Gisteren liep ik mee met de avondvierdaagse en deed de 6 kilometer in 1 uur; wie had dat vorig jaar durven denken? Ik was niet van plan mee te lopen, maar toen ik dinsdagavond om half 11 van de bee thuis kwam en hoorde dat Suzanne net op bed lag, ging ik even naar haar toe om te horen hoe de 2e loop van de avondvierdaagse was gegaan. Ze was meegereden en meegelopen met een meisje uit de andere groep 7 en haar moeder (een juf) en diens vriendin, net als de avond tevoren. Maar nu was ze -terwijl ze op haar drinken stond te wachten bij het kraampje van hun school- ze allemaal kwijt geraakt. Ze hadden niet op haar gewacht en waren verder gelopen. En dus moest Suzanne de rest van de tocht -een km of 3-tussen vreemde mensen lopen, en ze zei dat ze moest huilen toen ze haar groepje pas weer zag bij de finish, en ze haar vroegen waar ze was gebleven. Zoiets snap ik niet helemaal, maar zoals ik zei tegen Suus, het kan gebeuren en dan is het heel vervelend. Ze was bang dat ze ook zonder haar met de auto naar huis waren gereden, wat god zij dank niet het geval was. En toen beloofde ik haar dat ik de volgende avond mee zou lopen en ze fleurde helemaal op.

Gisteren liep zoals de trouwe webloglezers weten, niet helemaal rustig en vlekkeloos, de HRketel monteur belde me om half 4 dat hij nog een gaatje had en wilde langs komen om de lekkage op te lossen. Heerlijk natuurlijk, maar dat betekende dat ik niet naar de super kon om boodschappen te doen, en niet naar de Boerenbond kon om een waterdichte jas te kopen. Ik ga niets vertellen over die monteur, dat is een verhaal apart en haast niet te geloven, maar om half 5 was hij de deur uit, en om kwart over 5 stond het eten op tafel. 10 minuten later had ik het al op en vloog naar de boerenbond om een jas te kopen, het was al aan het regenen. Tussen de herenjacks vond ik een mooie niet te mannelijk uitziende jas die wel lekker ruim zat om mijn heupen en om kwart voor 6 werden we opgepikt door de vriendin van de juf die zou rijden.

Het was nog rustig toen we aankwamen op het terrein waar de avondvierdaagse start en van de auto naar de startplaatsen kwam ik een "Hé, hallo" kennis van het schoolplein van vroeger tegen en we raakten gelijk aan de praat. Haar dochter zat bij Suzanne in de klas en die 2 liepen gelijk naast elkaar te giebelen en te kletsen. De ‘Hé hallo’ kennis vertelde dat ze altijd stevig doorlopen en dan zijn ze om half 8 alweer klaar; terwijl Suzanne elke avond pas tegen 9 uur thuis afgezet werd. Bleek dat deze ‘Hé hallo’ kennis (ben haar naam echt kwijt) altijd helemaal vooraan gaat staan bij de hekken, waar de 10 km lopers starten, en die starten 10 minuten na de 15 km lopers, om half 7. Ik moest kiezen, 1 uur stevig doorlopen, of 2½ slenteren, met buggies en ukkies voor je voeten en tegen je hielen. Met wel meer adem om gezellig te kunnen praten.

Ik vroeg het aan Suzanne en voor haar was de keuze snel gemaakt, zij koos voor de snelle tocht, "maar als dit te vermoeiend voor je is, loop ik wel achteraan met je, hoor mama", zei ze lief. Okay, de snelle tocht, dus ik stapte naar de  vrouw met wie we mee waren gereden en legde haar uit dat ik stevig doorlopen beter kon volhouden dat langzaam lopen, en gelukkig snapte ze het. Ze had haar groepje al gevonden waar ze eerder mee liep dus ik hoefde me daarvoor niet schuldig te voelen. ‘Hé hallo’ had nog plaats in haar auto en zou ons na afloop thuis afzetten, ze woonden immers vlak bij ons, zei ze toen ik zei dat ik als we bijna terug waren Perry wel zou bellen om ons op te pikken.

Helemaal vooraan bij de hekken hebben we nog een half uur staan wachten en toen we er vandoor mochten leek het wel een marathon; links en rechts werden we ingehaald door rennende ouders met hun grotere kinderen. Ik keek verbaasd naar ‘Hé hallo’ en vroeg of die met een andere tocht mee deden. Bleek dus heel normaal.

Nou had ze geen woord teveel gezegd over het stevig doorlopen, ik liep nu sneller dan het tempo dat ik op de sportschool moest lopen en hoopte dat het zou lukken. Maar met een kletsende vrouw naast me en de giebelende meisjes voor ons ging de tijd wonderbaarlijk snel, en zolang ik maar niet teveel naar de grond keek werd ik helemaal niet zo erg duizelig. Af en toe kwam er een regenbuitje wat heerlijk aanvoelde; mijn hoofd was knalrood en het zweet liep met stralen langs mijn rug. We liepen door het buitengebied van Roosendaal, door bossen heen en langs weilanden en akkers, echt schitterend als je de energie had om de omgeving goed op te nemen. In de bossen was het warm en ging de jas open, en moest je goed opletten waar je je voeten neerzette; de grond lag bezaaid met takken en paardendrollen, maar daar buiten waaide het flink en kreeg de miezerregen meer kans je af te koelen. We hebben ongeveer 2 km op verharde wegen gelopen, en de 5 km daartussen was rulle bosgrond of vastgereden akkergrond.

Halverwege ging het lopen als vanzelf en kwamen we bij de pitstop aan om een waterijsje te pakken, we bleven er maar kort staan, en zagen tussen de bomen heel in de verte een kleurrijke lint van amper 1 cm hoge poppetjes, daar zouden we ook tussen gelopen hebben als we voor slentertempo hadden gekozen, aldus de fanatieke ‘Hé hallo’ . Ik merkte dat het voor haar enkel om de medaille te doen was en niet om het plezier van het gezamelijk lopen.  20 minuten later kwamen we bij de finish aan, we hadden er net een uur over gedaan en met nog zo’n 20 man voor ons waren we één van de eerste! Ik schoot toen dus even vol bij de gedachte dat ik dit vorig jaar nooit had durven dromen, zo beroerd als ik me toen voelde, onvoorstelbaar. Gelukkig hergreep ik me snel, ik wilde me goed houden voor Suzanne die blij was dat haar mama er bij was.

Op weg naar de auto begon het harder te regenen en toen we thuis waren gingen de hemelsluizen open. Het was net kwart voor 8 en de grootste groep moest nog een uur lopen!

Ik heb geslapen als een blok en kon haast mijn bed niet uitkomen vanwege pijnlijke enkels en voeten.