Dit was het bloemstuk van de Quiltkletsers (mijn online quiltgroep) naast Dita’s kist mocht staan, hij was heel groot, heel bont en zo mooi dat ik morgen de bloemist nog een bedankkaartje ga sturen. Al die verschillende bloemen vertegenwoordigen alle verschillende mensen die in Dita’s leven waren en die om haar treurden nu ze er niet meer is.

Op haar kist ligt een troostquilt gemaakt door dezelfde Quiltkletsers maanden geleden (januari ), ik heb toen mogen helpen met het in elkaar zetten van al die blokjes, wat toen al een emotioneel gebeuren was, omdat ik zo’n zelfde soort quilt heb gekregen toen ik net uit het ziekenhuis was in 2006. En toen ik gisteren zo die kist zag staan met die quilt erop, moest ik alle zeilen bijzetten om mijn gedachten op een ander spoor te zetten; het leek net alsof ik op mijn eigen uitvaart was. De foto’s zijn na afloop toen iedereen weg was dan ook gemaakt door een waas van tranen, nadat ik van Dita’s lief hiervoor toestemming had gekregen.

Na afloop gingen de Quiltkletsers naar een eetgelegenheid aan de rand van Tilburg, om even bij te praten,  en om de spoken uit het hoofd te jagen. Goed gelukt trouwens. De bediening en eten was zo knullig  (en daar kon Dorien echt niks aan doen dat zij juist dit restaurantje had uitgekozen), dat ik haast vergat waarom we bijeen waren gekomen, het was gewoon lachwekkend.

We hadden zitplaatsen toegewezen gekregen op een tochtig en koud deel van het grote terras (dus gingen we verzitten), kregen lauwe soep en het serveerstertje bracht drinken die ze ook meerekende die niet besteld waren. We hadden wel een mooie uitzicht op een paardenwei met daar tegenaan een rij bomen,  alleen was het wat storend dat er om de 10 minuten treinen langs diezelfde bomenrij voorbij kwamen denderen, zowel passagierstreinen als ook goederentreinen.

Maar je bent vrouw of je bent het niet, en dus als er een trein aankwam ging de volumeknop flink omhoog en gingen we gewoon wat harder praten, dus. Dit schijnt vrouw-eigen te zijn denk ik, kwestie van goed oefenen aan tafel om boven het kissebis van de kinderen uit toch een goed gesprek te kunnen houden met manlief. Ook een manier om als je in de reden gevallen dreigt te worden je zin af te maken.

Tijdens het eten van het ovenverse overheerlijke Italiaanse brood vielen er kruimels in mijn boezem, cup C kan wel wat hebben, en toen ik thuis mijn bh uittrok viel daar behalve broodkruimels ook een stukje kaas uit! Wie wat bewaard heeft wat.

De ’tuinman’kwestie is opgelost -hoop ik-, ik heb hem gistermiddag gebeld en gezegd dat ik er over na heb gedacht maar dat ik toch bedank voor zijn diensten maar liever geen mensen in de tuin wil hebben, omdat ik tezeer op mijn privacy gesteld ben. "maar ik heb toch goed mijn best gedaan?", zei hij nog, "tuurlijk heeft u dat, maar ik wil het voortaan toch liever zelf doen." zei ik, want ik wil niemand kwetsen, en zeker geen boze mannen op het erf hebben. Hij nam het heel rustig op -ik had een discussie verwacht- en bedankte me, en als ik ooit nog hulp nodig had… jaja.

Van de week ga ik op zoek naar goede erfafscheiding in de vorm van hekwerk en poorten, die op slot kunnen, je weet maar nooit. Het maken van een tuintafel is gisteren er niet meer van gekomen -te warm-, en vandaag ook niet -te nat-, maar morgen is er weer een dag.