Als ik in de tuin werk, kom ik af en toe kattenspeelgoed tegen, van die vilten muisjes of balletje met veren, en de laatste keer zelfs een speeltje die aan een stokje vastzit. Er is maar een kat die ik hoef aan te kijken en die dan de vermoorde onschuld speelt, Jon. “Wie, ik? Nee, ik heb het niet gedaan, zoiets zou ik niet durven”, maar kijk eens hier; balletje met veren in zijn bek en het stokje tussen zijn poten door achter zich aan slepend.

Ik ging er achteraan om het speeltje niet kwijt te raken, hij duikt weg achter de bloempotten 

Betrapt,

en hij voelt al aan zijn water dat ik het ga afpakken, verdorie, net nu het feest gaat beginnen.

Zonder morren staat hij het speeltje af, ik loop er mee naar het grasveld, het balletje achter me aan trekkend over de grond, als een roofdier besluipt Jon het en als ik ermee ga zwaaien maakt hij prachtige salto’s in de lucht. Mooi om te zien hoe atletisch hij is, Zopje kijkt toe en je ziet hem denken dat het mooie tijden waren dat hij ook zo kon springen, hij maakt een paar bokkensprongen, maar daar blijft het bij. Ik vind het ook mooi geweest, ga naar binnen met het speeltje, en zolang de schuifpui met dit mooie weer open staat blijft dit even binnen buiten pootbereik liggen.