veel spul

Vanmiddag om 4 uur zou er van een verhuisbedrijf een man komen voor een rondleiding zodat hij ons later een offerte kon aanbieden van wat de verhuizing ons zou kosten. Om 3 uur belt hij, of het erg is dat hij wat eerder komt. Nee, tuurlijk niet zeg ik, niet te beroerd. "Komt het nu uit, ik sta namelijk al voor de derur.", zegt hij en ik begin te lachen. "Dat is wel erg snel, maar goed, ik kom naar beneden," en ik hang op. Ik dacht bij ‘eerder komen’ dat ik nog wel tijd had om de bedden dicht te leggen bij de kinderen, maar nu heb ik net nog tijd om Tim en Evelien te waarschuwen en loop de trap af. Evelien ligt dan op ons bed; vannacht werd ik wakker toen ze naast de wc zat met haar hoofd boven de pot, overgevend. Het kwam vanuit haar tenen, ze voelde zich beroerd en zag zo bleek. Een gat in de dag geslapen, enkel zin in water en een pijnstiller vanwege de hoofdpijn, en na de middag kreeg ze last van diarree, ook dat nog. Vanaf dat moment lag ze in ons bed, dichter bij de wc en in een lekker luchtig bed.

Een grijze man van ik schat bijna 65 komt vlot binnen, en na enkele formaliteiten wilt hij van boven naar beneden het huis door lopen met een checklist; wat pakken wij in en wat moeten zijn mannen doen. Mijn lapjeskast wordt zonder oogknipperen aanschouwd, hij is blijkbaar erger gewend. Later in de kamer onder het genot van een kopje koffie neemt hij snel alles door -we blijken veel spul in de kasten te hebben, hij zit op zo’n 70 kuub- en zit dan mijn kippenquilt te bewonderen. "U maakt mooie quilts, ook hele andere dan ik gewend ben, ik kom vaak quilts tegen maar dat zijn dan van die vierkante blokjes aanelkaar enzo, echte lappendekens; wat u maakt zijn kunstwerken."  Okay, portie slijmen heeft effect gehad, van mij mag hij de verhuizing doen ☺, Perry zit zich momenteel achter zijn oren te krabben, de ruwe schatting van 2300 euro is in eerste instantie hard aangekomen.

Jan gaat morgen naar een ander ziekenhuis in Tilburg voor verder onderzoek en behandeling; het is -zo blijkt nu- geen non hodgkin of hodgkin, maar hoogst waarschijnlijk uitzaaiingen van een blaaskanker van een paar jaar geleden. Morgen krijgt hij waarschijnllijk zijn 1e bestraling al. Eindelijk doelgericht behandelen. Tim en Suzanne zaten met ingehouden adem op de bank toen ze het telefoontje van Wien (zus van Perry) aan mij gaven. Ik was even de kamer uit gegaan om het gesprek goed te kunnen volgen en toen ik terug in de kamer verslag deed over Jan, keken de kinderen stralend blij. "Dus gaat oom Jan niet nu al dood, misschien wordt hij wel samen met oom Cor heel oud?", was het eerste wat Tim me vroeg, zijn ogen glimmend. Moeilijk om die blijdschap gelijk de kop in te drukken, en gelijkertijd kwam Perry thuis, drukte alom. Maar ik heb de kinderen wel gewaarschuwd dat niemand nog zeker weet hoe het af gaat lopen, hangt van de definitieve diagnose af en ook hoe Jan op de behandelingen reageert. Het kan vriezen en het kan dooien dus.