Het was vandaag vliegen en racen voor mij, van het ene huis naar het andere; tegels in ontvangst nemen, geld van verkochte keuken in ontvangst nemen en restanten marmeren tegels wegbrengen voor nabestellen van exact dezelfde tegels. De bouwmannen hebben her en der openslaande ramen gezet (waar wij het wilden hebben) en sloten op de schuifpuien. De ‘horrenmeneer’ belde vanavond, hij had de horren allemaal klaar en wilde ze komen plaatsen; we bellen hem zodra de bouwploeg en schilders klaar zijn.

Tussen het gevlieg en gerace door heb ik ook nog een berg strijkgoed weg gewerkt, mijn schoonzus van koffie voorzien en toen voor het eerst even gezeten om te kletsen. Onderwerp van geklets was minder leuk: Jan ligt alweer in het ziekenhuis, deze keer aan de morfinepomp. Hij is de laatste weken steeds noor hele korte tijd af en toe thuis geweest, en keer op keer moest hij weer per ambulance terug vanwege hevige pijnen, zo ook gisteren. Hij had al morfinepleisters, maar die werden steeds van sterkte verhoogd omdat het niet ging, en nu dus aan de pomp.  Ondanks de ging zijn chemo vorige week ook nog door, beestenwerk als je het mij vraagt als het enkel om te rekken is. Het eten smaakt hem na de laatste chemo niet meer, hij is zo aan het vermageren. Waar blijft de kwaliteit van het leven? Elke keer als nu de telefoon gaat neem ik op met een bonkend hart, het zal toch niet….

Morgenochtend zie ik mijn specialist, alweer tijd voor controle. Door alle drukte heb ik geen tijd gehad om er lang bij stil te staan, dat bevalt me wel ☺ Zal ik me eens lekker optutten voor morgen?

Naaah, laat ik maar gewoon mezelf zijn, lippenstift op is al gek genoeg.