Na de beginvandemiddagkoffie dook ik de voortuin in om “even” de grassen onder handen te nemen. De drie bossen in het grint langs de buxusheg waren zo gesnoeid,

hier en daar knipte ik in het frisse groen, maar daar zie je later niks van, hoop ik. De plant vooraan is behoorlijk uit zijn krachten aan het groeien, ik denk dat ik deze binnenkort maar ga uitgraven en delen, eerst wat moed verzamelen, want dat uitgraven is keihard werk. Och wat ziet de voortuin er momenteel troosteloos uit,

overal komt het kweekgras op tussen de met mos bedekte plantenbakken, nou ja, bakken, van de meeste ontbreken enkele planken en daar waar de planken nog zitten hangen ze met een enkele schroef aan het  bijna verrotte paaltje, hier moet een dezer maanden aan gewerkt worden. Vlakbij deze drie pollen zag ik de uitgebloeide stengels van de sedum herbstfreude,

allemaal stekjes van vorig jaar, en ze waren ook vrij vlot gesnoeid, maar au, mijn hamstring, niks meer gewend en opstaan zal morgenochtend niet zo vlotjes gaan vrees ik.
En daar was het pampasgras, toe aan een knipbeurt

een hele oude plant die vorig jaar al in een ring groeide met in het midden prachtig compost. Ik was duidelijk te laat met snoeien, dit moet je eigelijk in februari of begin maart doen, nog voordat de groei begint. Nu zaten er al heel wat nieuwe uitlopers in die ik moest ontwijken, gewapend met een scherp snoeimes en stevige handschoenen aan, want het gras is vlijmscherp. De plant drukte de arme houten planken opzij

en ik besloot om er maar eens een groot stuk vanaf te halen nadat ik alle dode grasstengels en pluimen had weggesnoeid/getrokken kwam de schep eraan te pas. Er kwam prachtige grond tevoorschijn, het rook naar het bos en leek wel een beetje op turf qua structuur.

Dat ruimde op, ook al zou je het niet zeggen, wat een ravage

ik wilde ook aan de andere kant een deel eraf halen, maar dh klopte op het raam en gebaarde dat er koffie was, en opende het raam en vroeg bezorgd of ik niet te lang doorging, omdat ik aan mijn handen moest denken. Ik was dus al ruim 2 uur aan de gang en even een pauze kon geen kwaad. Na de koffie besloot ik “alleen maar” op te ruimen,

ook een karwei van ruim een uur, en best een gevaarlijk werk, ik struikelde steeds bijna over de lange sprieten die nog aan de plant zaten, en besloot alles wat over de rand kwam er gewoon af te knippen, hup, weg. Toen kon ik alles wat nog op de grond lag in zakken proppen, niet het fijnste werk vanwege de scherpe randen en kleine haakjes aan de achterkant van het blad, het kroop af en toe mijn mouwen in en later plukte ik een stuk blad uit mijn schoen, en ik maar denken dat er een steentje in zat. En toch vind ik tuinieren heerlijk werk, het zou alleen niet zo pijnlijk moeten zijn, mijn onderarmen zijn rood en zitten onder de snijwondjes, misschien de volgende keer elleboog-lange handschoenen aandoen.

De zon ging al bijna onder toen ik klaar was, ik moet er alleen nog een keer overheen met een bladhark (of lui wezen en de bladblazer gebruiken?)

Kijk, de schoenlappersplanten (Bergenia) hebben eindelijk weer licht en lucht

In de ligusterheg naast het pampasgras vielen deze krullen op

mooi!