Alle libellen zijn gequilt, de quilt begint er al echt als een quilt uit te zien, mooi hoor, en Zopje kan het ook erg waarderen, vanaf de achterkant dan. De strokenrand ben ik in de ditch aan het doorquilten, zodat de mooie lapjes echt als kussentjes omhoog komen, en in de donkere border ga ik weer libellen quilten, die zigzaggend achter elkaar aan vliegen.

Ik teken de libelle niet op de stof, maar doe het uit het hoofd; ik heb er de vorige keer zoveel gemaakt dat ik het wel kan dromen. De eerste libelle de vorige keer had ik net zolang op papier getekend, dat ik het kon maken zonder de pen van het papier af te halen, en ook zonder al te vaak over dezelfde lijntjes terug te moeten gaan. Ik kijk vaak voor inspiratie bij longarmquiltsites, als je bij quiltingdesigns kijkt, zie je de mooiste maar ook vaak meest ingewikkeldste patronen staan, maar die kan je zo eenvoudig maken als je zelf wilt, kwestie van minder lijntjes. Hier komt het patroon van de dragonfly (libelle) vandaan. Als je daar op een tekening klikt, krijg je een detailfoto van een quilt te zien met het zelfde quiltpatroon, heel leerzaam vind ik het om daar te kijken.

Bij Dorry was de huisjesbee (nav deze hype)

en daar ben ik met Miranda naar toe geweest, we waren mooi op tijd, en hadden helaas Ingrid op een haar na gemist, ah ja, je kan niet alles hebben he.

Bij Dorry was het gezellig als altijd, ik was al een tijd nie meer in haar winkel geweest en keek mijn ogen uit bij de nieuwe dingen, zoals dit zalig knippend schaartje en de beeldige hangertjes.

2 Homespuns, en uit de mand met scrapzakjes alvast eentje met rode lapjes gekocht. Jose dook de kelder in om weer andere kleuren scrapzakjes te maken, ze vlogen als warme broodjes over de toonbank.

Het was een volle bak,

Inge en Erna -die even kwamen buurten- maakten snel plaats, jammer, want het is een gezellig duo! en daarna druk aan het werk, want er moest ook gewapperd worden met de handjes. Eerst uit paternoplaat de mallen maken, genade, wat een kleine stukjes! Je ziet het Dorry denken 🙂  Als ik dat had geweten, had ik wel eerst kalmeringsmiddel thuis ingenomen, want in het echt zie je pas hoe klein het huisje is; de onderdelen waren zo klein, dat Miranda en Dorry zelfs halverwege een stukje kwijt waren. Dat Mr. Bigley knauwend en grijnzend van onder tafel wegliep, de winkelruimte in, was op zijn zachtst gezegd heel verdacht.

Toen het opeens 4 uur was, legde ik de laatste hand aan het huisje, waarvan ik helaas geen foto van mag laten zien, wachten tot 1 januari, is ons verteld, en braaf als we zijn doen we dat dus ook. Maar….dit was denk ik wel het laatste huisje van dit formaat dat ik met het handje heb gemaakt, ik bedoel, 2 uur naaien aan 1 huisje houd ik geen jaar vol, dus stap ik over op paperpiecing, maar ik was volgens mij de enige aan tafel die er zo over dacht 🙂 Dames het was zwaar gezellig, allemaal bedankt voor deze heerlijke middag!

Voor nu eerst lekker slapen, Zopje geeft al het goede voorbeeld: