Al 5 dagen niks meer van me laten horen, wat gaat de tijd snel! De pijn in mijn handen is afwisselend aanwezig, de ene dag heftig en de andere dag minder pijnlijk. Tijdens de minder pijnlijke momenten heb ik weer een quiltje gemaakt voor een 2 jarig meisje, hij is niet groot maar o zo leuk om naar te kijken. 90x 120 cm meet hij.

Verder merk ik dat ik meer conditie begin te krijgen, ik kan bv ’s morgens boodschappen doen én daarna nog wat huishoudelijks doen zonder dat ik dizzy word. Ik krijg meer gedaan op een dag en dat is fijn want ik moet mijn middagdutjes in ere houden en omdat ik nu meer kan doen vind ik dat niet zonde van mijn tijd. Geen middagdutjes resulteert in labieler worden en veel sneller moe zijn.

Ik ben gestopt met de maagtabletten na ze eerst keurig te hebben afgebouwd in 2 maanden tijd. Mijn maag protesteert nog flink af en toe, hangt er van af wat ik eet/drink. Vanavond hebben we vrij kruidig eten op en dat valt dus niet zo goed, daar ga ik de hele nacht plezier vanhebben vrees ik.

Mijn haren beginnen eigenwijs te worden, eerst krulden ze enkel bij mijn slapen op, nu wippen ze overal een beetje op. En niet op een fraaie manier maar eerder een beetje pluizig. Misschien toch wat wax gebruiken of stylingmouse.

De pruimen zijn goed aan het afrijpen aan de boom, ik pluk er nu elke dag zo’n stuk of 6. Eerdaags ga ik voor de grote pluk en dan ga ik er weer jam van maken, heerlijk! Alleen zal ik me nu inhouden en er geen liters van maken, een stuk of 4 potjes moet voldoende zijn. De rest in de diepvries denk ik om er later taart van te maken.

Vandaag was ik op school voor mijn eerste optreden als luizenmoeder bij de kleutertjes, heel leuk was dat. Op de gang werd ik door 2 docenten aangesproken, ze wilden weten hoe het met me ging. Ze waren erg geschrokken toen ze me met de sponsorloop (in Mei) met zulk kort haar hadden zien staan bij school en hoorden toen voor het eerst via collega’s dat ik aan de chemo had gehangen vanwege de kanker. Ze waren verbaasd dat ik er zo goed uit zag en zo opgewekt was. Ja, ik voel me ook gewoon goed afgezien van een paar kleine complicaties. Wat me opvalt is dat niemand het woord kanker durft uit te spreken. "erg ziek" of "akelige dingen over je gehoord" of "dat zat niet zo goed" zeggen ze, en als ik dan wel gewoon het monster bij zijn naam noem zie je ze een beetje terug deinzen, alsof het noemen alleen al de goden verzoeken is. Gelukkig niet zeg.