Vanmorgen was het even droog en ik besloot ons tapijtje buiten bij de voordeur maar weer eens schoon te maken met de bladblazer/zuiger, want we liepen weer zoveel zand, zaagsel en dennennaaldjes naar binnen dat ik haast een slaaf van het huishouden aan het worden was. Ik wist dat bij de stenen kat naast de voordeur een dode muis moest liggen onder een stapel blad, dus blies ik maar eerst dat lijk het plantsoen in, en toen het tapijtje na ’t zuigen en blazen er keurig bij lag, deed ik ook nog het tapijtje bij de zijdeur buiten. Daar was ik me niet bewust van een dode muis tot ik hem al zuigend hup naar binnen zag vliegen en toen was het natuurlijk al te laat, want mijn reactievermogen is zo traag dat uitzetten van de sucker geen zin meer had. Met de rillingen over mijn rug lopend voelde ik de versnipperaar het muizenlijkje in tig stukken hakken, het ging echt hortend en stotend, vast een vers lijk, nog taai en zo. Ligt het een paar dagen te versterven dan is het als boter, weet ik van er op stappen, alsof je in een drol stapt. Natuurlijk ging het legen van de opvangzak niet makkelijk, maar geen haar op mijn hoofd die eraan dacht met mijn hand naar binnen te gaan om de prop er uit te pulken, dus dat werd een tijdje flink schudden en kloppen. Toen ik moe maar voldaan mijn jas ophing en naar buiten keek zag ik dat de wind alweer een hele hoop bladeren op mijn tapijtje had geblazen; ik deed maar alsof ik het niet zag om de pret niet te bederven. Zopje liep ook al weer rond het huis met een muis in zijn bek, verse lijkenaanvoer, en zo blijft er werk aan de winkel.