Vanavond ben ik met de kinderen naar Osaka geweest, een Japans restaurant waar je lekker en snel kan eten van het lopend buffet. Nou ja, snel eten kan overal, maar hier sta je -als je dit wilt- met een voldaan gevoel met een uurtje weer buiten, en dan heb je nog wat aan je avond thuis. Het mag duidelijk wezen dat we uit gingen eten omdat ik mijn prioriteiten helemaal verkeerd had gesteld vanmiddag en de vraag "wat eten we vanavond" me weer overrompelde.

We zaten met z’n vieren aan een aparte tafel aan de kopse kant van een hele lange tafel vol met 5 generaties, met een halfdoorzichtige kamerschermpje tussen ons in waartegen ik probeerde te leunen en op tijd het meegaand karakter van dit schermpje opmerkte. Ik zat lekker te prikken in mijn eten toen ik opschrok van een vreselijke harde snauwerige stem. "Zit rechtop en eet door!" Ik ging onbewust rechter op zitten en nam nog maar snel een hap, maar gelijkertijd opzij kijkend zag ik dat dit tegen een ukkie van amper 2 gericht was. ’t Arme kind had rode wangetjes van de slaap en had een ziekelijke hoeveelheid eten voor zich liggen, en iedereen begon zich met het kind te bemoeien; ik had te doen met het meisje.

Een kwartier later zat het kleintje te jengelen en te gooien met eten, terwijl de heks van een moeder bij het buffet stond, en resterende familieleden het kleintje tevergeefs probeerden te sussen. Opeens een hard gekraai, hoera, daar kwam het broertje met ijsjes aanlopen, wat een feest. Moeder de heks zat even later ook en stond net zo snel weer op; ze was met haar gat bovenop een ijsbolletje gaan zitten en iedereen kon er om lachen, behalve de heks. Aaah zoete wraak, had ze maar niet zo moeten schreeuwen tegen het kleintje.