Na een lange nacht van maar weinig slaap, heel blij met het mooie zachte weer en me niet misselijk voelend ben ik met 4 boterhammen en een mok thee in ochtendjas met de tuindeur een stukje open in de luie stoel gaan zitten voor de tv met Midsomer murders (opgenomen van gisteravond). Zipje en Zopje kwamen af en toe langs om me te begroeten of om de krabpaal te mollesteren. Zopje hing op een gegeven ogenblik met de nagels van zijn voorpoten vast in de gordijnen terwijl zijn achterpoten driftig vasthielden aan de krabpaal. Wat ging er het eerst kapot; de gordijnhaken of de krabpaal. Zipje lostte het prima op door als een halve zool het woest bewegende gordijn aan te vallen, waarna beide zwarte monsters gillend en rollend de deur uit schoten. Ik vond de plukken zwart haar later door de hele tuin, maar kon aan de katten niks van wonden zien of kale plukken. Ook een manier om van je wintervacht af te raken.
Midsomer murders was genieten en daarna snel douchen, want ik had tuinkriebels in mijn lijf. Heerlijk buiten op de schommelbank zitten genieten van een mok thee (de derde) en van de zon op mijn benen (ik zat in de schaduw met mijn hoofd want ik mag geen zon met chemo combineren).

En zo rondkijkend zag ik allemaal dingen die ik lekker kon doen als de thee op was; vlinderstruik, rozen en nog een andere struik snoeien, en dan nog wat opruimen en dan…. en toen drong het tot me door dat het niet meer zo vanzelfsprekend was als dat ik even in een splitsecond dacht. Ik was heel even vergeten dat ik ziek was, dat ik net een chemo achter de kiezen had gekregen en dat ik mijn energie moest sparen.
Dat was even slikken, maar niet te lang getreurd; ik voelde me op dat moment zo goed dat niets me in de weg stond om de vlinderstruik te snoeien. Gewoon op het gemak, geen ramp als ik halverwege moest stoppen. Maar de struik was in no-time gekortwiekt en toen ik die takken kleiner geknipt in de container had gedaan, had ik nog veel zin en puf om verder te gaan. Dus de rozen (mooie witte die heerlijk zoet ruiken) gesnoeid, en toen dat andere struikje waar ik geen naam van weet momenteel. Heerlijk!

Suzanne en haar vriendinnetje Elsa waren ook gegrepen door het mooie weer en vroegen of ik zaadjes had voor ze om in een potje te stoppen. Ik vond in de garage nog wat tomatenzaad, lathyrus, kleurige andere bloeiend spul waar ik de naam van kwijt ben en wat snijsla, en dat vonden ze geweldig. Naast de zakjes zaad lagen nog 3 plastik dozen waar appelbollen in hadden gezeten en dat zijn ideale kweekkastjes. Op het deksel schreven ze wat ze zaaiden, en toen hebben ze de kasjes op de oppottafel gezet, die in de hoek bij de schutting staat waar de compostbak eerst stond. Heerlijk beschut, tot een uur of 4 staat de zon daar.

Ik had in de garage een tas van AH gevonden vol met papieren zakjes met bloembollen, die ik had gekocht in oktober zoiets! Steeds voor me uit geschoven vanwege de rugpijn en toen was het er niet meer van gekomen. Maar de bollen zagen er op een enkele na heel goed uit, met kleine uitlopers, en ik heb nog goede hoop dat het wat gaat worden.
Ik liep naar binnen en riep naar boven: “Wiens spierballen mag ik eventjes buiten gebruiken?” En gelijk kwam Tim naar beneden, grijnzend. “Zeg maar wat er moet gebeuren.” zei hij en liep achter me aan naar buiten. Ik wees hem 2 plaatsen aan waar hij niet al te diepe kuilen mocht graven en daar hebben we de bloembollen in verdeeld. Grond er over, klaar. Op hoop van zegen, want er lagen vast genoeg bollen met de uitlopers naar beneden gericht. Niet geschoten is altijd mis. Er ging een paar uur later een groeizaam regentje overheen en nu is het afwachten.

Morgen geven ze weer mooi weer af, kunnen we (mijn ouders en ik) misschien in de morgen buiten koffie/thee drinken.