Zit ik lekker mijn ding te doen achter de pc, voel ik opeens wat kriebelen in mijn decolleté
(jee, en het is niet eens 5 december en ik ben al aan het rijmen!) Met mijn monitorbril op zie ik iets donkers bewegen, en ik pak het tussen duim en wijsvinger op en knijp het gelijk fijn. Zonder eerst te kijken wat het is. Ja, ik ben gek, opgegroeid met heel veel katten, was elk donker bewegend beestje misschien wel een vlo, en die moest je gelijk fijn knijpen, anders sprongen ze weg, dus mijn reactie was instinctief. En toen het plat was, bedacht ik me dat het eigenlijk onmogelijk een vlo kon zijn, want het kneep te makkelijk dood. maar wat was het dan? Identificatie onmogelijk, en toen begon het kriebelgevoel over mijn hele lijf, getsiedekkie! Ik heb me in de badkamer helemaal gestript (nee, geen foto’s) en mijn hoofdharen losgeschud boven de witte wastafel, niks te zien van donkere bewegende stipjes, dus luis heb ik gelijk uit kunnen afstrepen van het lijstje. Zoveel haar heb ik trouwens niet op mijn borst dat ze zich daar zouden kunnen handhaven, maar dat terzijde. Na nog een paar vliegende stops naar de badkamer om te kijken op mijn rug/in mijn nek, mijn oksels en buik of ik iets zag wat een kriebel kon verklaren, houd ik het maar voor gezien, het was vast maar een klein eenzaam babyspinnetje dat warmte zacht. Ik ga maar afleiding zoeken, en nog wat blokjes naaien, misschien is het wel de quiltbug die ik nu voel. Kijk, zover heb ik de blokken al per 4 aan een zitten. Leuk is het dan om nog te wisselen, zodat de binnenringen ook een beetje bij elkaar passen.

En nu ga ik nog iets heel anders vertellen, voor mensen die wiskunde studereren, of tieners die dit (op middelbare school) doen en wat meer/andere/betere uitleg zoeken:
de Khan Academy is een site waarop een man mbv filmpjes uitlegt hoe iets werkt. Hij begon hiermee om zijn neefjes te helpen met wiskunde, maar het is een enorm succes geworden voor heel veel studenten over de hele wereld, de uitleg is voor basic middelbaar niveau tot universitair niveau. Deze tip komt van zoon Tim, die het vandaag heeft gedeeld met zijn studiegenoten via facebook, hij zegt er heel veel aan te hebben.

Weblog is nog steeds niet in de lucht, ze zijn aan de laatste loodjes bezig, we zien het wel wanneer het klaar is, maar het voelt alsof niet 2 maar 3 van mijn kinderen uithuizig zijn, een heel erg empty nest gevoel! Je kan het op Twitter volgen.