Vanmorgen reed mijn ventje zijn band aan gort tegen een niet op tijd opzij springende stoeprand in een krappe S-bocht, met -mijn man kennende- een vaart van minstens 50 km/uur kuste de band het scherpe hoekje en klabang, een winkelhaak van heb ik je me nou daar in de band. En geen zuchtje lucht meer, dus op de velg terug naar huis gereden. Zelf band verwisselen lukte niet, krik wilde niet plat genoeg, dus heb ik manlief maar naar werk gebracht en de monteur van de garage opgewacht, en weer stond ik met een plu hooghoudend om een ventje droog te houden tot hij de band verwisseld had. ((mijn dealer stuurt prettiger voor het oog zijnde ventjes dan mijn man's dealer)), dit even tussen 2 haakjes, links 2 en rechts 2. Het was even flink aan het regenen, om daarna weer te stoppen en ons in een zeer doeve wereld verder te laten zwoegen.

Stil wachten tot het overgaat was geen optie vandaag, rond het middaguur reden zoon en ik naar Dongen, waar hij zijn 2e en tevens laatste onderzoek met de vriendelijke studieadviseur/psychologe had.  In een lunchroom om het hoekje van deze dame in Dongen zat ik aan een gezonde salade, terwijl een mevrouw naast me 2 frikadellen naar binnen zat te werken met haar vingers, het vorkje lag werkeloos op tafel, naast het servetje dat ook genegeerd werd.

Toen ze klaar was, zag ik een dikke klodder mayo bovenop de knokkels van haar ene hand zitten, en net toen ik haar er op wilde attenderen, ging ze met haar vingers door heur haar, en smeerde ze het uit, geheel onbewust denk ik, hoop ik. Ook een optie, als je droog haar hebt, maar gezien haar haar -zeer vet, ook waar ze de niet met de mayo was geweest- was dit niet nodig geweest. Ze stond puffend op, de teennagels die over de rand van haar slippers hingen schraapte ze hierbij over de grond -brrr smakelijk eten- en ze slofte de vrij chique tent uit. Het meisje van de bediening kwam gelijk met een sopdoekje aan, om de tafel en stoel af te zemen, de vrouw boos nakijkend, vast een vaste klant.

Ik heb de rest van de tijd, onderwijl aan de hexagonen naaiend- geluisterd naar het gesprek gaande aan de andere kant van me aan een tafeltje, waar een man die een eigen houtzagerij wilde beginnen, advies kreeg van een echte adviseur; deze man zat keurig in het pak,en zag er uit dat hij gewend was (en er misschien wel op stond) aan zakenlunches. Hij had een bord eten gekregen, vroeg aan zijn tafelgenoot even om stilte, en kneep tijdens zijn gebed zijn ogen en knuistjes zo stevig dicht, dat het niet moeilijk was te raden waar hij onze lieve heer om vroeg, behalve zijn overdadige spijs te zegenen, wilde hij ook heel graag hulp om deze klant binnen te halen; het zag er aandoenlijk uit.

Vlak voor ik op wilde stappen, zag ik mijn ventje de straat door scheuren, ver van de stoepranden wegblijvend deze keer. We moesten bij het laatste half uur van het gesprek aanwezig zijn, voor eventuele vragen te  stellen, en te horen hoe ze tot haar advies was gekomen. Advies wat Tim (en dus ook wij) kregen:  econometrie studeren, Tilburg is zijn eerste keus, op kamers gaan. We hebben 2 maanden de tijd om te wennen aan nog maar 1 spruit in huis.

Zo zag bij ons de gedekte tafel er uit, toen we halverwege waren, Hollandser kan haast niet; ik had geen puf om te koken, en dan maar brood, geen straf voor ons

Ik zag later pas die bus met luchtverfrisser op tafel staan, dat vinden de mannen die de tafel hadden gedekt normaal blijkbaar  LOL En vlak voor het eten zag ik tegen de buitenkant van de voordeur deze insect zitten, scherper kreeg ik hem niet, hij vloog steeds weg, bang voor de lens; zie je de schaduw in meer dan meervoud, vanwege dubbel glas, apart he.

Na het avondeten barste het los, eerst met mooie wolken, mijn ventje en ik hebben buiten onze koffie gedronken, en ondertussen de wolken bewonderd, terwijl het ook al flink donderde en op het laatst heftig flitste.

Toen het ging regenen zijn we naar binnen gegaan, en na de ergste bui kwam Zipje binnen druppelen, letterlijk. Kleddernat heeft hij zich eerst wat gewassen achter zijn oren, om daarna verder op te drogen op mijn schoot, heerlijk. Het is zo'n zalige kroelkont, en ook zo'n kletsmajoor; toen een binnenkomend smsje van Evelien zich aankondigde met een tingeltje, miepte Zipje heel lief terug. Ahh. Hij was een beetje schrikachtig van het gedonder en geknetter van buiten, maar waande zich veilig genoeg om zich lekker te laten kroelen. Maar wat is het warm met zo'n klam en groot beest op schoot, en terwijl ik dit zo naar mijn dochter sms-de, sprong Zipje van schoot, alsof hij zat mee te lezen. Ik denk dat hij het zelf ook te warm vond worden, of hij kreeg weer honger, kan ook.