nog 1 nachtje slapen en dan is Tim jarig, 14 wordt-ie alweer. Hij is heel opgewonden, en we moeten hem al om half 6 wakker zingen. DUH, dacht het niet! kwart voor 6 op zijn vroegst. Hij moet nog wel naar school morgen, een halve dag les net als Evelien, terwijl Suzanne deze hele week al vrij is. Kan ze lekker op Tim’s computer spelletjes spelen.

Vandaag heb ik een productieve dag gehad; 7 bakblikken vol met choc-chip koekies gebakken (vanmiddag 5 en vanavond nog eens 2 omdat er niet genoeg voor de familie was, de rest gaat naar het ziekenhuis). Plus ik heb een slagroomtaart gebakken, slagroom komt er morgen pas op.

Kindermeesjes kijken om beurten door het raam van hun huis; Marianne mailde me dat ze uitvliegen na 22 dagen zoiets (als ik het me goed herinner) en dat kan dan wel kloppen dat ze zover zijn, met de vorige chemokuur werden ze net gevoerd. Ik heb met de spiegelreflexcamera met telelens een paar foto’s gemaakt begin van de avond en ik hoop zo dat ze scherp zijn geworden! 1 foto was zo toevallig, jong hing uit het raam met bek open terwijl moeder of vader aangevlogen langs zijkant eten in zijn bekje wilde stoppen. Oooh ik hoop zo dat het gelukt is, ik zal morgen meer foto’s maken zodat ik het rolletje morgenmiddag kan wegbrengen. Wat dat betreft is een digi wel makkelijk, gelijk resultaat.

Verder voel ik me goed, zit nu wel met een natte nek en klamme rug, maar ik voel me niet moe. Wel merkte ik dat ik vanmorgen nog vrij labiel was na een huilbui van gisteravond laat. Het is net als een hogedrukpan die voordat hij op druk is eerst een paar keer sputtert en dan steeds sneller tot hij continue stoom af blaast.

Het gesputter begon gistermiddag toen ik in het winkelcentrum een goede kennis tegen het lijf liep die met een sympathieke “hoe is het ermee, je ziet er goed uit, lekker bijna klaar met de chemo” mij opeens aan het huilen maakte. Eventjes maar, en gelijk daarna weer de lach, maar toch.

En toen ik naar bed ging en Perry me tijdens de welterusten knuffel lekker over mijn rug wreef en zei “Je bent er bijna”, begon ik weer te huilen.
Opluchting dat het bijna klaar is, maar ook een beetje angstig dat ik het na deze chemo helemaal op eigen kracht moet doen zonder kunstgrepen. Ik moet weer het vertrouwen in mijn eigen lijf krijgen, en ook vertrouwen dat het goed zal gaan.

Tuurlijk blijf ik mijn leven lang onder controle, non Hodgkin kan altijd terug komen, maar het hoeft niet. Ik weet dat angst mijn leven niet mag beheersen; bang zijn voor iets wat misschien helemaal niet hoeft te gebeuren en ik zal ook mijn best doen mezelf te blijven: positief en optimistisch. Ik leef nu en blijf plannen maken voor de toekomst; vakanties die we gaan maken, kerstmissen en verjaardagen vieren, quilts die ik wil maken en wat al niet meer. Het is zoals de oncoloog zei: “En na de laatste chemo verder gaan met je leven waar je gebleven was.” Niet in een stoel wachten op visite die vast niet gaan komen.

Morgen vieren we dat Tim 14 jaar is. Ik weet nog dat hij als dreumes na het eten altijd nog ruimte had voor een toetje, in zijn rug had hij nog wel plek zei hij dan. Zo schattig. Moet je hem nu zien, een slungel van 1.78 maar zijn lach is hetzelfde gebleven, ontwapenend. En zo ook zijn eetlust is hetzelfde gebleven, onverzadigbaar.