Met katten in huis maak je veel mee, ze komen gezelllig bij je liggen als je aan tafel met lapjes in de weer gaat, en dan liggen ze er het liefst bovenop, en als ik in de keuken bezig ben komt Loki graag een kijkje nemen, soms probeert ze via de handgrepen omhoog te klimmen om zo iets van de snijplank af te bietsen, en de laatste tijd maak ik mee dat ze opeens op de inductiekookplaat zit en met grote ogen naar de pannen kijkt, waar stoom uit komt en vaak ook lekkere vleesgeuren. Uiteraard duw ik ze met zachte hand weg, ik wil geen katten aan het aanrecht hangend, of zittend bij mijn pannen, maar ik kan een glimlach nooit onderdrukken, ze zijn zo lekker nieuwsgierig. En soms zijn het net kinderen, zoals Zopje die hier Zipje en Loki -die lekker zitten te eten- staat op te wachten.

Toen ik een half jaar geleden op de blog van de in Amerika wonende Susan kwam, was het gelijk raak met het pijltje van Cupido bij het zien van haar katten blokje, dit waren onze katten ten voeten uit

ik savede de foto, maar vergat de link van haar blog erbij te zetten, zo jammer. Vorige week moest ik voor Inge in Berlijn (geen blogger) een fibermailkaart maken voor haar verjaardag, en ik moest gelijk aan dat zwarte katje denken. Ik maakte dit schattige kaartje op een avond na, oei, een exacte copycat 🙁

–even iets uitproberen met de foto’s, in een galerij ipv dat je gelijk naar mijn Flick album gaat, om na het bekijken van de foto’s weer op mijn blog te gaan kan je op het kruisje linksboven in beeld klikken, of gewoon er naast-

maar Susan had de ondeugd zo treffend getekend, daar kon ik zelf echt niks aan toevoegen. Op de close-up zie je dat ik lijntjes heb getekend op de snijmat en er een beetje naast zat met doorstikken, voor het zwarte heb ik vilt gebruikt, het kaartje gaat toch niet gewassen worden. Het eindresultaat was zo mooi dat ik het niet aandurfde om het als ansichtkaart te posten, dus ging de kaart in een enveloppe, en twee dagen later al kreeg ik bericht van Inge dat ze heel blij was met dit vrolijke kaartje. Kijk, daar doen we het voor.

Eergisteren vond ik al zoekend op internet gelukkig toch nog de blog van Susan, en ik heb haar toestemming gekregen om met haar veren te pronken,wat ben ik toch blij met zulke lieve creatieve mensen, die kopieergedrag zien als een vette compliment en niet als jatwerk, zolang je maar de naam van de ontwerpster er bij zet, en geen geld verdient aan andermans bedenksels, uiteraard. 🙂