Zowel gisteren als vandaag heb ik Suzanne op de fiets naar school gebracht; gisteren kreeg ik op de terugweg een regenbui op mijn hoofd, en samen met de kou kon ik het niet echt waarderen. Vandaar dat we vanmorgen bij de eerste tekenen van nattigheid met de auto gingen, maar zowel Suusje als ik baalden er van. Op de fiets was het -ondanks het afzien- toch wel leuk, lekker frisse neus en een goed gevoel van vermoeidheid, dus toen ik ze tussen de middag met de auto ophaalde en voorstelde om tegen 1 uur de fiets naar school te pakken straalde ze. En aldus geschiedde, al waren de eerste minuten behoorlijk pijnlijk aan mijn zitbeenderen. 20 minuten stevig doortrappen en ik kon ze toen gedag zeggen bij de AH, vlak bij school, ik denk iets van 3 minuten fietsen nog voor haar. En toen ben ik weer omgedraaid, ik snap het niet maar ondanks de vermoeidheid deed ik het in iets onder de 20 minuten. Maar toen ik thuis aangekomen afstapte voelde ik mijn lipjes -nou ja, na 3 kinderen te hebben gebaard zijn het meer lippen, maar dat even terzijde-. Tintelen en gloeien, niet normaal, het was dat ik zo moe was, maar anders was het orgastisch geweest.

Ik ben nou weer aardig afgekoeld en heb zojuist 2 windgongen buiten aan het leiboompje dat achter in de tuin staat opgehangen, en ik zit er hard over te denken om de katten buiten te laten lopen. Ze zitten nl steeds vaker bij de deur en deinzen echt niet op zij als je met lawaai binnen wilt komen. Witje duwde me bijna opzij met zijn pootje om er langs te kunnen, maar ik was sneller. Hier zie je hem muftig liggen wezen , anders ligt hij nooit zo op de bank. Ik dacht zo dat de windgongen (een bekend geluid voor onze katten) hun de weg wel zouden wijzen als ze de richting kwijt zouden raken. Pluisje hield ik nog geen week binnen toen ze in een nieuw huis zat, en Witje …. ik kan me niet voorstellen dat die het 2 weken heeft volgehouden. Ze zitten toch al 11 dagen binnen, de lucht van het huis zit er toch wel goed in?

Gisteren kwam de Mielemonteur langs, binnen 10 minuten was het probleem met de inductiekookplaat opgelost; de oetlul van een installateur had een kabeltje niet vastgezet, niet normaal toch? De Mielemonteur kon er ook niet overuit hoe hij dat had kunnen missen. Plus het feit dat hij de kookplaat had moeten testen op werking na aansluiting, dat hoort er bij. De Mielemonteur had zijn hoofd nog lelijk gestoten; hij moest in de meterkast zijn en nam de shortcut onder de trap door, waarvoor je moet bukken, want de doorloop hoogte is ongeveer 1.60. Hij kwam net iets te vroeg omhoog en klabang! Geen bloed maar wel hoofdpijn. De meterkast is rechts in de nis waar mijn naaimachine even staat (moet naar de reparateur maar het komt er maar niet van), de foto is vanuit de keuken genomen.

Weet niet wat ik deed, maar ook deze foto nam ik een shotje later: