Zoon en ik stonden half in de middag in de kamer wat te babbelen, toen we een doffe knal hoorden tegen het raam, een vogeltje die de verkeerde kant op vloog. Zoon keek over de bank heen naar de tegels naast het raam, en merkte nuchter op dat-ie dood was: "Laat Zopje maar komen." Ik schoot naar buiten, want als het beestje nog leefde en hij wilde nog een kans hebben, dan was Zopje of Zipje de laatste die we er bij wilde hebben. Het jonge meesje lag op de rug en keek met glimmende oogjes naar boven, bekje half open, en toen ik het voorzichtig opraapte voelde ik het hartje tikken, hij leefde nog. Ik draaide het jonkie om, zodat hij op z'n buikje lag, en met mijn wijsvinger ondersteunde ik het koppie, er zat buiten het ademhalen en tikken van het hartje weinig leven in, maar ik hield hem even zo vast. Even bijkomen, wat zal hij een hoofdpijn hebben. Ik wilde hem ergens op een veilig plekje zetten, zodat het zonder stress van mijn aanwezigheid kon bijkomen, maar waar? Ik opende het vogelnestje bij de vogelvoerboom, maar die zat vol met oorwurmen en andere kruiperige insecten, en vreesde dat het arme diertje levend opgegeten zou worden. Het voerhuisje was ook geen strak plan, wetend dat roeken, eksters en de gaaien het beestje met huid en haar..uh veer.. zouden opeten. We hadden nog een huisje op een paal, met kaalgeplukt dak – de berkentakjes bleken ideaal nestmateriaal voor de eksters en duiven- waar de witte roos met zijn zalige licht bedwelmende geur beschermend rond groeit, en ik zette het diertje voorzichtig neer. Onhandig met zijn pootjes haast gestrekt onder zich, maar op het moment dat ik hem losliet, begon hij met zijn nog open staand snaveltje zijn veertjes recht te duwen, het was wel aan de kant waar hij zijn oogje ook nog dicht had,zou hij daar pijn hebben? Ik checkte elke 5 minuten eventjes, heel zachtjes om hem niet te storen en om slapende katten niet wakker te maken, en na een kwartier zag ik dat hij stevig zat, oogjes open en snaveltje dicht. Ik besloot wat eten te halen, want daar denkt een bezochte moeder aan, het kind moet toch eten.  Ik liep terug met een handje vol zaad, genoeg voor een heel meeshuis, maar toen ik mijn hand in het huisje wilde steken, vloog hij weg, recht op de bomen af, en hij ging hoog in een boom op een takje zitten. Gelukkig niks gebroken, dacht ik, toen ik hem zo stevig zag zitten, en liep tevreden het huis in, met Zipje in mijn kielzog, want hij had honger, allicht. Tijd voor ons fruithapje om te voorkomen dat ik ga snaaien (al 5 dagen keurig op dieet!), en voor het gemak maakte ik voor mijn pubers ook een schaaltje klaar.

En vanavond -we zaten nog wat na te tafelen- keek ik uit het raam en vloog naar buiten met de digi, dit was iets wat niet kon wachten, en ik liet de mannen grijnzend achter. "Zeker een foto van de heg maken", zei zoon, inderdaad, want zie hier: rara, wat is dat op de heg?De onderste van deze drie foto's is mijn uitzicht vanuit de keuken, een plaatje! De Wisteria is aan de 2e bloei bezig, nog net te zien boven.

Dat er alleen mannen aan tafel zaten kwam omdat de oudste morgen tentamen heeft en in Amsterdam zit (al de hele week druk aan het blokken, we duimen voor je Evelien!) en de jongste op school was, waar ze aanwezig moest zijn voor een optreden van een andere klas. Dit kondigde ze aan om 19.05, toen ik de laatste hand legde aan het avondeten (ja ja, laat, maar ik wilde wachten op manlief met eten) met een "helemaal vergeten te zeggen, en ik weet dat het wel erg op het laatste nippertje is, maar er is een optreden op school en ik moet er bij zijn. Om half 8. Nee, jullie hoeven niet te komen, het is niet van onze klas.", en met een grote krentenbol als avondeten in haar ene hand en haar jas in haar andere schoot ik nog snel deze foto. Al vanaf de 1e klas kliedert ze haar armen vol, maar ik moet zeggen, de tekeningen worden wel met het jaar mooier. Zolang het afwasbaar is hoor je mij niet al te veel klagen.