loodgieter maar komen.

Even later kwamen ze met z’n tweeën aan, de jongste was duidelijk een schoolverlater in opleiding, hij mocht gelijk de hoofdkraan dichtdraaien, zette de keukenkraan open en verdween weer naar boven. Zonder maskers op, ik had er wel eentje op. Een paar keer fungeerde ik als portier als er iets uit het busje gehaald moest worden, deur open laten staan was no go vanwege de kleintjes, en dat legde ik ook uit. Oké, geen probleem. Ze waren niet bepaald spraakzaam en opeens hoorde ik ze de trap aflopen, de jongste draaide de keukenkraan dicht en de hoofdkraan weer open terwijl de andere man (nog geen 30 gok ik) de koffer in het busje zette en terugkwam met een formulier. Of ik er even een krabbeltje onder wilde zetten.

Huh? Hij had dus niet gekeken of na het openen van de hoofdkraan de kranen boven naar behoren functioneerden, en vroeg ook niet aan mij of ik wilde kijken of het naar wens was, en dan zou ik dus ongezien een krabbeltje zetten? Ik dacht het niet. “Even kijken of er boven geen waterballet ontstaat als ik de kranen open zet hoor,” zei ik.
Ze hadden de kastdeurtjes er weer ingezet, maar toen ik er eentje opendeed hield ik het deurtje los in mijn hand, gewoon zo uit de schanier getrokken, niet goed vast geklikt dus. Toen ik de kranen open zette kwam na gesputter het water gelukkig gewoon uit de gebruikelijke openingen en bleef het in het kastje droog. Weer naar beneden waar de loodgieter stond te wachten, hij trok zijn wenkbrauwen op en wierp mij een met zijn ogen rollende “ja duh” blik toe toen ik opgewekt zei dat ze het doen en nu wel wilde tekenen. Bizar toch? Zou dit komen van de afstandelijkheid die gecreëerd wordt door de COVID maatregelen, waardoor ze het goede voorbeeld van de oude garde loodgieters niet meer zien, of is het al eerder misgegaan met socialisering bij deze man? Of hij had gewoon zijn dag niet, ook een optie, maar daar moet je als monteur maar boven staan vind ik.

Het was gisteravond weer genieten in de badkamer, vraag me niet waarom ik er maar een op de foto heb gezet

Over socialisatie gesproken, de kleintjes beginnen zich met de dag steeds meer te ontspannen in onze nabijheid, kijk eens hoe Fay erbij ligt terwijl ik de vaatwasser leeg.

Jon keek met tranen in zijn ogen toe hoe ik twee van de drie grote dozen in kleinere stukken sneed, deze zal ik maandag naar de vuilstort brengen, lekker weer ruimte maken. De andere doos waar de stoel in zat mag tot dan in de kamer 

Ik ga weer wat quilten,  kijken hoe ver ik met het aapje kom. Het volgende deel van de BOM is alweer gelanceerd, twee smalle horizontale banen met folkloristische Mexicaanse tekeningen van vogels.