Het eten staat op tafel en onze 20 jarige dochter schuift stilletjes aan, het lijkt of ze heeft gehuild, en ik vraag -mezelf schrap zettend voor wat er gaat komen- wat er scheelt. Blijkt dat ze op haar kamer naar het laatste seizoen van “Orange is the new black” aan het kijken is, en elke aflevering is zo triest, gewoon elke keer om te huilen zo zielig allemaal, en terwijl ze dit zegt schieten de tranen weer in haar ogen; ze neemt snel een hap bami.

Opgelucht dat het dit maar is vallen we grinnikend aan op het eten, die Suus.  “Als het zo zielig is, dan stop je toch met het kijken, het moet toch leuk blijven.”, zei ik tussen de happen door, maar nee, daarvoor is deze serie te leuk ? zegt ze, en ze wilt ook wel weten hoe het afloopt. Ik herken mezelf in haar, ik kijk vaak naar spannende series met de handen voor mijn ogen, maar dan wel door een kiertje zodat ik grip heb op hoeveel engs ik binnen krijg. Na het eten gaat ze weer snel naar boven, verder op Netflix kijken hoe het afloopt met de vrouwengevangenis-serie, en ik, ik nestel mezelf voor de tv om de tweede aflevering van The Five” bekijken, een spannende, beklemmende Engelse detective.

Zou dit een typisch vrouwending zijn?