Fay zat vanmorgen vroeg al bij het keukenraam in de hoop dat ik deze open zou doen voor haar, maar in plaats daarvan pakte ik ze onder haar armpjes op en voordat ze doorhad dat dit de verkeerde kant op ging, had ik haar in de kooi getild die met de opening naar boven op de keukenstoel stond, en duwde ik de klep dicht. Jee, had ik hier nou een halve nacht wakker van gelegen?
Sherlock had ik een paar minuten eerder al zonder tegenstribbelen in een andere kooi gestopt in de bijkeuken en zat flink zielig te miauwen. Jon zag en hoorde alles met wantrouwen aan en rende naar buiten toen ik de deur opende om zonder ontbijt op op tijd bij de dierenarts te zijn.

Ik zou ruim tijd hebben gehad om te ontbijten als er met het bellen naar de poli oogheelkunde niet iets mis was gegaan. Ik moest een afspraak voor manlief die voor morgen ingepland stond verzetten, (door alle consternatie was ik dit eerder domweg vergeten) en ik was de derde wachtende in de rij. Na vijf minuten de tweede, zes minuten later de eerste, en weer zes minuten later was ik de eerstvolgende. Vijf minuten later werd de melding “u bent “ abrupt afgebroken en ik hoorde de telefoon overgaan, elk moment kon de secretaresse de telefoon opnemen, fijn. Na twee minuten had ze nog niet opgenomen, ze werd zeker even opgehouden door iemand aan de balie? Nog vijf minuten later hing ik maar op, dit schoot niet op en ik belde terug naar de centrale die me gelijk weer doorverbond. Ik was de tweede in de wachtrij, en gelukkig schoot het nu wat sneller op, tien minuten later kon ik de afspraak afzeggen. Toch ook even gevraagd wat er was misgegaan nadat ik na ruim 22 minuten in de wacht te hebben gestaan nog zeven minuten alleen maar de overgaande beltoon had gekregen. Ze wist het niet, vond het ook raar en bood haar excuses aan.

Vandaar dat ik zonder ontbijt met een als een puppy huilende Sherlock en een stille Fay naar de dierenarts reed. De dierenarts besloot eerst maar Fay te onderzoeken en in te enten, de kooi ging open en twee vuurkooltjes keken ons aan. Ik schoof ze met de bodemplaat uit de kooi, de kooi ging op de grond en toen ging Fay los. Ik probeerde ze nog in bedwang te houden zodat hij haar kon onderzoeken, maar moest haar uit zelfbehoud loslaten. De wonden op mijn hand vallen wel mee, de dierenarts stond er op dat ik alles ter plekke moest schoonmaken en ontsmetten, de plekken waar haar nagels het diepst gingen en de meeste pijn deden was tussen en op vingers. Thuis zag ik nog een lange haal aan de onderkant van mijn rechterarm.

En op mijn andere arm had ik gelukkig maar een krab gekregen.
Hij vroeg me wanneer ik mijn laatste tetanus prik heb gehad, ik moest hier niet lang over nadenken; de ochtend voordat ik naar het quiltweekend ging in sept. 2017. We hadden toen Jon en Arya net vanuit het asiel uit Breda geadopteerd toen ze met Parvo besmet bleken te zijn, ik kreeg ze mee met de melding dat ze net wat dunne poep hadden en dat dit nog onderzocht moest worden. Gelukkig zaten ze vanaf dag 1 al op de logeerkamer om te acclimatiseren en daarna in quarantaine, en Arya had me tijdens het schoonmaken van haar pootjes waar poep op zat flink te pakken genomen de ochtend dat ik naar België zou gaan. Het is allemaal goed afgelopen met de nodige medicatie en dagelijks ontsmetten van alles in de logeerkamer,  en schoonmaken van de katjes. .

