Het ene moment maak je quilterige plannen voor na het douchen, en het andere moment ben je in het ziekenhuis. Een ongeluk zit in een klein hoekje.

Ik verloor tijdens het aankleden mijn evenwicht; mijn voet bleef haken achter een broekspijp en in een mislukte poging mijn evenwicht te vinden ging ik op mijn plaat kwam ik ongelukkig terecht op mijn linker pols, die toen krak zei. Gelukkig ben ik rechtshandig, dus verder aankleden met 1 hand, geen tijd verspillen met jammeren, daar houd ik niet van; sokken aandoen, tweede poging broek aan doen, koelpakkingen in een doekje tegen mijn pols, zelden reageerde ik zo boelkloedig koelbloedig. Een mitella knopen lukte me niet, dan maar een gebreide col om mijn nek om mijn hand in te hangen, en met Tim (die vrij is vanwege aankomende tentamens) als chauffeur ging ik eerst naar huisarts voor een verwijskaart, toen naar ’t ziekenhuis om foto’s te maken
 

geen twijfel over mogelijk, als je het doet, moet je het goed doen is mijn motto, dus moesten we doorlopen naar de spoedeisende hulp.  Het woordje “spoed” kunnen ze beter achterwege laten, ik heb er ruim 1,5 uur gezeten. We hadden nog niks gegeten en ik mocht ook niks eten, het was ondertussen al half 11, en toen kwam die dame om het snoepautomaat te vullen, mmmm.  Manlief kwam ook langs, erg geschrokken, maar ik heb beide mannen toch tegen 11 uur naar huis/werk gestuurd, ze konden hun tijd in mijn ogen beter gebruiken dan machteloos naast me zitten wachtend op actie. Ik zou wel bellen als ik weer opgehaald kon worden.

 Eindelijk mocht ik de behandelruimte in, waar met veel pijn, moeite en zeep de trouwring van mijn vinger afgetrokken werd, als ’t niet ging zou ze hem moeten lossnijden, maar gelukkig lukte het.

 Daarna mocht ik nog ruim een half uur op zo’n oncomfortabele brancard achter gordijnen op de arts wachten, die wel heel aardig was. Naast mij achter het gordijn lag een bejaarde dame ook met een gebroken pols, en haar wachtte dezelfde behandeling, en om ze niet nog banger te maken dan ze al was hield ik mijn kaken op elkaar tijdens het in ontvangst nemen van 3 vette pijnstillende spuiten op en rond de breuken. Het waren krengen, maar ik dacht aan dat het zo over zou zijn, even niet zeuren.

Ik kreeg “Chinese vingers” aan, ze schuiven heel makkelijk aan de vingers, maar zodra er aan getrokken worden gaan ze strak zitten, geniaal!  Ik voelde me net Johnny Depp in de film Edward Scissorhands, maar dan met haakjes.

en zo heb ik ruim tien minuten aan een gewicht gehangen, met mijn arm achter een paal hakend zodat ik niet aan het eind van de rit opvouwen tegen het voeteneinde zou liggen. Het voelde steeds fijner, ook omdat de pijnstilling doorzette. Toen gingen de vingers eraf, de Chinese vingers wel te verstaan, en werd de tractie omgezet in stevig geweld door twee aardige artsen, want hij voelde nog een deuk die daar niet hoorde, en het bot moest even op zijn plek komen. Ik mocht niet kijken van de baas, maar ik zag hem in mijn ooghoek hele hevige flapper bewegingen maken met mijn hand, terwijl de andere arts aan mijn arm bij de elleboog trekkend tegengas gaf. Na een beetje misselijkmakend geluid zat het goed, hoorde ik hem opgelucht zeggen, mijn kaken konden ook weer van elkaar, en toen ging het gips erom, en een sling. Nog een controlefoto om te zien of het goed was, perfect

en toen kon mijn ventje me weer ophalen. Bij thuiskomst zag ik aan de ronde lichte vlek op het raam dat ik niet de enige was die een inschattingsfout had gemaakt, vast een sperwer die achter een duifje of zo zat. Geen veren of vogellijken onder het raam, dus hoplijk is dat wel goed afgelopen.

Ik ben 6 weken zoet met gips, mag volgende week even terug om een andere gips, en dan rest mij nog fysio, joepie.   Zo vul je dus 4,5 uur, en heb je genoeg stof om een “gezellige” blog te vullen, je moet er wel wat voor over hebben. Balen dat er even niks van quilten terecht gaat komen, tegen de tijd dat ik kan snijden en naaien voor deze quilt zijn we wel een weekje verder, of ben ik nu erg optimistisch? Met een arm in het gips kan je toch wel snijden? Tuurlijk wel! Gelukkig zijn er boeken, Netflix en youtube kanalen vol quilterigheden om mij zoet te houden.

Nog even dit: de röntgenfoto’s laat ik zien, omdat ik weet dat er onder mijn bloglezers veel mensen uit het vak zijn, gewoon omdat het leuk is om te zien. En de arts stelde zelf voor deze foto’s voor me te maken, toen hij hoorde dat mijn oudste dochter geneeskunde studeerde. En ja, ik ben visueel ingesteld en illustreer mijn verhaal graag en uitgebreid.

Ik ben van mijn taak om een kerstboom te kopen verlost, dit wilde ik vandaag nog doen, maar de mannen waren het wel eens dat dit teveel gevraagd was van me. Maar volgens Tim lukt het groenten snijden met 1 hand me best vanavond, beetje oefenen, komt wel goed. 🙂