Twee blonde mannen liepen voor mij uit de supermarkt in, de één half dertig en al iets kalend bovenop, de andere van misschien net twintig jaar oud met gemillimeterd haar. Beide mannen waren klein van stuk en stevig gebouwd, duidelijk sportschoolgangers, dat zag ik zo, want ondanks het koelere natte weer drogen ze beiden slechts een strak zittende T-shirt boven hun spijkerbroek. De oudste van de twee had duidelijk de leiding, hij hield het boodschappenbriefje en de scanner in de hand en de jongere knul mocht het mandje achter zich aan trekken. Ze liepen bij de ingang langs de groenten heen om eerst naar de vleesafdeling te gaan, helemaal achter in de winkel, ik hoorde de oudste zeggen dat ze gehakt moesten hebben.
Terwijl ik door de winkel liep om mijn karretje te vullen met spaghetti-benodigdheden, kwam ik deze twee mannen steeds weer tegen, met hun rug naar de pasta-producten zochten ze naar “smak”, om vervolgens weer naar voren te lopen om een macaroni-pakket bij de groentenafdeling te halen; en  zo liepen ze kris-kras door de winkel, duidelijk het briefje volgend dat niet volgens de route van de winkel was opgemaakt. Ik liep richting de shampoo toen ik plots naast me de leider “En nu nog een pak macaroni” hoorde zeggen terwijl ze de gang van schoonmaakproducten inkeken en doorhadden dat ze hier niet moesten zijn. 🙂 Een medewerker die dit hoorde zei dat ze hem moesten volgen, en weg waren ze weer, achter elkaar aan lopend uit het zicht. Om er moe van te worden, zo chaotisch, maar misschien vonden zij boodschappen doen op deze manier wel leuker, wie zal het zeggen, of ze hebben het gewoon niet in de gaten dat het handiger kan, dat kan ook, en zulke mensen moeten er ook zijn.