DH had een gemarmerde cake gekocht in de supermarkt, helaas niet echt lekker, wat een kleffe hap en weeïge melkachtige smaak, het rook ook naar een oude opgedroogde melkvlek. Weggooien is zonde dus wilden ons er dapper doorheen eten. Nou, bij het tweede plakje de volgende dag vond ik het de calorieën niet waard en besloot er zelf maar eentje te bakken, eens kijken of meneer Holtkamp nog een tip heeft, en jawel hij heeft er een filmpje van gemaakt, en alles is al bekend op de verhoudingen na. Ik grinnikte toen hij vertelde over de strak uitziende gesneden plakken cake bij bv uitvaart centra die zo droog zijn dat je een paar slokken koffie nodig hebt om het doorgeslikt te krijgen. En dan het lachend gezicht van zijn kleindochter Stella als reactie hierop is kostelijk. 
Lekker aan het bakken geslagen, handig weegschaaltje voor de kleine hoeveelheden

Uurtje later hadden we een heerlijk romige cake, alleen brak het chocolade deel los van het niet chocolade deel, maar zoals dh zegt: je kan het toch niet in zijn geheel doorslikken.

En toen ging het sneeuwen, sprookjesachtig mooi,
alleen vond Jon er niet veel aan, frisse neus halen deed hij super snel, stapt via het keukenraam naar buiten, even diep inhaleren

Omkeren, oei daar gleed hij toch bijna uit

En weer naar binnen, maar wel zo lang treuzelen met het binnentrekken van de staart dat ik het ook koud kreeg

We gingen een bordspel spelen, gezellig met ons drietjes
(De kerstkaarten willen niet meer wachten tot ik ze van de deur haal, ze doen het zelf wel) Jon hield de puntentelling bij

en checkte regelmatig

of de sneeuw alweer weg was, maar nee, het vlokte nog gestaag door 

Mooi met de kerstboomverlichting reflecterend op het raam, hij staat nog steeds recht, en alles hangt nog, maar we gaan hem morgen samen aftuigen, de boom dus.

De kerstverlichting in de voortuin gaf een sprookjesachtige gloed op de tuin, en we zijn niet de enige in de buurt met de verlichting nog in de tuin, gelukkig. 

Ik zag de overburen met hun kleutertjes dik ingepakt naar buiten komen, vader voorop met een slee in zijn armen, kreten van opwinding van de kinderen toen ze nog meer kinderen glijdend over straat zagen gaan. Die hele coronashit was gewoon even vergeten, heerlijk.