Toen ik gistermiddag over een drukke weg naar huis reed zag ik een mannenonderbroek liggen, midden op straat. Zo’n boxergeval van tricot, zwart met een witte band en wit stiksel. Wat raar, zoiets verlies je toch niet zomaar, ik bedoel; een slipper of handschoen, een das of een muts, ja die kan je tijdens een fiets/motor/autorit wel opeens verliezen, vooral als je kleine kinderen achterin hebben zitten die zich vervelen. Raampje open en wat naar buiten gooien om dan kijken hoe het weg vliegt, ik kan me vaag herinneren dat de Zaanse kant van onze familie zo eens een schoen is verloren op de snelweg- of zit ik mis?

Maar goed, die herenonderbroek midden op de weg intrigeert me, wat zou daar voor een verhaal achter zitten; ik kan er alleen maar naar gissen. Van een waslijn afgevlogen? Nee, veel te saai.

Even iets heel anders: mijn moeder koesterde sinds afgelopen nazomer een rups en na een tijdje de pop van diezelfde rups, van een exotische vlinder in haar tuin; het is de winter op een overdekte beschutte plek goed doorgekomen tot de pop zondag openging en er een mooie vlinder uitkroop. Eerst nog wat rimpelig, maar na een tijdje van rusten en lopen en op bloemen zitten vloog het de tuin uit om nooit meer terug te komen -tot ‘verdriet’ van mijn moeder, ze had hem graag nog een tijdje in haar tuin willen houden, maar ja, dan hadden ze Roodje binnen moeten houden . Moeder zijn is loslaten. Hier onder volgen een stel foto’s.