Vanmiddag kwam Tim thuis met slecht nieuws: Thuur -zijn jeugdvriendje die bij ons kind aan huis was- heeft maandagavond zelfmoord gepleegd door voor de trein te springen. Ik herinner hem als een lief klein ventje, een dondersteen met een gouden hartje. Tim had al sinds de middelbare school geen contact meer met hem, ze gingen ieder naar een andere school en kregen eigen vriendjes, zo gaat dat in het leven, je groeit uit elkaar, ook al kan je je op dat moment er geen voorstelling van maken dat dit ooit zal gebeuren.

Wat moet dat een verpletterend effect hebben op de ouders en zijn zus, ook al lees je op de Hyves pagina die zijn zus heeft aangemaakt, dat zijn dood als ‘rust en verlossing’ voor hem is gekomen, en dat ze hier vrede mee hebben, vreselijk toch! 17 jaar en dan al dood willen, geen andere uitweg meer zien, kan je hier ooit vrede mee hebben? Ik denk dat je wel moet, wil je er psychisch niet aan onderdoor gaan. Ook gaan mijn gedachten uit naar de machinist van de trein, wat moet ook die in een nachtmerrie zitten momenteel!

A friend of Tim -from when they were 4- has commited suicide, he jumped in front of a train monday evening. I was shocked when Tim came home from school with the news, and he too was stunned; he had lost contact with Thuur when they went to different schools after prepschool, and couldn’t grasp it, why? He was such a cute and adorable kid when he came over to play at our place, unbelievable he’s dead. His sister made him a Hyves page to honor his life, and there she writes that they find comfort in the thought that he’s at peace now. I can’t immagine what the parents are going through, but perhaps they are relieved in a strange way, that nothing bad can happen to their son, and that he’s not suffering anymore, and that they don’t have to worry -of live in fear-anymore.

Ik dacht vanmorgen nog dat ik een luchtig blogje zou schrijven over dat ik -na een gezellige en vruchtbare bee met 4 banen te hebben gestikt- mijn enkel had verzwikt gisteravond, een moment van dikke pech, een plas bedekte een kuil met stenen en hup, daar lag ik; in de plenzende regen, in het donker naast mijn auto, op het parkeerterrein voor de deur van de bee met een snerpende pijn in mijn linker enkel.Drijfnat en de pijn verbijtend ben ik naar huis gereden, en na de schoen en sok te hebben uitgetrokken zag ik een dikke enkel boven een normale maat voet, maar na een paar minuten was ook de rest van de voet gezwollen, ondanks de ice-pack. Ik strompel nog steeds, maar klaag niet. Er zijn wel ergere dingen in de wereld.

Going to bed yesterday evening, I thought that today I’d write a funny blog about me being clumsy again, spraining my ankle when leaving the bee at night. I stepped into a puddle of water, it was pooring, and dark, and cold, and the puddle was covering a bigger hole half filled with small rocks, and there I went, flat on my face, hurting my ankle badly. Soaking wet and with a painfull foot I drove home, a swollen ankle and painfull to walk on, even now, but I’m not complaining, there are worse things in life.