Toen ik gisteren in mijn luie stoel zat zag ik opeens een merel in het mandje zitten die de tuingodin boven haar hoofd houdt. Eerst dacht ik dat het beestje er een nestje in had of zo maar toen zag ik een hoop gespetter en het water klotste aan alle kanten er over heen. Ik dacht dat-ie toen weg zou vliegen, maar nee hoor, hij nam het er van, het water beviel hem wel en hij zat zo toch wel een minuut of 10 stilletjes met zijn vleugels wijd om zich heen te kijken.

En toen ben ik naar boven gelopen om de digi te halen, verwachtte half dat hij wel weg zou zijn gevlogen als ik beneden kwam, maar nee, hij zat nog steed te genieten. En toen kon ik deze foto’s maken. Helaas een beetje David hamilton-achtig vanwege de gezandstraalde ramen; eergisteren heeft de regen de ramen schoongespoten, maar ’s nachts waaide het zo hard dat de zandbak om ons huis tegen de natte ramen werd geblazen.

Eind januari komen de stratenmakers pas, de man belde op dat hun 91 jarige moeder wat aan het sukkelen was, en dat ze daardoor vertraging hebben opgelopen. Dat heb je als je een 2-mans bedrijfje in de arm neemt, maar zo zal het overal wel wat wezen.

De ziekenboeg is op de laatste beentjes aan het lopen, morgen gaan er al weer 2 naar school/werk; Perry en Suzanne. Tim weet het nog niet, hangt er van af hoe hij zich morgen voelt, en Evelien ziekt nog een dag uit. En ik voel me al weer een beetje beter, ’t heeft lang genoeg geduurd.