De Annabel stond behoorlijk in de verdrukking wist ik vorig jaar al, het zijn de witte plukken boven het bonte struikje op de foto hieronder, deze foto is van juni, dus toen viel het nog enigszins mee,

maar in de loop van het seizoen kreeg hij niet genoeg licht vanwege de bolacacia en de grote vlinderstruik, hij groeide eind vorig jaar met lange slappe takken naar het licht om vervolgens andere planten te verdrukken. Jon en Arya renden opgewonden langs me heen en weer toen ik met schep en grote afvalzak de tuin inliep, maar schoten net zo snel weer naar binnen toen een hond aan de andere kant van de schutting voorbij kwam, aan het gehijg te horen was het een grote hond.

Toen de kust vrij was en ze zagen dat ik niet was opgegeten door een monster maar vrolijk stond te graven in de tuin, racete ze weer naar buiten. Jon wilde het van hoger op te bekijken, en liep even later over de schutting voorbij, met een miauwtje begroette hij me en liep toen heel voorzichtig tussen de takken van de vuurdoorn heen en sprong toen op het dak van het tuinhuisje. Wat een avontuur, het is me ontgaan hoe hij daar weer af is gekomen, de wortels van de Annabel en Buddleja hielden met bezig.

De Annabel heb ik in drie delen gescheurd en links van Cupido gezet, de Buddleja is flink ingekort, normaal doe ik dit pas eind februari, als de kans op vorst overdag geweken is. 

Toen was de vuurdoorn aan de beurt, hij groeide een meter over en boven de schutting uit en de takken staken ook een eind de tuin in, ik had mijn hoofd er al een paar keer aan bezeerd toen ik afgelopen herfst langs liep. De grote takkenschaar kwam goed van pas, de gevaarlijke takken kon ik zo vast pakken en uit de struik trekken. En ondanks mijn handschoenen liep ik toch een paar gemene wondjes op waarvan de puntjes van de stekels denk ik in mijn handen zijn blijven zitten, ach, het ettert er wel uit. De woeste struik links hiervan is een boerenjasmijn die zalig ruikt en veel insecten trekt in het voorjaar. Afgelopen najaar heb ik hier al veel takken vlak boven de grond weggeknipt, het blijft een rommelige struik die niet voor niets achteraan tegen de schutting staat.

En terwijl ik toch bezig was heb ik een groenblijvende (met witte geurende bloemen in het voorjaar) Clematis Armandii verplant, hij stond op te droge arme grond vlak naast de haag en staat nu bij de Magnolia naast ons huis

hij kreeg een dikke laag bladcompost en ik dekte het verder af met wat rondslingerend blad 

Sinds twee jaar verzamel ik al het bladafval in deze korf van kippegaas, onderin heb ik een paar stoeptegels gelegd zodat het gaas niet zomaar kan omvallen; de onderste laag compost ruikt zo zalig naar het bos.