Vanmiddag parkeerde ik mijn auto bij de supermarkt, en gelijk kwam er een meneer met een blauw vestje aanlopen, met de vraag of ik een sterretje op mijn autoruit had. "Nee, moet dat dan?", vroeg ik verbaasd, want ik had die tent van de glasreparatiemannen wel zien staan, maar dacht dat je er zelf op af moest stappen om geholpen te worden. "U rijdt in een Volvo en u heeft geen glasschade?!", vroeg hij ongelovig kijkend, alsof Volvo bekend staat om zijn slechte ruiten.
Met zijn neus bijna op de voorruit wist hij toch een klein butsje te vinden waar een steentje tegenaan was geketst, ik moest toegeven dat ook mijn Volvo niet perfect was, shit.
"Als dit onbehandeld blijft, dan kan dit bij een kleine schok tot een barst doortrekken",  papegaaide hij de reclameleus van de televisie na, en zo wist hij me onzeker te maken. En nog voordat ik "jamaar" kon zeggen, vertelde hij me dat me dit niks ging kosten als ik maar goed verzekerd was, en of hij mijn groene kaart even mocht bekijken om dit even na te kijken. Als een makke lam gaf ik hem de kaart, hoezo overdonderen? "Is in orde, u hoeft niks te betalen, u bent hiervoor verzekerd, terwijl u de boodschappen doet maken wij het pico bello in orde."

Mensen die mij kennen als mondig en zeker niet gedwee, zitten nu met open mond te lezen, ik ben gewoon boodschappen gaan doen, terwijl die man zijn gang kon gaan met mijn auto. Achteraf gezien had ik -denk ik- hem beter kunnen afwimpelen met een zin als "de auto moet morgen toch naar de garage" of zoiets, maar ik jok niet graag. Ik heb het gevoel dat tegenover elke leugen die over mijn lippen komt, er een straf op zal volgen, in welke vorm dan ook. Ik maak het mezelf niet makkelijk, ik weet het. Bij terugkomst bij de auto was de buts uit de ruit, de meneer zwaaide naar me, ik moest even het bewijspapiertje ondertekenen -getverdegetver als dat maar goed zit-, en droop af.

Thuisgekomen moest ik even de geruststelling van de bloemen en dieren opzoeken, ik had nog geen stap op het gras gezet of Zipje kwam al kletsend aanlopen, om vervolgens vette kopjes te geven tegen mijn benen. Toen ik foto’s maakte van de kivietsbloemen vond hij een blaadje op het gras wel heel spannend, alsof het een muis was. Hij schoot door de tuin, huppelend bijna, en plofte daarna op de tuinstoel met een diepe zucht, genietend van de zon op zijn vacht.

Vanmiddag heb ik nog 2 taarten gemaakt, de ene is een terugkomend succesnummer, de Mon-Chou taart met Bastognebodem en morgen komt daar kersen en aardbeien-vlaaivulling op, elke helft een andere smaak. De koekjes maak ik heel makkelijk en snel tot poeder in de blender. De andere taart is een citroenplaatkoek, van internet geplukt recept. Wil je hem ook proberen, lees dan vooral ook de reacties er onder, want het recept wordt daar verfijnd. Eerst de bodem bakken, daarna een suiker/ei/bloem/citroenmengsel maken en er over heen mikken, en dit weer verder bakken. Hij schijnt pas de dag na het maken op zijn best te zijn, hij staat samen met de Mon-Chou taart in de koelkast, koud en stijf te wezen. De taarten zijn voor Evelien, die vrijdag 19 jaar wordt! Hieperdepiephoeraaaaa!