Zipje zat bij de schuifpui flink van zijn neus te maken, met een soort oermiauwen die diep uit zijn onderbuik leken te komen vroeg hij me om te komen kijken naar zijn vangst, en toen ik de schuifpui open deed en een bijna dode vogel  voor zijn pootjes zag liggen keek hij me haast verwachtingsvol aan. "Mooie vogel", zei ik prijzend net zoals je een klein kindje prijst om het misbaksel in de zandbak wat de naam ‘kasteel’ krijgt maar meer op een drol lijkt met een gaatje erin, en gelijk schoot Zopje tussen mijn voeten naar buiten om die mooie vogel ook te bekijken, waarop Zipje de vogel met een tik een salto liet maken om Zopje duidelijk te maken wie er de baas was over de vogel, en hem toen in zijn bek het grasveld op nam, met Zopje in zijn kielzog.

Ik had geen zin om toe te kijken hoe dit duo wellicht zouden vechten over deze vogel en zette de dvd -een verhaal over een ander soortige seriemoordenaar- weer aan. Tot ik na een tijdje allemaal sneeuwvlokjes uit de lucht zag komen, he? Geen wolkje aan de  lucht en het sneeuwt? Dat moest ik toch even van dichterbij bekijken en de dvd ging op pauze en de schuifpui weer open. Toen bleek dus dat de sneeuw geen sneeuw was maar veertjes van Zipje z’n vogel, door een ekster ingepikt en die zat hem nu hoog in de boom te plukken; Zipje en Zopje zaten sip om zich heen te kijken op het gras, waar 2 katten vechten om een vogel, gaat een andere vogel er mee vandoor. Misschien zal Zipje voortaan niet meer zo opscheppen als hij weer een vogel heeft gevangen, maar deze in alle stilte zal verorberen. Jammer, want het geeft wel stof tot schrijven.