Over pluimvee gesproken (vorige blog): donderdag zat ik aan tafel te snijden en zag Jon buiten langs het raam voorbij lopen met iets in zijn bekje, en hij hield zijn kopje heel hoog, dus dat moest iets groots zijn wat hij had gevangen.  Snel naar buiten, het leek een duif dat hij in zijn bekje had

maar toen ik het beter wilde bekijken liep hij snel langs me heen, (het beestje was al dood zag ik, dus geen onnodig leed later met het spelen)

en dook achter de schommelbank om het arme beestje te plukken, ik zag dat hij er de ballen verstand van had en maar een dotje deed, en even later kwam Zopje er bij staan en nam het over, hij kon het geklungel niet langer aanzien. Hij pakje het duifje op en gooide het in de lucht, “Eerst even opfluffen, er moet lucht bij komen”, zag ik hem gebaren en Jon en Arya keken aandachtig toe. Er werd gegooid en gedanst, de veren vlogen in het rond en toen dook Zopje met zijn bekje tussen de veren op de buik van het duifje en begon hap naar hap veren uit te tuffen, toch teveel gehusseld denk ik, want hij gaf het vrij snel op en liep opeens naar de vijver, een droge bek kreeg hij er van. Jon en Arya keken van de duif naar Zopje en terug met een blik van: “En dat was het dan?”.  Ze vonden het uitermate teleurstellend, en na wat gesnuffel aan het lijk gingen ze ook wat drinken bij de vijver, want dat hoorde er vast ook bij.
Ik hield het ook voor gezien en ging naar binnen met de katten in mijn kielzog, ik om verder te gaan snijden en naaien, en zij om de hapklare brokjes te eten om daarna bij te komen van alle opwinding.

Jon had duidelijk teveel prikkels gehad en sloot zich even bijna helemaal af.

helaas heb ik geen scherpe foto’s van de actie achter de schommelbank, teveel bewogen en donker