Tijdens de fitness gisteren kwam de fysiotherapeut een tijdje bij me staan praten, hoe het ging en of ik tegen de controle van januari op zie.Het gaat een stuk beter met me qua conditie, ik heb geen middagdutje meer nodig en als ik ga winkelen vliegt dit me niet meer aan (wel als het superdruk is). Ik krijg wel weer wat last van mijn rug, spierpijn denk ik en dat beaamde de fysio ook. Doordat ik actiever ben belast ik mijn lichaam ook meer en anders dan met enkel zitten, lopen en liggen. (blad ruimen en terras aanvegen is geen licht werk) Maar de pijn is dus lokaal en niks van uitstraling, ja tuurlijk houd dit me constant bezig. Er knaagt altijd het monstertje dat zegt…als het maar niet weer kanker is, als daar maar niet weer een tumor aan het groeien is, als, als, als. Als ik in januari weer op controle moet komen, is dat weer enkel met bloedtest en gewicht checken, verder is het aan de klinische blik en de anamnese (hoe voel je je) om te zien of het goed is of niet. Nee, hier zie ik niet tegen op, ik lig er niet wakker van.

Waar ik wel wakker van lig? Wat ik overdag allemaal heb gedaan en wat niet en wat ik de volgende dag allemaal wil doen.Ik heb moeite mijn hoofd leeg te maken om te slapen. En ik moet voor mezelf het latje niet zo hoog leggen, maar als je je weer goed voel wil je alles weer kunnen doen zoals tevoren en in het zelfde tempo graag. En dat erkennen -dat dit (nog) niet lukt- is een bittere pil. Daar kan ik weleens om huilen. Ik wil zo graag alles doen; huishouden, naaiwerk, handwerk, de tuin, én-én-én, terwijl ik momenteel of-of-of doe (moet doen, want ik wordt onherroepelijk teruggefloten als ik en-en-en doe) Ik zeg regelmatig tegen mezelf dat het goed gaat, dat ik moet kijken naar wat ik wel kan ipv wat niet, en dat ik moet leren tevreden te zijn met minder. Ik heb gisteren een rok voor Evelien gemaakt, op de band na is-ie klaar, en een broek geknipt. Dat is dus niet gek voor iemand die een half jaar geleden al moe werd bij de gedachte alleen al.