Vanmorgen na het bloedprikken moest ik bij de internist langs, ook om te wegen; ik was in 6 weken tijd 5 kg aangekomen
en toen ik hem bij het ‘afscheid’ een zak chocoladekoekjes gaf moest hij lachen en zei dat die niet zo goed waren voor mij. Hij was wel heel blij met de koekjes en zou ze mee naar huis nemen. Aankomen was nog altijd beter dan afvallen zei hij wel snel er achteraan.
Ik moet over een maand voor een CTscan terugkomen en de dag erna al voor de uitslag; hij zei dat ik me echt niet zenuwachtig moest maken voor deze scan uitslag, omdat hij niet verwachte dat er iets op te zien was van tumoren omdat ze bij de vorige pet-scan al weg waren. Deze scan is puur voor vergelijkingsmateriaal voor later.
Na volgende maand moet ik dus altijd elke 3 maanden langs komen voor controle voor de rest van mijn leven. Hij zei dat ik in de goede groep zat waar terugkomen van tumoren klein was.
Mocht het desondanks alles toch terug komen, dan zouden we er op tijd bij zijn dankzij de 3 maandelijkse controle en krijg ik een gewone chemokuur met daarna stamcel-aftappen vanuit het beenmerg en gelijk een pittige chemokuur er achteraan met daarna stamceltransplantatie. Worstcase scenario noemde hij dit.
Maar omdat ik jong ben achtte hij ook dan de kans op genezing nog heel groot. Kortom, geen zorgen maken voor de toekomst.
En toen vroeg hij of ik het emotioneel allemaal aan kon. En toen begon ik met “Nou, dat gaat goed, want ik ben heel positief ingesteld van mezelf”, en toen kwamen de tranen. Lachend en huilend zei ik “En dit noemt ze goed, haha. Maar ik doe dit dus niet de hele tijd, de laatste 2 dagen ben ik weer wat labieler.”
Hij knikte begrijpend en zei dat het heel normaal was en dat veel kankerpatienten -ook al zijn ze genezen verklaard- emotioneel best wel hulp kunnen gebruiken en toen verwees hij me naar die hulpgroep die ook voor fysio/fitness zorgt. Ik heb me er al voor opgegeven, in September start de groep.
En als ik in de overgang blijf na de chemo dan zou het niet onverstandig zijn dat ik speciale medicijnen zou nemen tegen botontkalking, eens per maand zou dat dan zijn. Als dat alles is, tuurlijk. Maar goed, dat zien we dan wel weer, ik zie deze goede man vaak genoeg.
Verder, ha ik gooi het er maar allemaal uit, heb ik een teennagel (grote teen) die los begint te raken nadat hij in febr. zoiets opeens zeer deed en een beetje vlekkerig blauw zag. In allerhaast gestoten zonder dat ik er wat van had gemerkt denk ik. Maar nu zit de nagel al voor meer dan de helft los, en ik vroeg hem of dit ook een side-effect was van de chemo. Bleek hij niet van op te kijken, het schijnt inderdaad zo te zijn dat nagels sneller af vallen na flink kwetsen en blauw zien. Bij sommige chemo’s vallen de nagels zonder stoten al gewoon af, zoals de haren bij mij. Jemig, dat lijkt me helemaal een gekke gewaarwording. Dan komt de uitdrukking “hij heeft geen nagel om aan zijn kont te krauwen” wel heel dicht bij de waarheid.
Goed, zover de medische kant van mij.
We gaan door met de jarige job, die hier na het uitblazen van de kaarsjes thumbs-up gaf.
De slagroomtaart was door Suzanne versierd met lekkere zoete aardbeien.
Zo zag Tim in 2004 eruit, met carnaval. Deze foto zat nog op het rolletje dat ik vandaag heb laten afdrukken bij de HEMA, en gelijk ook op cd-rom heb laten zetten. Ideaal! Deze foto lijkt wazig maar ik heb met knippen Tim gelicht die op de foto ver weg stond.