“Mocht u op uw arm hier ergens (van pols tot elleboogholte) allemaal zwarte plekken gaan zien, trek dan meteen aan de bel bij de huisarts of HAP, want dan moet u gelijk behandeld worden,” sprak de bezorgd kijkende dierenarts. 😰

Fay schoot ondertussen als een stuiter met een dikke staart door de behandelkamer en eindigde achter de computer. De dierenarts ging een assistent halen én een drukkooi, en ze kwamen even later binnen. De assistente wilde Fay met een deken vangen, ze vouwde hem al open terwijl de dierenarts de kooi open zette. Hè nee hoor, arme Fay, ik wilde het eerst zelf proberen. Ik ging vlakbij Fay staan, zei zachtjes: “kom maar meisje”, en verrek, ze kwam naar me toe. Ik kon haar hoofdje aanraken en greep haar vervolgens stevig in haar nek vast en zette haar terwijl ze daar heel stilletjes hing met opgetrokken pootjes en ingeklapte staart zonder problemen in de drukkooi.

Ik dacht dat het nu snel klaar zou zijn, de dierenarts zei al dat hij haar de volgende keer wel zou onderzoeken als ze onder zeil was, en zou nu alleen de prik zetten. Hij pakte de spuit en wat deed de assistente? Ze deed de kooi van boven open 😱 denkend dat Fay wel zou blijven staan in platgedrukte vorm, en weer schoot Fay alle kanten op door de kamer. Arm beestje. Ze zat op de vensterbank, de dierenarts probeerde haar in de kooi te krijgen door deze bij het raam te houden, helaas, dat ging niet. En weer wilde de assistente de deken gebruiken om haar te vangen.
Ik bood snel aan te helpen en hij zette de kooi op de grond; ik liep naar Fay die tegen het raam op wilde klimmen. En weer kon ik haar bij de nek grijpen en in de drukkooi zetten. “En nou dicht laten,” zei de dierenarts tegen de assistente, en vroeg haar de zijwand naar haar toe te trekken. Hij moest door de tralies heen een huidplooi pakken om de prik te kunnen zetten, het mocht niet in de spieren komen, en toen was het gelukkig wel snel gedaan.

Toen was Sherlock aan de beurt, hij was wel bang maar hield zich muisstil en ging zo plat mogelijk op tafel liggen, zijn kopje tegen mijn buik gedrukt. Ook met het wegen en tijdens het krijgen van de injectie bleef hij heel stil liggen, en gaf geen krimp, en kroop daarna weer snel in zijn kooi, wat een verademing.  
Mijn hoop dat Fay vanzelf in de kooi bij Sherlock zou kruipen had ik ondertussen al opgegeven, en vroeg of het goed was dat ik ze in de drukkooi mee naar huis mocht nemen en dat ik dan de kooi gelijk terug zou brengen. Dat mocht, ook omdat ik geen half uur weg zou blijven. Zo gezegd zo gedaan. Ik liet de twee geschrokken beestjes in huis los, Sherlock schoot naar boven en Fay schoot getraumatiseerd de woonkamer in. Jon keek bezorgd naar de kooien en koos weer het hazenpad.
Over vier weken moeten ze weer terug, Fay gaat dan vanaf hier gelijk in onze drukkooi, dat bespaart iedereen veel stress, maar vooral Fay. Ze blijven tot morgen binnen, even tot rust komen, want het vertrouwen bij Fay in de mensheid is denk ik wel ver te zoeken momenteel.

Ze heeft zich in de vier uur dat we thuis zijn nog niet laten zien, ik hoorde ze onder de trampoline, beetje vervelend voor haar dat ik deze zometeen moet weghalen omdat er vanavond iemand om gaat komen, verkocht via Marktplaats.  Ik doe er niets meer op (slecht voor mijn hallux falgus),  en als kattenverstopplaats of ligbed (altijd afgedekt geweest) is het een wel erg groot sta in de weg. Ik heb het Jon nog niet verteld

Vorig weekend vroeg Tim me of ik hun Nijntje rugzak/tas van de Hema kon repareren, een schouderband was van onderen los gegaan. Tuurlijk kon ik die maken, kwestie van een opening in de binnenvoering maken om bij de ondernaad te kunnen,  de uiteinde van de schouderband na het zigzaggen (was dus niet gedaan) weer in de losgekomen naad schuiven en vastnaaien. Jon kwam er gelijk bij om te assisteren en veegde de pluisjes even weg voor me.

Het was een klusje van niks en ik checkte gelijk of de andere schouderband nog goed zat, ooh nee dus.

hij zat er slordig schuin ingenaaid en hield zich aan een paar draden angstvallig vast, een paar korte snokjes en hij zou ook losschieten. Even later hing de rugzak aan de kapstok, klaar voor het volgende uitstapje.