Ik was aan het eind van de middag aan de voorkant van het huis gras aan het maaien toen dochterlief me met een: “O ja, vergat ik nog te zeggen…” kwam vertellen dat ze zo opgehaald zou worden door een schoolvriend. Ze zou bij hem thuis eten en ’s avonds feesten, en ze ging weer snel naar binnen om haar schoenen te halen, mijn “Oké, gezellig”, bleef in de lucht hangen. Ik ging verder met maaien toen er een auto voor de deur stopte, het raam aan de passagierskant ging open en ik dacht dat het iemand was die de weg wilde vragen en liep er gelijk naar toe. Ik was met stomheid geslagen toen ik het schoolvriendje van mijn dochter achter het stuur zag zitten; ik dacht dat hij Suzanne met de fiets zou komen ophalen, haha (lachte ze als een boer met kiespijn), kleine jongens worden groot!

Hij stak grijnzend zijn hand naar me op, de verbazing was duidelijk van mijn gezicht af te lezen. “Ik kom Suzanne halen”, riep hij nog ter verduidelijking, de voordeur ging open en daar kwam ze al aangelopen op sokken met haar sneakers in de hand: “Die trek ik in de auto wel aan”. Ik kreeg in het voorbijgaan een zoen, wenste de jongelui veel plezier, en zei tegen de knul dat hij goed moest opletten tijdens autorijden, uitkijken hoor! Het liefst was ik op de achterbank gesprongen, maar neen, moeders moeten loslaten en vertrouwen hebben in de jeugd. Ze was vanmorgen al heel vroeg (6.15) naar werk gegaan (bijbaantje, ze heeft met haar studie op Avans heel veel vrije tijd), dus ze zal het wel niet zo laat maken, sprak ze hoopvol.
Ik ging weer lekker verder met het tuinwerk, heerlijk zoals vers gemaaid gras ruikt, en dan met het gefluit van de vogeltjes en de babymeesjes die piepen zodra ze eten krijgen nog even de graskanten steken met kikkers die vlak langs de schep huppen, de geur van blauwe regen en  tegen de avond de geur van boslucht, het was genieten, al helemaal toen manlief voor het eten zorgde, ik kon na het opruimen en handen wassen gelijk aanschuiven.