Net na de middag kreeg ik een telefoontje van Kleine Huisdieren Kliniek in Krimpen aan den IJssel om een afspraak te maken voor Sherlock; volgende week vrijdag wordt hij om 08.15 😱 (hoe erg is de spits daar vanaf Roosendaal?) verwacht, en dan gaan ze gelijk aan de slag, zijn gebit wordt op de chirurgische methode verwijderd, dus niet zomaar trekken.  Hij mag vanaf 20.00 niks meer eten, maar om hem te lokken om hem de kooi in te krijgen mag hij wel iets krijgen zolang zijn maag maar niet vol is. Een paar snoepjes mag dus.  En om de mannen ‘s avonds de garage in te krijgen mogen ze ook een snackje hebben, een liflafje op een klein lepeltje.

Ik heb nu ruim een week de tijd om Sherlock aanhalerig te maken als ik ‘s morgens de garage in kom lopen; tot nu toe schiet hij als een wezeltje weg als ik al kletsend de deur open doe, en het moment dat ik naar de lege voerbakjes loop om ze te pakken, schiet hij de deur uit naar boven of naar de keuken. Alsof hij ‘s nachts een mentale reset heeft gehad en even is vergeten dat hij hier veilig is. In de keuken kan ik hem nu weer oppakken als Jon rond loopt, maar dat heeft toch een paar dagen geduurd sinds ik hem daar na het aaien oppakte en in de kooi stopte.  Zaterdag is de nieuwe dwangkooi binnen gekomen (heb er maar een aangeschaft, zal hem vaker nodig hebben) die ik de komende week in de garage zal laten met de boven klep alvast open, en dan kan ik hem er zo hup in zetten nadat ik hem tijdens het aaien kan oppakken.

Uiteraard was er ook de optie om het manneke donderdag begin van de avond te brengen , en dan zou hij in een kooi met kattenbak daar overnachten. Owh 🥺 en dan gaan er ‘s morgens vreemde handen de kooi in om hem te grijpen, wat een paniek en angst.
Nee hoor, niks daarvan, dan maar liever een kort nachtje voor mij, en zoals ik al zei, ik heb ruim een week de tijd om er naar toe te werken, vroeger naar bed, op tijd op.

Vanmorgen speelden ze weer samen in de kamer,

mijn hart maakt een sprongetje elke keer als ik ze zo bezig zie, ik ben zo blij voor Jon dat hij eindelijk weer een maatje heeft en voor Sherlock die Joost mag weten wat aan ellende heeft meegemaakt maar nu een veilig thuis heeft. Hier zijn ze al even klaar met spelen en hebben al uitgebreid zitten mekkeren naar vogels. Jon ging hierna naar buiten, ik moet heel scherp opletten want Sherlock wilt er achteraan. Nog een paar weken geduld jochie.

Sherlock vindt mijn zwarte lange broek niet leuk, deze heeft wijde pijpen die tijdens het lopen veel geluid maken, en zonder schoenen aan slepen de zomen een beetje over de grond, wat ook weer een vreemd geluid maakt. Lange donkere vestmouwen vind hij ook eng; elke dag is er weer iets waar hij aan moet wennen: een harde nies, plots in de lach schieten, de deurbel, post dat met een klap binnen valt,  allemaal reden voor hem om weg te duiken onder de bank of naar boven te schieten.

Maar vanmorgen liep hij vanuit de hal via de keuken vlak langs mijn benen heen naar de kamer terwijl ik de vaatwasser leegruimde, dat is voor het eerst, 🥳 en hij sprong een paar keer achter elkaar op mijn schoot nadat ik er op had geklopt, en ik kreeg dikke kopjes tegen mijn hoofd, en hij spinde heel zachtjes. ☺️

Jon had sinds zaterdag weer veel jeuk en had zondag het plekje op zijn rug weer tot bloedens toe opengekrabt/-gelikt. Tot zijn ontzetting moest hij weer het malle hemdje aan, zijn buikje blubberde er vanonder uit als een muffin, hij zocht troost bij de kinderen.

Het wondje kreeg rust. Voor de laatste pitstop ‘s avonds mocht het pakje uit, en ik vergat het hem weer aan te doen omdat de mannen -nadat hij weer binnen was gelaten- gelijk naar de garage renden om te eten;  gek genoeg bleef hij er ook af toen hij het pakje niet meer aan had. Gistermorgen zat er een korstje op en had hij geen jeuk, en vandaag ook geen probleem meer. Hij hoorde me zondagmiddag vast zeggen dat ik maandag de dierenarts zou bellen voor een afspraak 😏