Mijn auto bracht ik gisteren voor de 2e keer naar de garage wegens afslaande motor en daarna moeizaam starten en huppelend lopen. Vuile bougies, versleten koolborsteltjes, los zittende snaren,  startermotor versleten, Joost mag het weten. Ik weet veel van het menselijk lichaam en veel van lapjes, kreeg thuis autorestauratiepraat dagelijks te horen,  maar toen dit probleem na de 1e beurt nog niet verholpen bleek te zijn, viel ik ook stil met diagnose stellen. Toen het gelijk na de 1e beurt weer gebeurde kreeg ik telefonisch het advies eens de reservesleutel te gebruiken…Huh? De storing zou hier wel eens door veroorzaakt kunnen worden. Alles zo elektronisch, dus vooruit dan maar. Mijn logisch verstand zegt dat als het daaraan ligt het dan elke keer moet gebeuren, en niet na de 2e start een uurtje na de perfecte 1e start. Het maakte dus ook geen enkel verschil, wederom stond ik  in de stad, vrijdagavond rond half 6, keidruk in de stad (dus lange files bij de afslagen) met een afgeslagen motor. Mijn hoofd inmiddels zo rood als de auto zelf, maar gelukkig kreeg ik hem na een paar pogingen aan de praat weer. Met loeiende motor stond ik in de rij, durfde het toeren tal echt niet onder de 2000 toeren te laten zakken en met slippende bandjes trok ik op. Nog nooit geweten dat er zoveel stoplichten zijn in de stad op weg naar huis, en jawel, allemaal nog tegen ook. En toen ik kon doorrijden, reed er een trutschudder met jarretelaandrijving voor me, die bij elke afslag van de rotonde aarzelde en tot stilstand kwam. Mensen, als je de weg niet weet, zet hem dan aan de kant en vraag de weg, maar ga niet zo treuzelen vlak voor mijn wielen. Kan ik niet tegen.Mijn niet zo nette woordenschat was geheel afgestoft toen ik verhit thuiskwam, ik gaf de auto nog net geen schop toen ik uitstapte en naar binnen ging.Dus gisteren de auto naar de garage gebracht, kreeg ik een mooie zilverkleurige auto als leenwagen mee, en ze zouden bellen zodra hij klaar was. Dat was om 12 uur vandaag: "U kunt de auto ophalen hoor.", klonk het tevreden aan de andere kant van de lijn. Mijn wederhelft kwam vlak daarop thuis om te lunchen, dus ik zag mijn kans schoon om even mijn auto op te halen. Stap ik in de leenauto, draai de contactsleutel om en hoor Ieeewoei. Nog een keer. Ieeewoei. Ik zucht, geloof mijn oren niet en wacht een paar tellen. Nog eens proberen, maar helaas, nu komt er een zielige doffe woei van onder de motorkap, de Ieee is al weggevallen. Hoofdschuddend stap ik uit, hang in huis mijn jas op en vertel mijn man dat hij dit niet gaat geloven, maar dat deze auto nu ook al niet start. "Het ligt aan mij, ik zend verkeerde stralingen uit of zo." Mijn wederhelft heeft in zijn nette werkpak echt geen zin om met een startkabel te gaan hannissen onder de motorkappen, en dus bel ik de garage. Ik zie Jan aan de andere kant van de lijn met zijn oren wapperen, ze krijgt hem niet gestart. Beleefd zegt hij dat om 1 uur een man van de garage mijn auto komt brengen en dan gelijk de zilveren zal nakijken en mee terug zal nemen. Eigenlijk hoef ik niks meer te zeggen, want de nachtmerrie van iedere blonde vrouw komt nu uit.Mijn auto wordt op de oprit gereden en ik loop gelijk naar buiten met de sleutels van de leenauto in de hand. De monteur haalt een starterssetje uit mijn auto en stapt in de leenauto. Draait de sleutel om en    brrrrrr, als een zonnetje loopt de motor en verdomd, als de auto kon lachen had-ie het luidkeels gedaan.Ik bied mijn verontschuldigingen aan en zeg (overbodig) dat ik er niks van snap. Bij mij maakte hij echt een ander geluid. De monteur kijkt me vriendelijk aan, zo van "Tuurlijk kul", en zegt dat hij eenmaal terug in de garage wel even kijkt wat er aan de hand was met de auto. Dat zegt hij om mij te plezieren.Ik had het liefst in de grond weg willen zakken.Ik denk serieus dat niet de auto’s maar ikzelf een startprobleem heb.