Sherlock liep gistermorgen al hinkend de garage uit, de kamer in, en wilde gelijk naar buiten, knappende blaas zeker. Omdat hij de laatste dagen de meeste tijd op het bankje onder de veranda had gelegen, lekker rondkijkend, en tegen Fay en/of Puk aanleunend dutjes doen, vond ik het prima dat hij weer naar buiten ging. Het bankje is een soort “buut-vrij” plek waar niet zelden geworsteld wordt, dus hier kreeg zijn pootje ook rust. Maar toen ik een half uur later naar buiten keek zag ik hem daar niet liggen, pas twee uur later kwam hij binnen, angstig om zich heen kijkend en hij had duidelijk meer last van zijn pootje. Toen ik hem aaide liet hij veel haar los (stress) en ik zag een serieuze wond bovenop zijn kopje naast zijn oorschelp, en even later nog eentje in zijn andere oor; hij was duidelijk te pakken genomen door een andere kat. Ik belde de dierenarts, er was net een afspraak vervallen en ik kon om kwart over twaalf langskomen met Sherlock.
Ik wilde hem niet meer in de dwangkooi vervoeren, omdat de bodem waar hij op zou zitten uit tralies bestaat, omdat je bij deze kooi de zijwand naar je toe kan trekken, en daarmee ook de kat, zodat de dierenarts hem dan kan sederen zonder de kat te moeten pakken.

Dit was de eerste keren nodig bij Sherlock omdat hij helemaal flipte als hij handen op zich af zag komen, zwaar getraumatiseerd door vangacties.
Hij mocht in de transportkooi van Jon reizen, maar omdat de klep van deze kooi onbedekt is, en ik bang was dat dit te eng zou zijn voor het ventje, ging ik snel aan de slag hier wat voor te maken, ik had drie kwartier de tijd. Gelukkig hoefde ik geen hexagonnen te maken, jaren geleden heb ik bij een quilttentoonstelling een onafgemaakte quilttop gekocht, en ik had  na het maken van onderstaande hoes nog meer dan genoeg over.

Jon en Sherlock hielden me boven gezelschap

Eerst maakte ik met een krant een doordruk van de randen van de klep welke ik nu als patroon kon gebruiken. Sherlock hielp mee, naaien kalmeerde hem.

Een serieuze aangelegenheid

rondom stikken, keren, op de rand doorstikken en toen de bovenkant op de eerder gemaakte hoes vastgenaaid. We waren mooi op tijd klaar, hij liet zich opvallend rustig in de kooi stoppen, ook omdat hij deze pas zag toen hij er in zat, en zette vervolgens een keel op, klagelijk gejammer “Laat me er uit”. Jon sprong op tafel en gluurde bezorgd door de kier de kooi in, maar kon hem ook niet helpen. Het gejammer hield na vijf minuten rijden al op, en ook in de wachtkamer bij de dierenarts was hij heel stil. Vrolijke kleuren op de klep hé,

En aan weerszijde van de voorkant zit een hexagon fungerend als sluiting met klittenband, ik had geen tijd meer om deze rond de randen door te stikken, “dit komt wel als ik thuis ben” had ik mezelf voorgenomen, en bij thuiskomst ging de kooi weer afgedekt met een grote Ikeatas de garage in.

Femke riep ons na een tijdje wachten naar binnen, ze herinnerde zich het bange katje, zij was degene die volledige tand extractie had geadviseerd nadat ze bij hem de vele infecties van het tandvlees had geconstateerd. En nu kon ze hem gewoon onderzoeken, hij was mak als een lammetje, zijn kopje rustend in mijn hand. Femke kon geen afwijkingen vinden aan zijn pijnlijk pootje, of waar dan ook, niks gebroken of gekneusd, geen zwelling te bespeuren, maar hij had duidelijk koorts, zijn oortjes gloeiden.

Te zien aan de kleine korstjes van genezende nagelinslagen van een andere kat dacht ze dat hij vorige week al geblesseerd was geraakt tijdens een gevecht. Als de pijn afkomstig was geweest van op zijn pootje te hebben gestapt, had ze wel zwelling van de kneuzing gevoeld. Ik voelde me gelijk minder schuldig.

En dat hij weer in gevecht was geraakt en onder de wondjes op zijn kopje en schouders zat, kwam mede door zijn handicaps; door zijn manke pootje kon hij niet goed van zich afslaan, hij kon ook niet van zich afbijten, en een smal snoetje ipv dreigend zijn tanden te kunnen laten zien hielp ook niet echt mee met angst aanjagen bij de andere kat. De wondjes hoefden niet gehecht te worden, maar mochten ze er vies uit gaan zien moest ik het wel schoonmaken.

We mochten naar huis met pijnstilling en acht dagen aan antibiotica en ik kocht nog een EasyPill bij de balie. Ik hoop met een pil toe te komen, ik sneed er een plakje van een halve cm af en kneedde dit om het pilletje, legde het voor hem op de grond neer, samen met twee van zijn lievelingssnoepjes, en hij slobberde alles gelijk naar binnen, gelukkig maar. De pijnstilling gevend met een spuitje in zijn bekje ging niet helemaal goed, maar hij kreeg het meeste wel binnen. Hij mocht gisteren niet naar buiten, hoe zielig hij gisteravond ook stond te miauwen bij de schuifpui. Uiteraard kreeg hij voor het slapen gaan een extra lekker hapje, ik had rundergehakt rul gebakken voor een gerecht morgen, en daarvan kregen de katten een volle theelepel van. Alleen Puk wilde niet binnen komen, het is negen uur en hij is nog steeds niet thuis. De mannen zijn hem aan het zoeken, Sherlock loopt er al een heel stuk kwieker bij gelukkig, en hij komt om de zoveel tijd even binnen om te kijken of Puk  er al is, en gaat dan weer naar buiten. Hij zal wel tegen de middag thuis komen, ongetwijfeld onder de modder en vol verhalen, jammer dat wij mensen geen katten taal spreken.