Gisteravond was dit de eerste mezenfoto, helaas staat de andere (vast hele mooie) op de fotorol die er nog in zit.
En onderste foto is een hele mooie maar vreemde; de waterval stond nog te pompen toen het ’s nachts plots ging vriezen en ’s morgens zag het er heel bizar uit op het gras en rooster rond de waterval. Allemaal wegspattende druppels.
Vanmiddag kwam van de alarmcentrale een jonge kerel langs die de boel kwam checken en op dat moment waren Tim en Suzanne bezig de Xbox (360) in de kamer te installeren (een spelletjesgeval dat op de tv aangesloten moet worden). Alles lukte maar geen geluid erbij en ook storing op het beeld. De jonge kerel van de alarmcentrale was klaar met het werk en hoorde Tim wat mopperen en liep toen grijnzend naar de kamer “Heel even helpen want dit gevoel ken ik.” zei hij tegen mij. Ik hoorde hem tegen Tim bezig over kabeltje zus en zo, en toen was het gelukt en hoorde ik Tim hem opgewekt bedanken. Vriendelijke kerel!
Vanmiddag heb ik ook een berg kaarten gekregen van mijn quiltfamilie, allemaal met lieve wensen en felicitaties. Hartverwarmend! Bedankt dat jullie zo meeleven met me.
En terwijl de hemelsluizen hier wederom open gaan (buiten) ga ik lekker beneden relaxen. De dag is vol en druk geweest maar ik heb er wel een heerlijk gevoel aan over gehouden. Kan ook komen door de super lekkere haring die ik net op heb, nog van vorig jaar maar dat proef je niet.
Morgen nog een dag vrij met iedereen lekker thuis; we gaan uit eten bij Osaka (een Japans restaurant) een lopend buffet met heerlijke gerechten.
Shirley voor morgen een lekker dagje gewenst met lekker eten als besluit en sterkte voor vrijdag! Wat een diversiteit van foto’s! Jarige Tim. Carnaval en ijs ( zie ik vissen eronder?) en een bezorgde mezen pa ( of ma) die
even kijkt hoe het erbij staat.
Ik ga nu verder met duimen voor je. De laatste keer Yippee!
Shirley, nog van harte gefeliciteerd met Tim.Een heerlijke taart zo te zien. Het water loopt me in de mond.
En sterkte met de (alleraller)laatste chemo.
Af en toe je eigen sluizen openzetten is ook wel goed, je hebt zoveel te verstouwen gehad. Het is goed voor je om naar zo’n hulpgroep gaat. Kan je man en/of gezin ook mee gaan, want die hebben misschien ook emotioneel een flinke deuk gemaakt.
Door je positieve en optimistische houding van je ben je er goed doorheen gerold. Ik wens voor je dat je nog lang vrij blijft van deze ziekte. Je bent en blijft een lieve vrouw met een warm hart voor iedereen.
Vergeet niet je beschermengeltje op je schouder te bedanken.
Overigens prachtige foto’s maak je. Misschien hierin ook je roeping gevonden naast het quilten?
Groetjes Monique
hoi Shirley, succes voor vrijdag!
en wens Tim een gelukkige verjaardag!
vele groetjes
Inge
Lekkere taart, grote Tim, schattig meesje, mooie waterval-foto…
Duim, duim, duim voor vrijdag!
We denken aan je!
Klef, klef 😉 van
Yvonne
Shirley heel veel sterkte voor de laatste keer en toi, toi, toi.
gr loes
tja, na morgen de rest van je leven, maar ook gisteren hoort bij de rest. Tuurlijk zul je op gezette tijden nog eens extra gespannen zijn en bij bijv. elke zere keel bang zijn dat er weer wat gebeurd is, maar…….. keelpijn is meestal alleen pijnlijk.
Geniet van je vrije dag vandaag, lekker eten bij Osaka mm Japans, en dan morgen om je doorheen te bijten.
Veel liefs.
Ina