Op de vooravond van het quiltweekend moest ik me nog haasten om op tijd op school te zijn, de ouders van de kinderen van groep 8 kregen een voorlichting van de schoolkeuze en de daarbij horende toetsen. Ik had nog wel mijn tanden snel gepoetst, maar daar hield het bij mij ook mee op wat optutten betrof; op mijn lange broek zat precies in het zicht een vlek van het avondeten, mijn shirt zat onder de haren, want Witje moest even van de vensterbank afgetild worden voordat ik weg ging. Mijn haren hadden sinds ik ’s morgens van onder de douche was gekomen geen kam meer gezien en op mijn schoenen zat nog het modder van de dag tevoren van de tuin.

Ik hing mijn jas op, nam een bekertje thee aan van de conciërge en ging in de aula op de derde rij zitten, aan de buitenkant. Voor me zaten mensen die ik vaag kende van vroeger van het schoolplein, toen de kinderen nog naar school gebracht en opgehaald werden, achter me was alles nog leeg. Ik bekeek de moeders die voor me zaten, keurig gekleed, met biesjes, riempjes, stiksels en palletjes, schoenen passend bij de tas, geen haar die verkeerd zat, nagellak en make-up op. Ik bedekte de vlek op mijn broek met mijn hand. Deze vrouwen liepen volgens mij altijd al zo rond, zoiets lukt toch niet vlak na etenstijd zonder dat er rode vlekken in je gezicht achterblijven van stress? Niks verkeerd aan netjes gekleed ergens naar toe gaan hoor, maar kom op, een voorlichtingsavond op school, dat is toch geen sjiek de friemel toestand? Of ga je het latje steeds hoger leggen, als je altijd heel netjes gekleed gaat, moet een avond onder de mensen net even netter? En misschien hadden ze helemaal geen niet-nette kleren in hun kast.

De mensen op de voorste rij waren er zo te horen al helemaal uit; hun kinderen gingen naar Vwo, wilden arts of advocaat worden, ze zaten denk ik niet voor niks vooraan en spraken allemaal met luide stem. Als je kind het zo goed doet en je ziet er zo ‘goed’ uit, dan mag je ook wel gehoord worden, maakte ik hier op uit. Bescheidenheid is ook een deugd.

Uit het feit dat ik op de 3e rij ging zitten zou je kunnen opmaken dat mijn kind Havo-Vwo klant zou worden, zal goed kunnen. Geluk staat voorop, kijk naar het kind en niet naar de ego van de ouders. (dit bleek dus ook het moraal van de avond te zijn). Suzanne wilt kok worden, hoewel cassiëre haar ook wel wat lijkt, met lippenstift op met een pakje aan klanten bedienen.Beide functies lijken haar ook handig voor later, als ze moeder wordt, want dan moet je a) kunnen koken en b) kunnen winkelen. Heerlijk eenvoudig.

Toen de zaal vol was kon je een goede afspiegeling zien van de maatschappij, zo bedacht ik me, van kakkers tot het gewone voetvolk van ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ stijl. Schuin achter me zat een duidelijke kakkersechtpaar; een man met zo’n hele dure dikke bling-bling horloge -deze viel op omdat hij regelmatig met een zwaai van zijn arm zijn horloge onder zijn neus bracht-  en gouden knopen op zijn ribsfluwelen jasje, Italiaanse schoenen met hakje en een zijden sjaaltje onder zijn overhemd waarvan de bovenste 2 knopen los zaten. Zijn vrouw zat er naast als een uit het Gooi ontsnapte veenlijk – mager, diepe rimpels van teveel zon en teveel plamuur-, strak in een Chanel-achtig pakje, behangen met sieraden en met een hautaine blik in de ogen. Het viel me op dat deze 2 mensen heel ontevreden keken, geen lachje op hun gezicht als ze naar elkaar keken en ook als ze met hun buren spraken kon er geen glimlach vanaf. Teleurgesteld omdat hun kind geen gymnasiast en dus later geen arts zou worden, of er achter komend dat geld alleen ook niet gelukkig maakt? En de hele tijd vroeg ik me af waarom de vrouw in vredesnaam die zonnebril op haar hoofd had zitten, zo tussen haar haren gestoken als een diadeem, het merkje van de bril opvallend aanwezig.

Dat ik dit zo neer pen zegt vast meer over mezelf dan over die mensen. Ik heb altijd al graag mensen mogen observeren, en natuurlijk ook gelijk conclusies trekken uit hetgeen ik meen te zien vanaf de buitenkant en de lichaamstaal. Of ik de plank falikant mis sla weet ik niet, daarvoor zou je de mensen ook moeten interviewen en dat gaat me net te ver. Wie weet wat voor bagger je over je heen krijgt, van soapwaardige verhalen tot docudrama’s, ik zit daarop niet te wachten; ons leven is al een combinatie van Medisch Centrum West, familie Doorzon, Ibbeltje, Funiest home video’s, Animal planet, QNN, MTV en de Comedy Factory. Het gaat er vooral om je gevoel voor humor te koesteren, jezelf accepteren zoals je ben, behoeden voor decorumverlies en elkaar lief te hebben. Heel lief.